Toen Appie Rammers de band in juni 1973 verliet, hebben we een tijdje zonder bassist gespeeld. Jan Kloos, onze toenmalige gitarist, speelde een aantal liedjes bas, maar ideaal was het niet. Dus, op zoek naar een basgitarist. Die werd al snel gevonden in de persoon van Peter de Vries, PédeVé voor intimi. Hij was precies wat we zochten: een bescheiden jongen met een bescheiden geluid, de juiste noten op je juiste plek, altijd betrouwbaar en een rots in de branding waar wij, hippies, nog al eens uit de bocht wilden springen. Hij ging met ons mee op tournee door Denemarken en hielp ons door onze laatste optredens heen tijdens onze (wat wij toen dachten definitieve) afscheidstournee. Die werd afgesloten met een optreden op 16 augustus 1974 in het Shaffy Theater in Amsterdam. Van dat optreden is, onder de productie van Boudewijn de Groot, een live lp verschenen, CCC Forever, waarop het voortreffelijke baswerk van PédeVé tot in lengte der dagen te horen zal zijn (later opnieuw uitgebracht in onze box CCC Inc. 1967-2017).

Maar niet alleen muzikaal was Peter een aanwinst. Samen met onze toenmalige roadies Hennie Lathouwers en Vincent Vaillant werd het contingent Brabanders, regio Helmond, nu een wezenlijk onderdeel van onze oorspronkelijk Amsterdamse band, wat de couleur locale alleen maar ten goede kwam. Daar kwam bij dat Peter een enorm gevoel voor humor had. Het was, ik spreek nu geheel voor mijzelf, in het persoonlijke en sociale vlak een nogal turbulente tijd en Peter heeft me door heel wat moeilijke momenten heen geholpen. Zodra hij merkte dat er een sombere bui in de lucht hing (daar had hij een zesde zintuig voor), begon hij een of andere act op te voeren om het hele zaakje op te vrolijken met zijn ongelofelijk gevoel voor humor. Ik herinner mij een optreden ergens op een school of zoiets en de kleedkamer was in een klaslokaal waar zo’n groot lesbord aan de muur hing. Hij deed alsof hij de leraar was en gaf de hele klas (de band) standjes. We hadden allemaal kramp in onze kaken van het lachen. Of een andere keer, toen het na een optreden weer eens droefenis troef was, voerde hij een act op bij het instappen van onze bus, wat voortdurend om steeds weer een andere reden niet lukte. Het ging maar door tot wij letterlijk over de grond rolden van het lachen. 

En zo, nog steeds in dankbaarheid, herinner ik mij hem, een prachtig mens.

Ernst Jansz

Ernst Nieuws