Folkforum, 1 december 2015
CCC-trein dendert door als vanouds
Geschreven: 01 december 2015
–door Mirjam Adriaans, foto’s Ronald Rietman–
Na het optreden van CCC Inc. in een uitverkocht Meneer Frits in Eindhoven moet niet alleen de band, maar ook het publiek even bijkomen. Ad van Meurs, die ze al aankondigt met de woorden “zij zorgden dat ik hou van de muziek waarvan ik hou” kan na afloop slechts constateren: “Goddomme, goddomme, goddomme, wat een show was dat!“. De band mag dan al bijna 50 jaar bestaan, hun trein dendert door als vanouds.
Het heeft de hele dag door geplensd, in het westen van het land gaat het richting zuidwesterstorm. In de flinke rij die zich heeft gevormd voordat de deur opengaat gaat het echter niet over het weer en het wordt al snel duidelijk dat de bezoekers wel wat verwachten van het komende optreden.CCC Inc. werd in 1967 in Amsterdam opgericht (de afkorting staat dan ook voor Capital Canal City). Sommigen hebben de band al eerder gezien, anderen kennen alleen de legendarische naam en zijn benieuwd wat de mannen ons zullen voorschotelen. Ik zag ze op de laatste editie vanFolkwoods drie jaar geleden, een sterk optreden waar ze flink wat mensen aan het dansen kregen.
Er spelen anno 2015 nog vier mannen die er in ’67 ook al bij waren, Ernst Jansz (wasbord, piano, accordeon, zang), Jaap van Beusekom (banjo, dobro, autoharp, zang), Joost Belinfante (viool, gitaar, mondharmonica, zang) en Huib Schreurs (concertina, mondharmonica, zang). Gitarist Jan Hendriks (ook bekend van Doe Maar) is in 2007 aan de bezetting toegevoegd als vervanger van de in 1998 overleden Jan Kloos en bassist Richard Wallenburg is lid sinds 2013, hij is tussen de zestigers het jonkie van de band met zijn 48 jaar.
Deze avond in de reeks Ad van Meurs presenteert… begint met wat gemopper van Jaap van Beusekom over het weer, drie en een half uur rijden was het naar Eindhoven. Maar als ze beginnen blijkt dat CCC Inc.ondanks leeftijd of weerperikelen helemaal niks in kracht heeft ingeboet. Integendeel zelfs, de zestigers spelen met een plezier en enthousiasme dat makkelijk overslaat op het publiek, stilzitten is dan ook geen optie. Voeten bewegen, handen klappen en hier en daar wordt een bekende deun meegezongen. Er komen een paar fijne luisternummers voorbij, zoals een lekker uitgesponnen Saint James Infirmary, een walsend Slaapliedje (dat in tegenstelling tot wat de titel suggereert wel een Engelse tekst heeft) en een indringend Wayfaring Stranger, klein uitgevoerd met zang, autoharp en gitaar, maar als ze een vrolijke uptempo instrumental inzetten, zoals bijvoorbeeld Waiting For The Federals, of 28 January, dan wel lekker los mogen in een lied als Handjive, dan genieten de mannen (en ook het publiek) met volle teugen en vliegen de vonken er vanaf.
Overigens krijgen we niet zomaar een overzicht uit het rijke repertoire van de band, ze experimenteren soms ook, deze avond krijgen we maar liefst drie nummers te horen die ze al lang niet meer gespeeld hebben, waaronder Dead End Trail, dat ze voor het laatst begin jaren ’70 of zo deden. Hoewel het stuk nog sober begint met alleen banjo en zang, valt allengs de hele band in met gitaar, bas, viool, concertina en accordeon. Virtuoos hoeft het allemaal niet te zijn, of zoals Belinfante het uitdrukt: “Even over Max Verstappen, als die niet uit de bocht zou kunnen vliegen, dan zou het lang niet zo leuk zijn, toch?”
En dan zitten er bijna twee sets op als blijkt dat de band zelfs nog een brok energie over heeft. Ze laten de de trein wederom op stoom komen met wasbord, mondharmonica en viool. Wie de Midnight Special kent zingt mee, aan de bar staan mensen te dansen. Afsluiter is Black Girl (beter bekend als In The Pines), bijna a capella gezongen met enkel hier en daar mondharmonica als begeleiding. En dan dendert de inmiddels al 48-jarige CCC-trein in de toegift gewoon nog even door imet de Orange Blossom Special om tenslotte maar weer een staande ovatie in ontvangst te nemen.