Dit wordt de titel van een binnenkort uit te brengen cd met 9 nummers die aan de Box kan worden toegevoegd.

Jaap Nieuws

Op 12 en 13 april hebben we  9 nummers opgenomen in de Trypoul studio in Neerkant.

Werktitel: Time Travellers

 

Jaap Nieuws

Jaap Nieuws

De banjospeler Earl Scruggs is op 88 jarige leeftijd overleden in Nashville, Tennessee. Hij was de grote vernieuwer van three fingerpicking op de 5-snarige banjo en medegrondlegger van de Bluegrass. Lees erover in de rubriek Onze Instrumenten, De geschiedenis van de banjo.

Jaap Nieuws

Tekst en muziek: Joost Belinfante

one day in her garden
my granny said son
I want you to know
when I’ll be gone
the one thing I learned
livin in this world
so smell these flowers
remember this song

lovin, luck and time to live
is all you need
cause the seed contains the flower and
the flower bears the seed

when I was in my teens
the world was young
a world of girls
the pull was strong
so I started roaming around
in this brave new world
my lessons I learned
my living I earned

and I allways returned to
where all ends meet
as the seed contains the flower
and the flower bears the seed

we’re time-travellers
travelling at the speed of life
no looking ahead
no going back
we’re time- travellers
moving on

I ve seen so many a hobo
come and go
they’re all after the secret
they all want to know
I’ve seen so many a wanderer
just like me
we’re all after the secret
if only we could see

we would have the answer
make life complete
as the seed contains the flower and
the flower bears the seed

now I am an old man
age sixty five
I travelled around
at the speed of life
got me a wife
and she got me a girl
and the girl got kids
in a whole new world

lovin, luck and time to live
is all you need
as the seed contains the flower and
the flower bears the seed

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ernst Teksten

De site wordt geheel vernieuwd. Dit kost enige tijd. Het blijkt dat wij een enorm uitgebreide site hebben, waar ook een groot gedeelte van ons archief is ondergebracht. We houden u op de hoogte.

Ernst Nieuw op de site

De CCC documentaire ‘Terug naar Neerkant’ wordt uitgezonden op 1 mei 2012 op Ned. 2 om 23.00 in het Uur van de Wolf. Deze documentaire is gemaakt door Helmut Boeijen en is eerder in een langere versie uitgezonden op Omroep Brabant.

Ernst Nieuws

En dan nu het echte nieuws: CCC bestaat 45 jaar. Op een gisteren gehouden vergadering is dat nu officieel besloten. Het zou kunnen zijn dat de geboorte van CCC al in 1966 heeft plaatsgevonden, maar de band in de huidige samenstelling bestaat sinds 1967.
Alle reden dus voor een feestje. U hoort nog van ons.

Ernst Nieuws

Zoals misschien al opgemerkt zit onze site in een nieuw jasje. Maar niet alleen dat: er zit ook een nieuw jurkje aan en zelf geheel nieuw ondergoed. Nu moet in die nieuwe outfit ook het innerlijk weer een plaats krijgen. En daar zit ‘m nou de moeilijkheid: blijkt ineens dat de volgorde van de onderwerpen geheel door elkaar ligt. Foto’s op de verkeerde plaats, nieuwe artikelen diep in de krochten, oude ineens weer als nieuw gepresenteerd. Dat gaat ons wel even tijd kosten. Ondertussen kun je de tijd doden met het lezen van die stokoude artikelen en verhalen die zo nu en dan toch weer de moeite waard blijken.

Ernst Nieuws

Momenteel zijn we druk bezig om alles van de oude naar de nieuwe website over te zetten. Grotendeels is dit al gebeurd.
Het kan zijn dat je nog wat dingen mist, de ontbrekende dingen zullen zo spoedig mogelijk volgen.

Dank je voor je begrip!

 

 

admin Uncategorized

De stemmen (vocals) in Amerikaanse (Folk) muziek

Er is geen andere periode bekend in de menselijke geschiedenis die zo’n explosie heeft gekend in varianten van de menselijke zangstem als het tijdsbestek van pakweg 100 jaar, tussen circa 1850 en 1950, in de Verenigde Staten. Buiten alle beschreven instrumenten is de complexe menselijke stem veruit het belangrijkste ‘instrument’ in de Americana, zoals overigens in de meeste muziek. En hoeveel kun je niet vinden op internet over de instrumenten in deze rubriek? Daarom is het des te verrassender dat er over het gebruik van de menselijke stem in Americana-muziek eigenlijk weinig tot niets te vinden is.
Terug naar die ongekende explosie in varianten van de menselijke zangstem. Wat zijn daar de oorzaken van?

Ten eerste kwamen met de emigranten uit de oude wereld, Europa, talloze zangculturen uit landen en gebieden als Duitsland, Ierland, Schotland , Engeland en Scandinavië in relatief korte tijd naar de nieuwe wereld, Amerika. Weliswaar hadden de verschillende culturen diepe historische wortels, zoal de Keltische cultuur in Ierland, maar er was ook een gezamenlijke cultuur, de Christelijke cultuur die met name muzikaal tot uiting kwam in de kerken. Zo namen deze emigranten behalve hun volksmuziek ook hun kerkmuziek, dat wil zeggen de gezongen kerkmuziek, mee naar de nieuwe wereld 

 

De tweede factor is de gedwongen aankomst van slaven in de nieuwe wereld uit Afrika van wie de cultuur in niets overeenkwam met die van de Europese emigranten. Afgezien van het feit dat ze hun eigen instrumenten zoals de banjo zouden gaan gebruiken, brachten ze als enige echte muzikale bezit mee: hun eigen stem. Om te beginnen zongen ze in polyfonie wat zoveel betekent als veel- of meerstemmigheid. Dat wil zeggen dat meerdere stemmen in gelijkwaardigheid tegelijkertijd klinken. Meerder melodieën kunnen tegelijkertijd worden gezongen zonder dat er sprake was van een duidelijke ‘lead vocal’. Maar ook hun ritmes, poyritmisch, weken in alles af van Europese muziektradities. Polyritmisch betekent meerdere ritmes die tegelijk klinken en gelijkwaardig samengaan in een complex geheel. Tegenwoordig is dit terug te vinden in de hedendaagse Dancemuziek. Ook het gebruik van ‘blue notes‘, de gebogen klanken, bestond niet in Europese muziektradities of notenschrift, evenmin als syncopen, improviseren en falset zingen, en de zogenaamde Call and Response.

De slaven was in het algemeen verboden om op instrumenten te spelen. Zo waren ze hoofdzakelijke op hun stem aangewezen om hun identiteit en cultuur te handhaven en te bevestigen en zich te kunnen uiten. Tijdens het werk in de velden werden er Field Hollers gezongen, vaak met een voorzanger die werd beantwoord, de Call en Response. De teksten gingen vaak over de harde omstandigheden maar bevatten ook verborgen boodschappen en berichten. Bij wegenbouw en bijvoorbeeld spoorwegaanleg werden Worksongs gezongen om het werk te verlichten en bepaalde handelingen collectief te kunnen verrichten. Later volgden Blues, Jazz, Rhythm and Blues, Rock and Roll, Soul, R&B, HipHop tot werkelijke alle zangstijlen die muzikanten tot op de dag van vandaag in de popmuziek gebruiken.

De eerste Christelijke protestantse zwarte kerkgemeenschappen werden rond 1800 gesticht door vrije slaven. De allereerste, gesticht in 1790, was de First African Baptist Church in Lexington, Kentucky. Daar begint de eerste vermenging tussen de Europese en Afrikaanse zang. Deze interactie van muziek en religie kwam tot uiting in Spirituals and Gospels.
Tijdens een religieuze opwekkingsbeweging tussen 1750 en 1800, the Great Awakening en de latere Second Great Awakening, werden deze spirituals ook door de blanken erkend als een middel dat kon leiden tot een gevoel van broederschap en de vrijheid om zich te uiten. Behalve de gezangen en psalmen uit hun voormalige thuislanden werden voor deze opwekkingsbeweging veel nieuwe liederen gecomponeerd en geïmproviseerd die klonken op de zogenaamde Camp Meetings.
De White Spiritual

 
de koningin van de Gospel, Mahalia Jackson

Zoals gezegd begonnen ook blanken deze zangvorm over te nemen die ze White Spirituals noemden en die dezelfde muzikale en symbolische elementen in zich had als de zwarte Spirituals.

Black Spirituals en de Second Great Awakening

Zowel in de integratie van de voormalige slaven als in de emancipatie van vrouwen hebben deze Awakenings een grote rol gespeeld. Daarmee was de vermenging van de Afrikaanse en Europese (religieuze) zangcultuur ook een feit. Het grote publiek ontdekte de zwarte muziek, ook wel Race Music genoemd, door de publicatie in 1867 van ‘Slave Songs from the Southern United States‘ waarmee een klein zwart koor van studenten uit Nashville toerde. Rond 1920 waren de Spirituals en vele ander zwarte ‘ras’ muziekuitingen in heel Amerika populair.

Een heel interessante zangstijl is de zogenaamde Sacred Harp Singing, een  traditionele  manier van Koorzang ontwikkeld in het Zuiden van de Verenigde Staten. De naam is afgeleid van een Liedboek genaamd The Sacred Harp dat werd gepubliceerd in 1844. De muziek wordt zonder begeleiding, a cappella, uitgevoerd en is van origine Protestants Christelijke muziek. De zwarte invloeden in het zingen is onmiskenbaar. Hier is de geschiedenis van de Sacred Harp Singing.
Sacred Harp Singing, de geschiedenis van de traditie

De tweede broedplek waar deze twee zangculturen bij elkaar kwamen lag in het Oosten van de VS, de Appalachian Mountains. Met de naam Appalachia, voor het eerste genoemd door Spanjaarden in de 16e eeuw en afgeleid van de naam van een Indianendorp in Noord Florida, werden de indianenstammen en het Noordelijke berggebied aangeduid. De oorspronkelijk de bewoners, de Cherokee indianen en diverse andere stammen werden in 1838 verwijderd uit het gebied, een gedwongen voettocht van Tennessee naar Oklahoma , later de Trail of Tears genoemd, als gevolg van de Indian Removal Act van 1830 onder president Martin (Maarten) van Buren. Vergeleken met de bekendheid van de slavernij een niet algemeen bekend historisch feit. Hiermee werd het land vrijgemaakt voor de komst van de eerste nieuwe bewoners. Tegenwoordig heet dit overigens Ethnic Cleansing.

Deze eerste settlers in dit onherbergzame en geïsoleerde gebied waren gevluchte en bevrijde slaven, Ierse en Schotse emigranten, later gevolgd door Engelsen en Duitsers. Rond 1860 was 10% van de bevolking zwart. De slaven namen uiteraard hun eigen instrumenten mee zoals de banjo, en hun zangcultuur zoals de blues, de zogenaamde Appalachian blues, die zich voor het eerst ontwikkelde in deze oostelijke bergen. Verrassend veel blueszangeressen kwamen uit deze regio waaronder Bessie Smith die in Chattanooga, Tennessee geboren en getogen was en haar halfzuster Mary Mc Clain uit Logan County,West Virginia.

 
Bessie Smith en Mary McClain

De banjo, het slaveninstrument genoemd, werd in die tijd alleen gespeeld door de zwarte muzikanten. Vooral de Afrikaanse ritmes die op dit instrument werden gebruikt weken geheel af van wat de Europese emigranten zoals de Ieren en Schotten in hun muziek meenamen uit hun landen met hun rijke liedjescultuur. Zij brachten de viool, de fiddle, naar de oostelijke bergen. De percussie van de Afrikaanse muziek ging zich mengen met de oorspronkelijke Ierse en Schotse muziek, blanken gingen banjo spelen en de voormalige slaven gingen fiddle spelen en na de Amerikaanse burgeroorlog was de vermenging een feit en dat was goed te horen in de zang van deze mengvorm, die later ‘Old Time Music‘ zou gaan heten. Van een enkel gebruikte leadvocal kwamen er meer en meer harmonieën in de zangpartijen zoals zo goed te horen is bij de Carter Family. De Minstrel Shows die vanaf 1840 gingen rondreizen zorgden voor de verdere verspreiding.
Hier de eerste opname van het allereerste nummer van de Carter family uit 1927:

Het is ondoenlijk om alle voorbeelden te geven van de talloze stemmen en stijlen, maar één persoon met een bijzondere zangstem die ik ontdekte in 1967 wil ik wel hier noemen: Roscoe Holcomb, de man met the High, Lonesome Sound, een term waar tegenwoordig de Bluegrass zang mee wordt aangeduid. Geboren in 1912 Daisy, Kentucky, mijnwerker, banjoist, gitarist, mondharmonicaspeler en gestorven in 1981. Zijn repertoire bestond uit Old-Time Music, Blues, ballads, en hij zong, vaak met falsetstem, veel van zijn songs a cappella.
Zijn bijzondere zangstem kwam uit de traditie van de Old Regular Baptist kerk en de zwarte zangcultuur. Bewonderaar Bob Dylan omschreef zijn stem als “an untamed sense of control“en Eric Clapton was tevens een groot bewonderaar van Holcomb.
Luister en huiver:

  
Appalachian fiddle player, Gus Cannon, Roscoe Holcomb

Gus Cannon:

https://www.youtube.com/watch?v=ClC_KizCpQk.

Cannon speelde ondermeer slide op de banjo en was de componist in de 30er jaren van ‘Walk right on‘ die door de Rooftopsingers in de 60er jaren tot een hit werd gemaakt.

Met het de uitvinding van de grammofoonplaat, op zich ook een interessant verhaal, stroomden vanaf het begin van de vorige eeuw en met name na de Tweede Wereldoorlog plotsklaps al die muziek, die deze verbazingwekkende vermenging van culturen had opgeleverd, naar de oren van het grote publiek in de Westerse wereld. De Field Hollers, de Worksongs, de Blues uit de Mississippidelta, de Blues en Jazz uit New Orleans, het geluid van de Gospels en Spirituals, zangstemmen en songs in alle soorten en maten uit de Appalachia, later de Rhythm & Blues uit Chicago en de samenzang van de Bluegrass. Niet alleen in Amerika maar ook in Engeland en het vaste land van Europa is er een hele generatie na de Tweede Wereldoorlog muzikaal mee grootgebracht. Zonder het nieuwe zingen en de nieuwe muziek uit de Nieuwe Wereld, geen Beatles, geen Stones, geen Beatmuziek, geen Rock&Roll, geen Singer-Songwriters, geen Soul, R&B, hedendaagse Popmuziek, HipHop of Dance.

De hele geschiedenis van slavernij in het Westen mag dan een zwarte periode in Europa en de nieuwe wereld zijn geweest maar niemand had toen ooit kunnen bevroeden dat de vermenging van de Afrikaanse muziekcultuur en de cultuur met hun voormalige ‘Europese’ slavenhouders uiteindelijk de hele wereld zou gaan veroveren.

Jaap van Beusekom
oktober 2011

admin Onze instrumenten

De geschiedenis van de Mandoline

Het snaarinstrument de Mandoline is een directe verwant van de Luit, een snaarinstrument met een bolvormige klankkast vooral veel bespeeld in de Renaissancetijd in de veertiende en vijftiende eeuw en de Baroktijd van 1600 tot 1750.

Het woord mandoline is afgeleid van het Franse Mandore en het Italiaanse Mandola in de zestiende eeuw. In 1643 duikt voor het eerst in Italië de naam Mandolino op hetgeen zoveel betekend als ‘kleine luit’ Ook Stradivarius bouwde deze instrumenten, waaronder de oudste nog bestaande mandolines.
De mandoline werd vooral gespeeld in Kamermuziek waarbij de bekendste componist die werken componeerde voor de mandoline Antonio Vivaldi (1678-1741) was. De moderne mandoline werd ontwikkeld in Napels in de late achttiende eeuw met vier paar dubbel uitgevoerde stalen snaren die werden bespeeld met een plectrum. De snaren worden meestal gestemd als de snaren van een viool, G-D-A-E, maar er worden ook andere stemmingen gebruikt.

Nog steeds bestaan er vele mandolineachtige snaarinstrumenten, vooral in Oost-Europa en Azië die allemaal afgeleid zijn van het oertype, de met een vel bespannen kalebas met een nek eraan bevestigd en bespannen met diverse snaren, getokkeld dan wel gestreken. Exotische namen als de Oud, de Kemenche, de Tahr, de Yayli Tanbur en de bekender Saz uit Turkije en de Bouzouki uit Griekenland zijn er enige voorbeelden van.

  

de Yayli Tanbur, de Kemenche, de Saz en de Bouzouki

De Mandoline in de Verenigde Staten

Aan het eind van de negentiende eeuw werd de mandoline in Noord Amerika geïntroduceerd door de vele immigranten uit Zuid Europa en met name uit Italië. Er verschenen talloze mandoline orkesten die de groeiende middle class moest amuseren en rond 1900 werden er vele tienduizenden verkocht. In principe verschilde de ontwikkelingen en gebruik van de mandoline niet van de eerder beschreven introductie van diverse snaarinstrumenten in de Verenigde Staten.
Maar de evolutie naar de moderne ‘flat-back’ mandoline zou het instrument in Amerika een geheel andere muzikale wending geven.
Het was Orville H. Gibson, geboren in New York 1856, die snaarinstrumenten begon te ontwerpen en te bouwen. Als rechtgeaarde Amerikaan was hij niet onder de indruk van de vaak eeuwenoude tradities en bouwwijze van Europese instrumenten. Hij richtte in Kalamazoo, Michigan, de Gibson Mandolin-Guitar Manufacturing Co. op in 1902 en begon deze instrumenten te herontwerpen en bouwen.

           
Orville Gibson, Lloyd Lear, de F stijl en A stijl mandolines

Hij was de uitvinder van de arch-top klankkast, een klankkast gemaakt naar het gewelfde model van een viool, inclusief de F-sleutel klankgaten en kreeg er patent op. Hij paste het arch-top model zowel toe op de gitaar als de mandoline. Voor de mandoline bouwde hij in principe twee verschillende stijlen, de A stijl, een teardrop model met F-sleutels en het F model, een soort kleine arch-top gitaarbody met F-sleutels en vaak een kunstig bewerkte top. De wat in het gebruik onhandige bolle buik van het oorspronkelijke Italiaanse model werd door hem losgelaten. De prijzen van deze instrumenten, zowel oud (met name met de handtekening van zijn hoofdconstructeur Lloyd Loar) als nieuw kunnen oplopen van enige duizenden tot meer dan 100.000 dollar. Uiteraard was Gibson niet de enige mandoline bouwer maar was wel de grote vernieuwer van het instrument. Overigens heb je tal van mandoline-achtige instrumenten in alle soorten en maten zoals de mandoline banjo en de mandoline dobro.

 

Bill Monroe

Toch was de mandoline nooit zo popupair geworden, zowel in de Americana muziek als de rockmuziek, dank zij de ‘vader van de Bluegrass’ Bill Monroe.

  
Bill Monroe

William Smith Monroe (1911-1996) was geboren in Rosine in de staat Kentucky, ook wel genaamd de Bluegrass State. Hij kwam uit een grote muzikale familie waar iedereen wel een instrument bespeelde. Als jongste zoon waren in de familie de meeste instrumenten bezet door zijn broers en zusters zodat hij het minst populaire instrument, de mandoline, kreeg toebedeeld. Hij herinnerde zich dat hij het verzoek kreeg van zijn familie om de helft van zijn mandoline snaren te verwijderen zodat het volume wat minder werd. Zijn ouders stierven toen hij nog jong was (zijn moeder was van Nederlandse afkomst met de achternaam Van der Vere, veramerikaanst naar Vandiver) en hij groeide verder op bij zijn oom Vandive Pendleton, de naamgever van een van zijn beroemdste songs, Uncle Penn. Hij begon zijn carrière in 1929 met de groep de Monroe Brothers en begon opnames te maken vanaf 1936 voor RCA Victor. Vanaf 1939 vormde hij groep The Bluegrass Boys nog steeds muziek makend in de traditie van de Amerikaanse stringbands. In december 1945 trad de banjospeler Earl Scruggs toe in de the Bluegrass Boys en ontketende een sensatie bij het publiek met zijn manier van three finger picking op de banjo. Iets later kwam Lester Flatt bij de groep en samen met de fiddler Chubby Wise en bassist Howard Watts en uiteraard met Bill Monroe op zijn Gibson F5 Lloyd Loarmodel mandoline, werd met deze line up de Bluegrass muziek geboren. In 1946 en 1947 namen zij voor Columbia Record 28 songs op die deze muziekstijl definieerden waarbij overigens ook de song ‘Blue Moon of Kentucky’ in 1954 door Elvis Presley als B-kant gebruikt voor zijn eerste single bij Sun Records.

Bluegrass wordt gekarakteriseerd door hoge tempo’s, messcherpe samenzang met invloeden uit de gospel,blues en eigenlijk alle zangvariaties uit het Americana repertoire en virtuoze instrumentbeheersing met solo’s en breaks van de mandoline, banjo en fiddle.

  
The Bluegrass Boys met in het midden Flatt en Scruggs

In 1948 verlieten Scruggs en Flatt de band en begonnen hun groep the Foggy Mountain Boys die veel succes oogsten in de vijftiger en zestiger jaren.
In de late jaren vijftig hield het commerciële succes echter op met de opkomst van de Rock&Roll maar met de Folkrevival in de jaren zestig werd Monroe ‘herondekt’ Het nieuwe publiek identificeerde de Bluegrass muziek meer met de herontdekte Folkmuziek dan met de gangbare meer commerciële Country & Western muziek. Na een groot stuk over hem in het toen toonaangevende folkblad Sing Out en zijn optreden als middelpunt op het eerste Bluegrass Festival in Roanoke in Virginia in 1965 was de faam van Bill Monroe als vader van de bluegrass definitief gevestigd.Monroe is opgenomen in de Country Music Hall of Fame in 1970, in de Nashville Songwriters Hall of Fame in 1971 en de Rock&Roll Hall of Fame in 1997 met de vermelding ‘early influence’
Bill Monroe stierf in april 1996 waarna Emmylou Harris stelde:
‘We all knew that if he ever got to the point that he couldn’t perform that he wasn’t going to make it. Music was his life’

In de popmuziek was het Ry Cooder die de mandoline bekendheid gaf. Ook Rod Stewart met de hit Maggie May in 1971 maakte een groot publiek vertrouwd met de mandoline.

En Jimmie Page van Led Zeppelin:

Jaap van Beusekom
augustus 2011

In CCC speelt Joost de mandoline, een Gibson A-model uit 1919. Vroeger speelde de overleden Jan Kloos het instrument, niet vaak, maar te horen in het razendsnelle nummer Good Grief! op de eerste Elpee To Our Grand Children. https://www.youtube.com/watch?v=nT-Wa3otZDE

Jan Kloos, 1971
(foto Molly Mackenzie) 

admin Onze instrumenten

De geschiedenis van de piano in de Amerikaanse folk en countrymuziek

De geschiedenis van de piano in de Amerikaanse muziek, immers een al eeuwen oud bestaand instrument uit de Europese klassieke muziektraditie, is lastiger te plaatsen dan de historie van de andere instrumenten uit deze rubriek ‘Onze Instrumenten’. Daar waar de verspreiding van bijvoorbeeld de mondharmonica snel kon gaan dank zij het kleine formaat waren de afmetingen en het gewicht van een vleugel een geheel andere zaak, nog afgezien van het feit dat het maatschappelijk gezien een instrument was voor spelers en publiek uit de hogere cultuur. De aanschaf ervan werd eenvoudiger door de uitvinding van de staande piano. Hierdoor werd het instrument een stuk goedkoper, kon het door zijn geringere afmetingen gemakkelijker vervoerd worden en zo een vaste plaats krijgen in menig huis en etablissement.
Het was halverwege de negentiende eeuw dat deze staande (upright) piano, ook wel de buffetpiano genoemd, werd uitgevonden.

In Amerika kon hij vanaf dat moment in grote aantallen in serie worden gemaakt waardoor de prijs nog meer omlaag kon en het instrument, ooit alleen bereikbaar voor de hogere klasse, ook binnen bereik kwam van de lagere klassen. En toen er in diezelfde negentiende eeuw in Amerika een uitgebreid spoorwegnet werd aangelegd was het vervoer van het instrument naar alle uithoeken van het land ook geen beletsel meer. Men kan stellen dat door de aanleg van deze spoorwegen en met name die van de Pacific Railroad door de Texas and Pacific Railway Company (T&P), zich in het Zuiden een geheel nieuwe pianostijl kon ontwikkelen: de Boogie Woogie. Deze benaming, vermoedelijk een verbastering van Afrikaanse woorden, duidde op een pianostijl, direct afkomstig uit Afrikaanse muziek en uiteraard bespeeld door de voormalige zwarte slaven, die ondermeer spoorwegen aanlegden en die na hun bevrijding vrijelijk instrumenten mochten bespelen. De stijl is onmiskenbaar, met zijn ritmische, repeterende bassen, shuffle ritmes, breaks en allerlei andere kenmerken die tot op de dag van vandaag terug te vinden zijn in de West-Afrikaanse muziek. Maar ook het geluid van de trein zelf had zijn invloed of zoals Allan Lomax schreef: “Anonymous black musicians, longing to grab a train and ride away from their troubles, incorporated the rhythms of the steam locomotive and the moan of their whistles into the new dance music they were playing in jukes and dance halls.
Boogie-woogie forever changed piano playing, as ham-handed black piano players transformed the instrument into a polyrhythmic railroad train.”

In het algemeen gaat men er van uit dat de Boogie Woogie ontstaan is direct na de afschaffing van de slavernij in 1865, na de Amerikaanse Burgeroorlog, in Noordoost-Texas. Belangrijk, want hierdoor konden de voormalige slaven vrij reizen en alle muziek maken en instrumenten bespelen die ze wilden wat ten tijde van de slavernij strikt verboden was! Een zwarte slaaf die piano speelt, stel je voor! De spoorwegen werden in die tijd in hoog tempo aangelegd door grote groepen zwarte arbeiders met in hun gevolg allerlei zaken die nodig waren voor de aanleg van de rails en met name het hout voor de bielzen. In deze rondreizende werkkampen was uiteraard vertier nodig en dat vond plaats in de zogenaamde Barrelhouses en JukeJoints, provisorische kroegen of een omgebouwde treinwagon die eenvoudig werd meegesleept.

  

In deze ruige en gevaarlijke omgeving ontstond de Boogie Woogie, ook wel Fast Western, Fast Texas of Fast blues genoemd, op de piano,het enige instrument dat boven het rumoer van het (dronken) publiek kon uitkomen. De rondreizende pianisten genoten als entertainers in deze Barrelhouses groot aanzien en konden vaak een grote variatie aan muziek voortbrengen zoals gospel, blues, ragtime en uiteraard Boogie Woogie. Deze muziekstijl had grote invloed op andere instrumenten zoals de bluesgitaar. De rechterduim van Leadbelly speelt bijvoorbeeld in Good Morning Blues exact de baslijnen van de piano in de Boogie Woogie.

Ragtime
Een afgeleide pianostijl van de Boogie Woogie is de Ragtime die vooral begin 20ste eeuw in de rosse buurten van Amerikaanse steden als St Louis en New Orleans populair was. De stijl is, zoals in zo veel Amerikaanse muziek, een typische mix van westerse en Afrikaanse invloeden, maar de westerse muzikale inbreng in Ragtime is veel groter dan in Boogie Woogie. Het was de componist Scott Joplin (1867-1917) die beroemd werd door een ragtime compositie: Maple Leaf Rag.

 

Uiteindelijk werd ragtime pianostijl opgenomen in de jazzpiano. De revival van ragtimemusic kwam in de jaren zeventig van de vorige eeuw met name door de muziek uit de film The Sting.

Maple Leaf Rag

The Entertainer

Countrymuziek
In de beginjaren van de countrymuziek werd de piano geweerd door de platenproducers in New York omdat het geluid van de piano niet country sounding zou zijn. In het Zuiden hadden ze daar geen last van en daar was Sam Mc Gee al vroeg een bekend pianist uit de Grand Old Opry. Ook Jimmie Rodgers maakte regelmatig gebruik van de piano en in stijlen als de Western Swing was de piano altijd aanwezig met Fred’papa’ Cahoun als een van de bekendste pianisten.

Aubrey Wilson Mullican (1909 – 1967), bekend als Moon Mullican, was een zanger, songwriter en pianist. Zijn stijl werd Hillbilly Boogie genoemd en hij was de grote inspirator van Jerry Lee Lewis.

  
Fred‘papa’ Cahoun, Moon Mullican en Johnny Cash en Ray Charles

Vooral aan het begin van zijn carrière speelde de grote zanger, pianist en componist Ray Charles (2030-2004) veel countrymuziek zoals in het tv-programma van Johnny Cash. Hij gebruikte de piano in letterlijk alle Amerikaanse muziekstijlen: Soul, Rhythm and Blues, Gospel, Blues, Country en Pop. In 1986 werd hij opgenomen in de Rock&Roll Hall of Fame en hij ontving talloze Grammy’s en prijzen.

Floyd Cramer

Een van de grootste pianisten en uitvinder van de Nashville sound was Floyd Cramer (1933-1997)
Hij maakte 50 elpees, had in 1960 de klassieke hit ‘Last date’

en speelde op talrijke platen en hits van Elvis Presley zoals ‘Heartbrake Hotel’ en ‘Are You Lonesome Tonight’. Zijn piano is te horen op opnames van Patsy Cline, the Everly Brothers, Roy Orbison en heel veel anderen. Geboren in Louisiana in 1933 leerde hij zichzelf pianospelen en met zijn karakteristieke stijl beïnvloedde hij talloze andere pianisten, onder wie Ernst Jansz (o.a. duidelijk te horen in de Tennesse Walz op de LP To our Grandchildren van CCC). https://www.youtube.com/watch?v=EbytBfbnHOs
Floyd Cramer wordt gezien als de belangrijkste pianospeler in de countrymuziek en is opgenomen in de Country Music Hall of Fame.

Met zijn uitspraak: “Boogie-woogie forever changed piano playing.” stelde Alan Lomax terecht dat alle pianisten in de niet klassieke muziek uiteindelijk schatplichtig zijn aan deze Afrikaanse pianostijl op het meest deftige westerse klassieke instrument: de Piano

Jaap van Beusekom
juli 2011

De piano en ik
Ook ik ging van klassiek naar folk. Negen jaar was ik toen ik op pianoles ging. Verliefd op Chopin, ging het me allemaal niet snel genoeg. Van mijn zakgeld kocht ik al zijn pianoboeken en begon te studeren. Toen mijn vader overleed, ik was 17, liet ik het instrument voor wat het was. Ik ging het wasbord doen bij de CCC. Maar na een paar jaar begon ik toch weer  te pingelen, geen klassiek meer, zomaar wat. Het was tijdens de KRO opnames in 1968 dat Rik Zaal mij vroeg: ken jij Floyd Cramer dan niet? En hij speelde me een deuntje voor (Last Date!). Ik was meteen verkocht, te meer daar ik ontdekte, dat zijn manier van spelen zoveel leek op wat Jaap op zijn 5-snarige banjo deed. De pink, steeds weer aangeslagen op de kwint, was als het ware de 5e snaar van de banjo. Jaap en ik hebben dat volledig uitgebuit in de gezamenlijke solo in Country Marriage, op onze eerste LP, waar ook de Floyd Cramer piano in de Tennessee Waltz te horen is.

Ernst Jansz
februari 2012

Ernst Jansz in CCC, 1971
(foto Molly Mackenzie) 

admin Onze instrumenten

De geschiedenis van de Dobro en andere gitaren

De naam Dobro is in feite een merknaam van een type gitaar wat eigenlijk een resonatorgitaar wordt genoemd, een gitaar met in de klankkast een ingebouwde resonator die als een akoestische speaker functioneert. Daarmee ontstond er een gitaar met een veel harder volume die kon worden gebruikt in jazzbands met bijvoorbeeld blazers.

 
Dopyera brothers en Ed Dopyera

Het instrument werd gefabriceerd door de Dopyera brothers, emigranten uit het Europese Tjecho-Slowakije, begin twintiger jaren van de vorige eeuw. Het ontwerp kwam van John Dopyera en George Beauchamp. Ze richten samen in 1927 de National String Instrument Corporation op. In 1928 richtte de Dopyera Brothers hun eigen Dobro Manufacturing Company op.

dobro en een national steelgitaar

Deze zogenaamde resonatorgitaar werd door hun Dobro genoemd, afgeleid van hun eigen achternaam en wat goed betekend in verschillende Slavische talen. Door zijn karakteristieke en versterkte geluid werd de ‘Dobro’ al snel geadopteerd in de blues en countrymuziek. Deze resonatorgitaar leende zich ook erg goed in slide of bottleneck technieken gespeeld door bluesmuzikanten als Tampa Red, Son House, Bukka (Booker) White en Blind Lemon Jefferson.

Son House en Bukka White hebben wij  nog gezien tijdens het Folk Blues Festival in 1967 in het Concertgebouw in Amsterdam (zie de geschiedenis van de Mondharmonica).

     
Son House, Bukka White, Tampa Red en Ry Cooder

Het was vooral Ry Cooder die het instrument bekend maakte in de zeventiger jaren.

De resonatorgitaar zijn er in verschillende uitvoeringen, in geheel metalen bodies, met houten klankkasten en verschillende soorten resonatoruitvoeringen. De gitaren met ronde halzen konden ook als ‘gewone’ gitaren worden bespeel, al of niet met een bottleneck, en de uitvoeringen met een vierkante hals werden op schoot of voor de borst hangend bespeeld met een steelbar. Deze laatste variant wordt veel gebruikt in bluegrass. In 1993 heeft uiteindelijk Gibson de rechten op de naam Dobro verworven. De naam National is in handen van de National Reso-Phonic Guitars.
http://www.nationalguitars.com/

In de praktijk worden houten resonatorgitaren Dobro genoemd en stalen gitaren hebben de naam National Steelgitaar. Het resonator bleef overigens niet beperkt tot de gitaar maar werd in vele instrumenten toegepast.

  
allerlei dobroachtige instrumenten, een resonatormandoline en ukelele

In de bluegrass introduceerde Josh Graves (1928-2006) de Dobro in the Foggy Mountain Boys van Lester Flatt en Earl Scruggs.

Tegenwoordig is de onbetwiste topspeler, onder meer met Allison Krauss en Union Station, Jerry Douglas

en Union Station

  
Josh Graves en Jerry Douglas

De 12-snarige gitaar

Een gitaar die een relatief kleine instrumentale maar omgekeerd evenredig een grote muzikale rol heeft gespeeld in de folk en popmuziek is de 12-snarige gitaar.

   

Er bestaan twee theorieën hoe deze gitaar in Amerika terecht is gekomen. De eerste is dat de gitaar is ontwikkeld door Italiaanse instrumentenbouwers in New York en Chicago. De Italianen hadden immers een traditie in snaarinstrumenten met dubbel uitgevoerde snaren zoals de mandoline. Dit zouden ze dan ook toegepast hebben op andere snaarinstrumenten zoals de gitaar.De andere theorie is dat de 12-string via Mexico in de USofA arriveerde. Latijns America had immers een lange traditie in dubbelsnarig uitgevoerde gitaren zoals ze worden gebruikt in Mexicaanse mariachibands.

De absolute Koning van de 12-snarige gitaarspelers in zonder twijfel Huddie Ledbetter (Louisianne 1888-1949), meer bekend onder de naam Leadbelly, ook wel gespeld als Lead Belly.

  

Ergens rond 1912 schafte de jonge Ledbetter, rondreizend met een nog jongere Blind lemon Jefferson, zich een 12-snarige Stella gitaar aan in een pandjeshuis in Dallas. Hij had het instrument gehoord in een Medicine Show en was onder de indruk van het geluid van de gitaar, door Pete Seeger aangeduid als “the clanging of the bells” . Zonder Leadbelly zou het instrument vermoedelijk nooit zijn populariteit hebben gekregen.
Zijn tijdgenoot, de countryblueszanger Blind Willie McTell (Georgia 1998-1959), speelde ook de 12-snarige gitaar maar het was Leadbelly, in een meer stadse omgeving, die het instrument zijn bekendheid gaf in nummers als Goodnight Irene, Midnight Special en de Rock Island Line. Het was Alan Lomax die Leadbelly, eerder veroordeeld in 1917 voor moord en amnestie verkregen door de gouverneur in 1924, uit de anonimiteit haalde.

 
Alan Lomax en een chaingang Texas prison 1933

In de dertiger jaren bezochten de ‘songhunters’ John en zoon Alan Lomax gevangenissen in het Zuiden van de Verenigde Staten op zoek naar folksongs en vonden Leadbelly alweer in een gevangenis, de (nog steeds) beruchte Angola gevangenis in Lousianne. Leadbelly bleef overigens met Alan Lomax een wat complexe en controversiële relatie houden.

Leadbelly stierf na een kort ziekbed in 1949. Een jaar na zijn dood, in 1950, maakte de Weavers met Pete Seeger, een begenadigd speler en promotor van de 12-string gitaar, een enorme hit van de door Leadbelly geschreven Goodnight Irene, nog steeds één van de meest bekende songs in Amerika.

https://www.youtube.com/watch?v=KpZ1Cx1IcC0

In de zestiger jaren kroonde de folkboombeweging Leadbelly uiteindelijk tot de Koning van de 12-snarige gitaar. In de zeventiger jaren nam Leo Kottke (1945-heden) het 12-snarige stokje over van Leadbelly en Pete Seeger.

 
Leo Kottke en Pete Seeger

In de popmuziek kreeg de elektrische 12-string gitaar, een Rickenbacker, grote bekendheid door Roger McGuinn van de Birds in bijvoorbeeld in Mr Tambourine man en Turn!Turn!Turn! In de Beatles speelde George Harrison 12-string ondermeer in A Hard Days Night en vele andere Beatlesongs.

 
Roger McGuinn en George Harrison

Maar ook songs als Jumpin’Jack Flash, Hotel California, Stairway to Heaven en Maggie May en vele anderen zouden niet hebben geklonken zonder de 12-snarige gitaar.

Een kleine geschiedenis van de elektrische gitaar en (pedal) steel gitaar

In de dertiger jaren van de vorige eeuw werd de elektrische gitaar door Adolph Rickenbacker ontwikkeld en gefabriceerd. Deze eerste elektrische gitaren waren semi-akoestisch uitgevoerd met pickups, een spoel om een magneet die de trilling van de snaren omzet in een elektrische spanning die vervolgens kan worden versterkt middels een versterker. De populariteit van deze elektrische gitaar groeide door het gebruik in Big Bands in de jaren ’30 en ’40. De Dobro mocht dan een harder geluid geven dan een akoestische gitaar maar voor een Big Band was een versterker nodig om in het geluidsgeweld van de blazers mee te kunnen komen.

een van de eerste Rickenbackers

De doorbraak van de elektrische gitaar kwam in 1941 toen Les Paul de massieve bodygitaar ontwierp, dus geen klankkast meer, De Gibson Les Paul was geboren.
De tweede doorbraak eind veertiger jaren kwam van Leo Fender, de Fender Broadcaster Electric Guitar. In 1954 werd de naam van deze gitaar omgedoopt in Stratocaster. Deze Strat en de Les Paul hebben de elektrische gitaar tot het populairste instrument ooit gemaakt.

                     
de les Paul, de Rickenbacker en de Strat

De Steelgitaar en de pedal steel gitaar waren een direct gevolg van de uitvinding van de elektrische gitaar. De slidegitaar met dezelfde technieken als op de resonatorgitaar werd al snel uitgevoerd met een solid body met pickups op de schoot gelegd of staande op 3 of 4 poten. In de opnames van Hank Williams is hij veel te horen.

Een rechte steelbar is nogal gelimiteerd om verschillende akkoorden te kunnen vormen behalve bij het op en neer schuiven op de nek. Tot rond 1955 een steelspeler B. Isaacs genaamd een pedaal aan de nek bevestigde van zijn steelgitaar. Dit pedaal kon twee snaren een andere stemming geven waardoor onder het spelen hij van akkoord kon wisselen. Hiermee heeft hij uiteindelijk een revolutie ontketend onder steelgitaar spelers.
Buddy Emmons splitste deze ene pedaal in twee pedalen, vermeerderde het aantal snaren naar 10 en hiermee was de zogenaamde E9 stemming uitgevonden. Later was de Sho-Bud Company de eerste pedal steel producent. Uiteindelijk leidde de ontwikkelingen naar steel gitaren met een of twee nekken, een groot aantal voetpedalen en kniehefbomen die bijna alle snaren al of niet in combinaties konden laten zakken of stijgen. Een volumepedaal die met de voet werd bediend werd al heel snel gebruikt bij steel spelers na de uitvinding van de elektrische gitaar waar het volume met een draaiknop op de body werd geregeld. De rechtervoet van de pedal steel speler bedient altijd tijdens het spelen het volumepedaal.
Pedal steel wordt meestal in countrymuziek gebruikt en soms in de popmuziek, maar ook bijvoorbeeld in Jujumuziek uit Nigeria. In de jaren zeventig waren Peter E ” Sneaky Pete” Kleinow (1934-2007) uit the Flying Burrito Brothers, maar als sessiemuzikant in talloze opnames en Rusty Young 1943-heden) uit Poco de bekendste pedal steel spelers in de popmuziek. Tegenwoordig is het instrument praktisch uit de popmuziek verdwenen.

 
Sneaky Pete en de Flying Burrito Brothers met Gram Parsons

 
Rusty Young en Poco

Zelf heb ik een ZB Custom pedal steelgitaar (ZB staat voor de initialen van de steelspeler Zane Beck) die ik in 1974 in Engeland aanschafte. Buiten CCC heb ik de steel gespeeld half jaren zeventig in de band Electric Tear met ondermeer de gebroeders Den Tex en heb ik eind jaren zeventig tijdens een tour Chip Taylor begeleid. Ik speelde de steel ondermeer via een leslie speaker van een Hammondorgel. Dat leverde een verrassend goed orgel effect op. De laatste keer dat ik erop speelde voor een plaatproduktie (en soms live) was op cd’s van  Denvis & the Real Deal. https://www.youtube.com/watch?v=0oNe1sKS8Kc&list=PLIv-XAlPJwq6CqIbsvb9voTKkfogLGHbZ
 ZB custom pedal steelgitaar
 het binnenwerk van een Hammond met roterende speakers

Mijn Dobro komt merkwaardig genoeg uit Brazilië en heet Del Vecchio. In de jaren zestig zijn ze in Sao Paulo, Brazilie deze instrumenten gaan maken om behalve hout (onder andere voor de gitaar fabrikant Martin) ook eindproducten te kunnen exporteren, met name naar Amerika. De dobro kreeg ik in 1972 van Jon Tooker van de US psychedelische cultband van zanger, componist  Tom Rapp, Pearls Before Swine,  die een aantal weken op de boerderij in Neerkant verbleef. https://www.cccinc.nl/ccc/verhalen/ccc-en-pearls-before-swine/
Zijn dobrospel is te horen op een aantal tracks op onze tweede elpee Watching the Evening Sun. Run Highway https://www.youtube.com/watch?v=YMs95uWU7F8  Nina  https://www.youtube.com/watch?v=7k_nu5IQo5s en Pretty Little Miss https://www.youtube.com/watch?v=26X3I9qoVSI
Hij overleed na een motorongeluk in 2008.

Del Vecchio                     Martin D12-35

Mijn 12-snarige gitaar is een Martin D12-35 uit 1971

En hier ben ik te zien en horen met de dobro

Ikzelf  op steelgitaar met de CCC in 1974

Jaap van Beusekom, juni 2010

admin Onze instrumenten

De geschiedenis van de Mondharmonica

Evenals de concertina behoort de mondharmonica tot de familie van de vrije-rietinstrumenten. Het blaasinstrument is afgeleid van de ruim 3000 jaar oude Chinese ‘Sheng’ , een Chinees mondorgel, oorspronkelijk een kalebas en later gemaakt van bamboepijpen. Dit instrument bereikte Europa in de 18e eeuw waar het principe van dit rietinstrument werd gebruikt voor de ontwikkeling van diverse instrumenten zoals de accordeon, concertina en saxofoon.

Sheng

De mondharmonica, of het mondorgel werd in 1821 uitgevonden door een Duitse klokkenmaker Christian Buschman die een vierkant houten frame met 15 pijpjes construeerde waardoor geblazen moest worden om de tonen op te wekken. Later schijnt ene Joseph Richter in 1826 het prototype van de huidige mondharmonica te hebben ontworpen, de ‘ Vamper’ geheten, met 10 blaasgaten waardoor door zuigen en blazen metalen lipjes, de rieten, gaan trillen die verschillende tonen produceren.
In 1857 begon Matthias Hohner, ook een klokkenmaker, deze mondharmonica met 10 blaasgaten in grote aantallen in Duitsland te fabriceren en exporteerde deze ondermeer naar de Verenigde Staten. Zijn mondharmonica’s zijn diatonisch dat wil zeggen dat er een andere toon klinkt bij het zuigen en blazen, zoals het geval is bij het bespelen van de concertina.

Er bestaat ook een in 1918 uitgevonden chromatische mondharmonica uitgevoerd met een schuif om alle tonen in een octaaf te kunnen bereiken die veelal in de jazz (en soms in de blues) wordt gebruikt zoals door Toots Thielemans en Stevie Wonder. Deze geschiedenis gaat alleen over de mondharmonica die in de folk en popmuziek wordt gebruikt: de diatonische mondharmonica die in verschillen toonsoorten te krijgen is.

Het instrument werd lang als onvolwaardig en inferieur beschouwd en werd pas in 1958 als volwaardig instrument erkent door de Americain Federation of Musicians.

Matthias Hohner

Het instrument werd razendsnel populair in Amerika. Ronald Reagen en Abraham Lincoln bespeelde het evenals Wyatt Earp en Billy the Kid en beide partijen in de Amerikaanse burgeroorlog gebruikten het kleine en daardoor makkelijk te vervoeren instrument als begeleiding voor allerlei muziek zoals folksongs, fiddletunes, marsmuziek en kerkmuziek.

Uiteindelijk kwam de mondharmonica ook terecht in het Diepe Zuiden waar hij deel uit ging maken van de zwarte muziek. W.C. Handy (1873-1958) uit Alabama (componist van o.a. Memphis Blues en St Louis Blues)herinnerde zich dat hij iemand op de mondharmonica het geluid van een trein hoorde imiteren. De ontdekking dat je de toon kon veranderen door de blaasdruk te variëren en zo ‘bluenotes’ kon reproduceren zal aan de populariteit in de zwarte muziek sterk hebben bijgedragen. De ‘Bluesharp’ was geboren. Toen in de jaren ’20 van de vorige eeuw toen platenmaatschappijen op zoek gingen naar zwarte bluesartiesten was de mondharmonica een heel algemeen geluid in het Zuiden van de VS geworden. Door de massale trek na de grote overstroming van de Mississippi in 1927 van de Zuidelijke zwarte bevolking naar het stedelijke noorden en dan vooral Chicago, ontstond een variant op de Country blues, de City blues of de Chicago blues, die Bluesharp giganten voortbrachten als bijvoorbeeld Sonny Boy Williamson 1&2 en ‘Little Walter’ Jacobs. Deze Little Walter (1930-1968) nam op 12 mei 1952 zijn eerste monharmonica-instrumentaal ‘Juke’ op dat vervolgens 8 weken nummer 1 stond in de Billboard R&B charts.

Hiermee was de ‘bluesharp’ definitief geïntroduceerd bij het grote publiek. De harpspeler Hammie Nixon (1908-1984) maakte zijn eerste opname met Sleepy John Estes in 1929 en zou 50 jaar met hem blijven spelen. Hij was de eerste die de mondharmonica ging gebruiken als een begeleidingsinstrument in een band, zoals in de Memphis Beal Street Jug Band, anders dan het gebruik als solo-instrument.

Hammie Nixon en Sleepy John Estes en hieronder: de Beal Street Jug Band

De muzikanten uit de tweede ‘Bluesharp’ generatie, als Paul Butterfield (1941-1987) en James Cotton, introduceerden de mondharmonica in de popmuziek en hij is daarin te horen tot op de dag van vandaag. Mick Jagger, John Lennon, Neil Young, Bob Dylan en vele anderen spelen mondharmonica.

 
Paul Butterfield en James Cotton

In de Folkmuziek is de mondharmonica op een andere manier terecht gekomen. In de entourage van muzikanten rond Woody Guthrie is het duo Sonny Terry and Brownie McGhee het meest opvallend. De mondharmonicaspeler Sonny Terry heeft een geheel eigen stijl en speelde zowel met zwarte bluesmuzikanten als blanke folkartiesten.
Wij hebben ze nog gezien, verbazingwekkend, evenals Sleepy John Estes, Son House en Bukka White op het Americain Folkblues Festival, in 1967  in het Concertgebouw.  Een ongehoorde ervaring evenals het feit dat dergelijke delta blueszangers in het Concertgebouw in Amsterdam op hebben getreden.

Sonny Terry en Brownie McGhee

De singer/songwriters ontdekten de mondharmonica als een handige en mooie aanvulling op de klank van de gitaar, waar Dylan de bekendste is. Ook Bruce Springsteen en Neil Young gebruiken het veelvuldig.

  
Bob Dylan, Bruce Springsteen, Neil Young

Een heel aparte mondharmonicaspeler was De Ford Baily (1899-1982), kleinzoon van een slaaf en de eerste zwarte muzikant in de grote radio country show The Grand Ole Opry. Baily was geboren in de staat Tennessee en leerde al op driejarige leeftijd toen hij polio kreeg mondharmonica spelen. Hij zei daarover “My folks didn’t give me no rattler, they gave me a harp, and I ain’t been without one since.”

In 1918 verhuisde hij naar Nashville en had zijn eerste radio-optreden in 1926. De jaren daarna maakte hij een aantal platen voor verschillende platenmaatschappijen. Als één van de eerste artiesten van het radiostation WSM en zijn programma The Grand Ole Opry speelde hij talloze keren voor de radio tussen 1927 en 1941. Hij toerde met in die tijd beroemde country-artiesten als Uncle Dave Macon, Bill Monroe en Roy Acuff. Overigens een niet geringe prestatie voor een zwarte muzikant om in die tijd in het Zuiden te spelen, en vooral eten en logies te vinden onder de discriminerende Jim Crowwetgeving. Baily werd in 1941 ontslagen bij het radiostation WSM na een onduidelijk conflict met de auteursorganisaties BMI-ASCAP waardoor hij zijn best bekende nummers niet meer mocht spelen. Hiermee eindigde zijn carrière en ging in zijn onderhoud voorzien met schoenpoetsen en kamerverhuur. Hij trad nooit meer op behalve nog één maal in 1974 in The Grand Ole Opry in de eerste jaarlijkse Old Timers Show. In 2005 werd hij opgenomen in de Country Hall of Fame.

en zijn beroemdste nummer Pan American Blues

De Ford Baily

In de bluegrass en countrymuziek is de mondharmonica verder een redelijk schaars instrument gebleven. De belangrijkste speler is Charlie McCoy die met talrijke muzikanten heeft gespeeld van Elvis Presley, Bill Monroe tot Johnny Cash en Bob Dylan.

Charlie MacCoy

“Two of my favorite things are sitting on my front porch smoking a pipe and playing my Hohner harmonica ” –
Abraham Lincoln tijdens zijn presidentschap

Jaap van Beusekom
mei 2011

Joost:
“ik gebruik allerlei typen .De pro-harp gromt lekker in het laag. De meisterklasse is heel zilverachtig van toon. De golden melody doet haar naam eer aan. ze heeft een mooie volle toon. heel geschikt voor een solo met een duidelijke melodie.
In Midnight Special gebruik ik een UB-40. Deze laat zich nagenoeg chromatisch bespelen. hij klinkt ook een béétje richting Toots Tielemans.
Dat waren allemaal modellen van Hohner.
de UB-40 maakt gebruik van een tamelijk nieuwe technologie bij de mondharmonika. Door slimme ventielen kun je op de UB-40 de tonen zowel zuigend als blazend afbuigen.
Suzuki maakt dat nu ook maar die moet ik nog proberen.
Verder maak ik opnamen met de 1847 van Seydel . Die heeft stalen rieten i.p.v koperen. Heel precies bestuurbaar, maar iets te fijnzinnig voor op het podium”.
Seydel is een van de oudste harmonicamerken (1847)uit Duitsland en heeft zelfs de Oost-Duitste tijd overleefd.

Joost en Huib, VPRO opnames in de KRO Studio, 1968
(foto Molly Mackenzie) 

admin Onze instrumenten

De geschiedenis van de Autoharp en de Dulcimer

De autoharp is een muziekinstrument die een serie dempers (chord bars) heeft die bepaalde snaren met vilt afdempen waardoor verschillende akkoorden kunnen worden gevormd. Het is geen harpachtig instrument maar stamt af van de Citer of Zither, een snaarinstrument dat bestaat uit een klankkast met daarop bespannen snaren. Het is een volksinstrument dat veelal in het Duitstalige gedeelte van Europa wordt bespeeld.

       

Over de herkomst van de autoharp is nog altijd een debat gaande. Een Duitse emigrant uit Philadelphia, Charles Zimmermann verkreeg een patent in 1882 voor een instrumentontwerp met een mechanisme waarbij bepaalde snaren konden worden gedempt.
Hij noemde dit ontwerp de autoharp. Echter, dit ontwerp was een symmetrisch instrument met dempers die horizontaal over het instrument liepen, in tegenstelling tot de verticale dempers van de huidige autoharp. Het was Karl Gütter uit Duitsland die de ‘Volkszither’ bouwde dat in feite het meeste leek op de huidige autoharp. Ondanks zijn Engelse patent hierop begon Zimmerman, na terugkomst van een bezoek aan Duitsland , in 1885 dit model te produceren in Amerika onder de naam autoharp. In 1929 werd de naam geregistreerd als merk door U.S. Music Corporation, en haar divisie Oscar Schmidt Company begon deze autoharp in de V.S te produceren.
Tot op de dag van vandaag is deze merknaam ook de naam van het instrument zelf. De Oscar Schmidt autoharp mag echter als enige deze naam op het instrument zelf gebruiken. De moderne autoharpen hebben 36/37 snaren en zijn uitgerust met 15 of 21 dempers. Het kan zowel gebruikt worden voor ritmische begeleiding als het spelen van melodieën.

                 
een Oscar Schmidt autoharp en een ander ontwerp autoharp zonder naam erop

Het was Maybelle Carter, de oermoeder van de Carter family die de autoharp bekend maakte bij een groter publiek. In die tijd waren de dempers vaak hoger opgeschoven dan vandaag aan de dag. Zo kon de autoharp ook op schoot worden bespeeld met een flatpick. Tegen de borst gehouden wordt het instrument meestal met fingerpicks bespeeld.
Een speciaal geval is de linkshandige autoharpspeler Kilby Snow (1905-1980) die ‘herontdekt’ is in 1960 door Mike Seeger.
Hij had een bijzondere manier van spelen alleen al door zijn linkshandigheid met de autoharp op de schoot

  
Maybelle Carter en Kilby Snow

  
de Carter family en de foto van het songbook van de New Lost City Ramblers waar de autoharp op schoot wordt gespeeld

De autoharp was redelijk bekend buiten de V.S tijdens de folkboom jaren ’60 en ’70 van de vorige eeuw. Brian Jones was een autoharpspeler en zo ook Janis Joplin. Het instrument werd ook gebruikt door Led Zeppelin en Genesis.

    
Janis Joplin, Mike Seeger en Dolly Parton

 
John Sebastian en de Lovin’ Spoonful

Tegenwoordig is het instrument nauwelijks meer aanwezig buiten de Verenigde Staten.

Ik leerde autoharp en dulcimer spelen van Norris en via platen van Mike Seeger. Ik speel op een reissuemodel uit 1930 van Oscar Schmidt de 21 Chord OS73C. Hier ben ik te horen op Willie Boy uit 1970 https://www.youtube.com/watch?v=hImJivVviWk

Jaap van Beusekom, 1971
(foto Molly Mackenzie)

De Dulcimer

De Dulcimer ook wel Mountain Dulcimer of Appalachian Dulcimer genoemd werd door kolonisten uit West-Europa naar de Verenigde Staten gebracht. Het instrument is afgeleid van diverse op elkaar gelijkende instrumenten uit West-Europese landen zoals de Zweedse Hummel, de Duitse Scheitholt, de Noorse Langeleiks en de Belgische Hommel. Ook Nederland kende het instrument onder de naam plank-of blokviool. Het oudste bij ons bestaande instrument uit 1608 is in bezit van het Gemeentemuseum in Den Haag.

dulcimers met als laatste de oudst bekende het teardrop model uit 1700 ,Virginia

De naam dulcimer is afgeleid van het Latijnse Dulce, zoet, en het Griekse Melos hetgeen muziek/lied betekend.

scheitholt, hummel, hommel en langeleiks

Er wordt wel beweerd dat de dulcimer een voordeel had op bijvoorbeeld de fiddle, bij uitstek door de kerk de Duivelse doos (Devil’s Box) genoemd, die uiteraard duivelse muziek voortbracht. Muziekinstrumenten die niet in de bijbel werden genoemd waren verboden terrein. Het woord de dulcimer (eigenlijk een hammerdulcimer) in de vertaling hakkebord, wordt in de Bijbel in Daniel 3:5 genoemd en was dus door de kerk toegestaan.

Het kenmerk van het geluid van de dulcimer zijn de dronesnaren, zoals de vijfde snaar van de banjo, die doorklinken terwijl de melodie alleen op de eerste snaar wordt gespeeld. Veel eerste kolonisten uit de Appalachian Mountains kwamen uit Engeland, Schotland en Ierland die de drone tonen herkenden van het geluid van de doedelzak. Het instrument wordt uitgevoerd met verschillende aantallen snaren van 3 tot 6 en zelfs als dubbele snaren tot 12. Vaak wordt het instrument bespeeld met in de rechterhand een plectrum en in de linkerhand een stokje (een ‘noter’ genoemd) die langs de fretten glijdt hetgeen een slide-effect oplevert.
De dulcimer is niet chromatisch, het is een ‘modal’ instrument. De fretten staan op verschillende afstanden zodat bij wijze van spreken alleen de tonen van de zwarte toetsen van de piano te horen zijn. Er bestaan veel verschillende stemmingen maar bij de drie-snarige dulcimer is de Dorische stemming D-G-A, een van meest gespeelde stemmingen. Reizigers rond 1800 maakten al gewag van het instrument in het Oostelijk berggebied van de VS en schreven de verwachting uit dat dit vreemde instrument snel zou uitsterven. De Folkboom in de zestiger jaren heeft het instrument behoed voor dit voorspelde uitsterven en met name Jean Ritchie (8 december 1922, Viper, Kentucky- 1 juni 2015) heeft de populariteit van de dulcimer tot grote hoogte opgestuwd, mede door haar instructieboek ’the Dulcimer Book’ uit 1963. Ook het zelf bouwen waar het instrument zich goed voor leent, heeft een grote vlucht genomen.

  
Jean Richie

De andere folksinger die de dulcimer gebruikte was Joni Mitchel

Joni Mitchel

En natuurlijk wordt de dulcimer nog steeds gebruikt door opkomende jonge hondenbands.

Zelf heb ik een Appalchian Dulcimer uit 1964 nummer 500 van de bekende bouwer A.W. Jeffreys uit Staunton, Virginia. Ik heb hem begin zeventiger jaren gekregen van Norris.
Op onze eerste elpee ‘To our Grand Children’ speel ik Second Dance op de dulcimer. https://www.youtube.com/watch?v=HghyFTMkXLs

Jaap van Beusekom
september 2011

admin Onze instrumenten

De geschiedenis van de folkgitaar

Gitaren behoren tot de grote groep van snaarinstrumenten, chordofonen genoemd. Bij deze instrumenten wordt het geluid, de toon, veroorzaakt door snaren die in trilling worden gebracht. De muziekboog wordt als de voorloper van alle snaarinstrumenten beschouwd.

  

De vroege Egyptenaren kenden al een harpachtiginstrument. De Grieken kende verschillende lierachtige instrumenten die verder werden ontwikkeld door de Romeinen. De Moren brachten op hun beurt luitachtige instrumenten naar Spanje en zo verspreidde dit soort snaarinstrumenten met een klankkast en een hals zich door Europa. Ze werden in alle soorten en maten gebouwd en bespeeld.

  

Egyptische harp, de Griekse lier en Moorse luit

Tijdens de vroege renaissance wordt de vorm van de gitaar zoals we die vandaag aan de dag kennen ontwikkeld. Van de huidige bestaande gitaren zoals de klassieke gitaar en de flamencogitaar wordt in dit verhaal alleen de geschiedenis van de Folkgitaar beschreven.

 

Martin OM-28 gitaar 1930 en de Renaissance gitaar

Van alle instrumenten die in de Amerikaanse folk en countrymuziek worden gebruikt was de gitaar een van de laatste instrumenten die zijn intrede deed in de Verenigde Staten. Pas aan het begin van de vorige eeuw, rond 1920, werd de gitaar gebruikt in old time stringbands, vooral in de stedelijke omgeving van de Verenigde Staten. In de landelijke, oostelijke gebieden zoals de Appalachian Mountains waren er geen gitaren aanwezig voor 1910. Voor het eerst is de gitaar prominent aanwezig in de muziek van de Carter Family in de jaren ’30. Het was Maybelle Carter (1909-1978) die het idee ontwikkelde dat de gitaar ook de melodielijn kon spelen. Ze speelde de melodie met een duimplectrum op de bassnarenen streek met haar wijsvinger over de hoge snaren van de gitaar. Ze was ook banjospeler en introduceerde eigenlijk een banjostijl op de gitaar. Een goed voorbeeld van die stijl is te zien en te beluisteren op deze Youtube film.

en deze

Een andere belangrijke (linkshandige!) gitariste met een subtiele manier van fingerpicking was de uit North Carolina afkomstige Elizabeth Cotton (1895-1987). Beïnvloed doorde plaatselijke banjostijlen, ook zij speelde banjo, speelde zij gitaar meestal in de kerk van haar woonplaats. Het was Mike Seeger die haar overhaalde om ook elders voor publiek op te treden en geluidopnames te maken. Haar compositie Freight Train werd letterlijk in de jaren ’60 en ’70 door elke Folkzanger gezongen en opgenomen. Ook introduceerde zij open stemmingen op de gitaar met een soort country ragtime gespeelde fingerpicking stijl die door vele Folkgitaristen is overgenomen.

 
Elizabeth Cotton

En zo klinkt zij..

De andere persoon die het voorbeeld is geweest voor ongeveer elke Folkgitarist is de eerste echte singer/songwriter Woody Guthrie (1912-1967) geboren in Oklahoma.
Hij speelde de gitaar met een platte plectrum in een stijl wat later flatpicking zou gaan heten. Als songwriter maakte hij nummers over talloze onderwerpen zoals de Grote Depressie, de stofstormen uit zijn geboortestaat, vakbonden en uiteraard over Amerika zelf in zijn beroemde nummer ‘This Land is Your Land’. Het klonk (met o.a. Bruce Springsteen en Pete Seeger) tijdens de inauguratie van President Obama.

 
Woody Guthrie en Leadbelly

In de veertigerjaren trok hij naar New York waar hij diverse opnames maakte onder meer met Leadbelly, de grote 12snarige-gitaarspeler van het nummer ‘Good Night Irene’. Met name doordat hij zijn muziek van ‘country’ naar de stadsomgeving verplaatste zette Guthrie een allesbepalende muzikale stempel op de volledige eerste generatie singer/songwriters in Amerika. Zonder Guthrie was er geen Dylan geweest die als geen ander de folktraditie heeft voortgezet en naar een hoger plan heeft getild.

  
Woody Guthrie en Bob Dylan

Met de introductie van de flatpicking op de gitaar werd deze stijl verder ontwikkeld waarbij de blinde gitarist Doc Watson de hoofdrol speelde. Deze mountainzanger (3 maart 1923-29 mei 2012) uit Deep Gap, North Carolina kende honderden songs en kon werkelijk onnavolgbaar flatpicken.

  
Doc Watson. Samen met de banjospeler Clarence Ashley. Hij ontving 5 maal een grammy.

Eén van zijn navolgers was Clarence White van de bluegrassgroep The Kentucky Colonels en de latere gitarist van de Birds. Een sleutelfiguur van de transformatie van de akoestische gitaar naar de elektrische gitaar. Hij speelde bij de Birds prachtig elektrische gitaar dat soms net zo klonk als een pedal steel. Wij spraken nog met hem tijdens het Kralingen festival. Kort daarop in 1973 kwam hij om bij een tragisch auto-ongeval.

Clarence White

Luister zelf naar Doc Watson!

de Tennessee Stud

Stringbands

Rond 1920 wordt de gitaar geïntroduceerd in de zogenaamde stringbands die voorheen
eigenlijk alleen bestonden uit de fiddle en de banjo. De gitaar speelde bas en het hoofdritme, de fiddle bleef de melodielijn spelen en de banjo werd gebruikt voor syncopen, tegenritmes en melodielijnen. Een fraai voorbeeld van een stringband uit de jaren ’30 is Charlie Pool and the North Carolina Ramblers en hier duikt ook weer op Gid Tanner and the Skillet Lickers. Het waren ruige bands uit die jaren en werden ‘rough-and-ragged’mountain stringbands genoemd die heel veel volgers kenden. Charlie Pool was een fast living and hard drinking man en stierf op 39 jarige leeftijd in 1931.

Charlie Pool and the North Carolina Ramblers

J.E.Mainer’s Mountaineers was ook een mountain string band uit de late jaren ’40. Dit nummer ‘Run Mountain’ heeft CCC ook overgenomen van Mainer.

Bluegrass

In de jaren ’50 van de vorige eeuw werd er een nieuwe stijl ontwikkeld uit de Country Stringbandstraditie, de Bluegrass, uitgevonden door de uit Kentucky (de Blue Grass State) Bill Monroe (1911-1996) die de naam van de band daaraan ontleende: The Blue Grass Boys. Monroe ontwikkelde een geheel nieuwe stijl op zijn
instrument, de mandoline.In zijn zang, een hoge tenor, en in hun samenzang komt alles samen uit de Americana stijlen waaronder de zwarte blues en gospel. Het werd ook wel de ’the high lonesome sound’ genoemd.Zijn jonge banjospeler in de jaren ’50 heette Earl Scruggs en zijn gitaarspeler was Lester Flatt die het flatpicken in bluegrass verderr heeft ontwikkeld. Zijn beroemde ‘G run’ wordt door iedere bluegrass gitarist in de wereld gespeeld!

zie hier de instructie over de G Run

Bill Monroe werd zelfs opgenomen in de Rock & Roll Hall of Fame gezien zijn invloeden
op de rockmuziek in de Verenigde Staten.

  
Bill Monroe en Doc Watson

Hier op oudere leeftijd, The WayfaringStranger

Een van de beroemdste: Uncle Pen

In feite kan je constateren dat in een kleine 25 jaar, tussen 1925 en 1950 alle stijlen op de ‘folkgitaar’ zijn ontwikkeld en dat dit uiteindelijk heeft geleid tot de geboorte van de elektrische gitaar. Maar over deze ontwikkelingen van het instrument zelf komt een apart verhaal dat mede over de Dobro zal gaan.

Jaap van Beusekom februari 2011

admin Onze instrumenten

De geschiedenis van de fiddle

Het woord fiddle was het oorspronkelijke woord voor een twaalfde-eeuws Europees strijkinstrument dat enige gelijkenis vertoonde met de latere viool. Gestreken instrumenten werden in Europa al bespeeld vanaf 700 NC zoals blijkt uit talloze afbeeldingen en illustraties. Het instrument werd vooral gespeeld in de Ierse traditionele muziek. Een gevonden strijkstok uit de elfde eeuw in Dublin is het vroegste voorbeeld van een Middeleeuwse strijkstok (in het Engels ‘bow’) in Europa. Een van de eerste referenties aan het gestreken instrument in Ierland komt uit de zevende eeuw van ene O’Curry die het had over: “Pipes, fiddles, Bone-men and tube players”. In 1674 schreef Richard Head over Ierland dat “in every field a fiddle, and the lasses footing it till they were all of foam” Deze instrumenten hadden overigens nog weinig overeenkomsten met de later viool.

vedel en rebabspeler

Deze ‘moderne’ viool, het woord komt uit het Italiaans, werd vormgegeven door de Italiaan Andrea Amati zo blijkt uit de oudste bestaande viool uit 1564 en zou het ontwerp zijn voor alle toekomstige vioolbouwers.

               

de Amati viool

Antonio Stradivari werd in het begin van de achttiende eeuw en tot op de dag van vandaag beschouwd als de meester der moderne vioolbouwers. Hier zijn werkplaats

  

Deze nieuwe ontwikkeling maakte de viool een stuk luider dan zijn voorgangers; in de volksmuziek kon de fiddle daardoor in heel europa de doedelzak verdringen.
Uiteindelijk belandde de moderne viool via de Schotse traditionele muziek in Ierland als een van de eerste moderne instrumenten die werden gebruikt in de Ierse volksmuziek. Deze fiddle leende zich uitstekend voor de traditionele dansmuziek: de Jigs en Reels uit Ierland.
In Nederland heette de vroege verzameling van gestreken snaarinstrumenten, de Vedel (in het Engels Vielle) of de Fiedel. In het Arabisch heet het instrument tot op de dag van vandaag de Rebab.
De oorsprong van het strijken ligt vermoedelijk in Mongolië. Daar beschikte men over het paardehaar dat voor de bespanning van de strijkstok wordt gebruikt. Via de Islamitische handelsroutes en het Iberisch schiereiland is de vedel in Europa terecht gekomen. Ook zijn vermoedelijk strijkinstrumenten uit het Midden-Oosten door kruisvaarders meegenomen naar Engeland en Schotland.

In Amerika arriveerde de viool, de fiddle, met de eerste immigranten in de zeventiende eeuw uit Schotland en Ierland. Deze immigranten koloniseerden met name het oosten van de VS, de regio van de Blue Ridge Mountains en de zuidelijke Appalachian Staten zoals West Virginia, North Carolina, Kentucky en Tennessee. In deze nogal geïsoleerde gemeenschappen werden de typische Amerikaanse fiddle-technieken ontwikkeld.

  
echtpaar uit de Blueridge Moutains

Voor de kerk had de fiddle een uitgesproken slecht imago. Alleen instrumenten die in de Bijbel werden genoemd waren acceptabel. Het werd de ‘Devil’s Box’ genoemd en werd geassocieerd met drank, dansen en meer liederlijkheid. De muziek dat erop gespeeld werd viel dan ook onder de term: “Devils Music”.

een vioolkop in de vorm van een slang

Bekende namen van fiddleplayers uit de begintijd waren de pioneer Davy (David) Crockett, pioneer en Congresman en de auteur van de onafhankelijkheidsverklaring Thomas Jefferson die letterlijk elke dag op zijn fiddle oefende.

   
Davy Crockett en Thomas Jefferson met viool

In het begin vertolkte de fiddle de rol van ‘lead’ instrument. Nadat andere instrumenten werden geïntroduceerd zoals banjo, autoharp en gitaar werd de fiddle ook als begeleidend instrument gebruikt. Allerlei strijktechnieken werden ontwikkeld waarbij steeds meer andere invloeden uit de jaren 30 van de vorige eeuw zoals blues fiddling en syncopen uit de jazz zich lieten gelden. Uiteindelijk komen alle invloeden uit de zwarte en blanke muziektradities samen in de Bluegrass fiddling in de tweede helft van de vorige eeuw. Evenals de 5snarige banjo kende de country fiddle veel verschillende stemmingen. Elke streek kende wel zijn favoriete stemming en veelal herkende mer er door de herkomst van de fiddlers.

   

Een grote rol in de ontwikkeling van de fiddle werd gespeeld door de zogenaamde Fiddle Contests of Fiddle Conventions. Eén van eerste kampioenschappen werd gehouden in Hannover Countie, Virginia in 1736. De hoofdprijs was een viool, ” a fine Cremona fiddle’. Deze conventions waren een serieuze aangelegenheid waar de gemoederen behoorlijk op konden lopen. De winnaar was immers een gevierd man die op werk kon rekenen. Allerlei nieuwe technieken werden ontwikkeld om als winnaar uit de contest te kunnen komen. Een ingenieuze techniek werd ontwikkeld door de jazz fiddler Joe Venuti eind twintiger jaren. Hij bespeelde de fiddle met briljante strijktechnieken de ‘Hokum Bowing’ genoemd, een flitsend patroon van dubbel en driedubbel gestreken syncopen. Deze techniek bereikte zijn hoogtepunt in het nummer ‘Orange Blossum Special’. Duizenden Fiddle Conventions vonden en nog steeds vinden plaats in de Verenigde Staten. Ondanks de naam gaat het om alle instrumenten die in de Old Time Music worden gebruikt. Zelf heb ik (JvB) er ook aan meegedaan op de banjo in 1981 in Clarksville, Tennessee.

Een specifieke fiddlesound komt uit Noord Georgia en met name van Gid Tanner, 1885-1960, een van de eerste fiddles die vanaf 1924 plaatopnames maakte voor Colombia Records. Samen met zijn band de Skillet Lickers heeft hij talloze opnames gemaakt met zijn fameuze fiddlesound.

  

Gid Tanner en de Skillet Lickers

Een andere speciale techniek werd tenslotte ontwikkeld in Texas waar de fiddle vooral werd gebruikt voor de typische Texaanse dansmuziek.

De onbetwiste meester van de bluegrass is Vasar Clements.

Inmiddels heeft de viool als fiddle heel Noord-Amerika veroverd. Het is het nationale instrument van het tweede inheemse volk van Canada, de Metis, en het reikt van Alaska, tot waar het zogenaamde Athabascan fiddling is doorgedrongen, tot in Louisiana, het Franstalige zuiden.

En tot diep in Mexico.

December 2010 Jaap van Beusekom/Joost Belinfante

Noot van Joost:
“Ik ben een Nederlandse fiddlespeler. Ik speel viool sinds mijn vierde, maar sta niet van kindbeen af in een fiddletraditie, zoals de Cajuns, de Texanen, de Athabascans, of de Roma. Ik kan mij zelfs niet voorstellen wat het zou betekenen om in een fiddletraditie te zijn grootgebracht. Als Nederlandse fiddlespeler heb ik weinig violistische houvast, maar veel vrijheid.”

Joost, 1971
(foto Molly Mackenzie) 

admin Onze instrumenten

De geschiedenis van de concertina

De concertina. is een zeshoekig op een trekzak lijkend instrument dat tot de familie van de zogenaamde vrije-rietinstrumenten behoort zoals de accordeon en mondharmonica. In de tweekopse kanten bevinden zich tongenblokken die door drukknopjes worden bedient. Dus geen klavieren zoals bij een accordeon voor de rechterhand.
Door het indrukken van de knopjes worden bij het induwen en uittrekken van de balg de verschillende tonen geproduceerd.
Het instrument is gelijktijdig, onafhankelijk van elkaar ontwikkeld in Engeland en Duitsland. In Engeland in 1829 door sir Charles Wheatstone en inDuitsland door Carl Friedrich Uhlig in 1834.
Uiteindelijk worden er voor de concertina drie verschillende systemen ontwikkeld:
het Engelse, de Duitse en de Engels/Duitse systemen. Het verschil tussen het Engelse en het Duitse instrument is dat bij de Engelse variant een toonknop bij het trekken en duwen dezelfde toon geeft, naar bij het Duitse instrumenteen andere toon klinkt. Uit deze zogenaamde diatonische Duitse concertina is later de bandoneon ontwikkeld die gebruikt wordt in de Argentijnse Tango en de Amerikaanse Tex-Mexmuziek met de bekende speler Flaco Jimenez uit Texas waar het een knoppenaccordeon wordt genoemd.

Ten slotte bestaat er nog een hybride concertina: een mengvorm van de Engelse en Duitse variant diatonisch en met standaard tien knoppen aan beide kanten.
Deze concertina werd en wordt gebruikt voor uiteenlopende muziek. In de Engelstalige landen speelt het Leger des Heils erop en in Zuid-Afrika wordt hij zowel gebruikt voor de blanke ‘Boerenmuziek’ alsdoor de zwarte Zulu en Xhosa, die het instrument de ‘squashbox’ noemen.

Xhosa

En Boerenmuziek

In de Victoriaanse tijd werd de Engelse concertina beschouwd als het salon-bourgeois instrument voor de hogere klasse en werd vooral gebruikt voor klassieke muziek.

De Duitse concertina werd vooral bespeeld door de lagere klasse die er populaire dansmuziek mee maakte.

Hier de afbeeldingen van alles wat met concertina te maken heeft tot het concertina wire, los in grote cirkels gerold gemeen prikkeldraad toe: http://www.google.nl/images?hl=nl&expIds=17259,26637,26992,27151&xhr=t&q=concertina&cp=7&client=firefox-a&rls=org.mozilla:nl:official&channel=s&um=1&ie=UTF-8&source=univ&ei=Lo-9TJGOBtGZOqWxhA8&sa=X&oi=image_result_group&ct=title&resnum=6&sqi=2&ved=0CEwQsAQwBQ&biw=1440&bih=706
In de 19e eeuw werd de concertina een populair instrument. Niet alleen adopteerde het Leger des Heils hem in diverse Engelstalige landen, maar Duitse emigranten namen het instrument mee naar Argentinië en Amerika. Aan het eind van de 19e eeuw was de concertina alom tegenwoordig.
Mede door de grote concurrentie van massagemaakte instrumenten zoals de piano was het snel gedaan met de populariteit van de concertina, maar in de Ierse en Afrikaanse muziek bleef de concertina gehandhaafd. Met de Folk revival in de jaren 60 en 70 van de vorige eeuw is de concertina in Europa weer teruggekomen.
De bandoneon werd de afgelopen decennia een bekend instrument door de populariteit van de Tango. Carel Kraayenhof is er mede door het koninklijke huwelijk in Nederland en ver daarbuiten beroemd mee geworden.

straatmuzikanten 1900

Immigranten namen de concertina mee naar de VS en daar arriveerde hij gelijktijdig met de Europese introductie.Er zijn tussen 1845 en 1900 honderdduizenden Duitse concertina’s in de VS geïmporteerd. Na een schipbreuk an het schip de SS’Grasbrook kondenin New Foundlandongeveer alle gezinnen daar worden voorzien van een concertina uit de lading van het schip. De prijzen van het Duitse instrument lagen tussen de 100 en 500 dollar terwijl voor een Engelse concertina maar liefst 1100 dollar moest worden neergelegd. Zoals in Engeland werd in Amerika de Engelse variant dan ook door de hogere klasse
bespeeld en de Duitse concertina door het ‘gewone volk’ die het gebruikte in Minstrel- en Vaudevilleshows. Ook in de zwarte stringbands was deze concertina populair en in de scheepvaart werden er veel sea shanties op gecomponeerd en gespeeld.

migranten op we naar het westen 1897

Er bestonden zoals bij de banjo complete concertinabands met alles erop en eraan, maar net als bij de banjo nam de populariteit in het begin van de 20e eeuw flink af.

hier een concertinaband uit 1913

Wel bleef de concertina op bescheiden schaal aanwezig dankzij de immigratie van Ieren en Engelsen, die het instrument meenamen.

Uiteindelijk kwam de populariteit van het instrument weer terug tijdens de folkboom in de zestiger en
zeventiger jaren van de vorige eeuw.

En hier is Huib op de concertina met het Slaapliedje
https://www.youtube.com/watch?v=uSYx9sem7Kw

Dat overigens niet iedereen van het geluid van de concertina was gecharmeerd bewijst deze tekst uit een New Yorkse krant uit 1894.

The New Angel

Now John was young and gay and free
And mainly proper in demeanor,
But lackaday, one fault had he—
He would play on the concertina.

By day he played, and eke by night;
Played sometimes slow and sometimes faster,
He played by ear and played by sight,
And at his music was a master.

The neighbors near his dwelling place
Became a-weary of his playing,
And each, with anger in his face
Declared that John was ripe for slaying.

But others sought the aid of law
And served on John the law’s subpoena,
And while he pondered it with awe,
Stole in and took the concertina.

He sought it high, he sought it low,
And of each friend in vain inquired,
And then at last, o’erwhelmed with woe,
Took to his bed and there expired.

He soared aloft in heavenly flight,
With spirits calmer and serener,
And asked St. Peter if he might
Exchange his harp for concertina

Huib Schreurs, De Kosmos, 1971
(foto Molly Mackenzie) 

uit de film My Girl Tisa 1948. Lilli Palmer kijkt verliefd naar concertinaspeler

Jaap van Beusekom, Huib Schreurs
November 2010

admin Onze instrumenten

De geschiedenis van het wasbord

In de Verenigde Staten waren er in de afgelegen landelijke gebieden in de 18e en 19e eeuw nauwelijks muziekinstrumenten voorhanden. De radio bestond nog niet en de inwoners waren voor hun muzikale ontspanning aangewezen op het materiaal dat voorhanden was: gereedschappen en gebruiksvoorwerpen. En zo werden potten, lepels, kammen met papier (de kazoo)wasborden, kachelpijpen en zelfs zagen (de zingende zaag) gebruikt om muziek te maken en gezien de ritmemogelijkheden van een aantal van deze gebruiksvoorwerpen met name dansmuziek te maken. Later kwamen daar de zelfgemaakte instrumenten bij zoals de theekistbas, de sigarendoosfiddle en de homemade banjo.
De potten, jugs van glas of van steen, werden bespeeld met de mond zoals op een koperinstrument en bracht een geluid voort ongeveer als een trombone en het geluid van de kachelpijp was te vergelijken met de didgeridoo. Jammer dat er nog geen opnames konden worden gemaakt in die tijd want daar moet werkelijk een bizar soort muziek hebben geklonken!

Het wasbord was een wijd verspreid goedkoop gebruiksvoorwerp om er, uiteraard, de was mee te doen. Een langwerpig houten frame met daartussen een geribbeld oppervlak van zink, glas, gegalvaniseerd staal of koper.

Als instrument werd het bespeeld op de schoot horizontaal dan wel verticaal of hangend voor de borst en aangeslagen met lepels en andere gebruiksvoorwerpen zoals flesopeners. Ook werden vingerhoeden gebruikt voor de meer jazzachtige muziek met meer complexe ritmes en waar ook veel syncopen werden geslagen.. Het werd snel populair als percussie-instrument. Het ontwerp van het wasbord is altijd hetzelfde gebleven en er werd soms aanvullende percussie aan toegevoegd zoals koebellen, kleine simbalen en holle houtblokken.
Voor de Louisianne zydecomuziek werd er zelfs een apart model wasbord ontworpen, de Frottoir of de Zydeco rub-board. Het werd in 1946 ontworpen door Clifton Chenier, de King of Zydeco, en bespeeld door zijn broer, Cleveland Chenier met flesopeners. Het model wordt op de borst gespeeld en heeft ronde, gebogen uiteinden die over de schouders worden geslagen.

  
Cleveland Chenier en zijn model wasbord

en de muziek 

De Muziek waar een wasbord in voorkomt
De Jugband was een verzamelnaam van de eerste bands die een mix gebruikten van zelfgemaakte instrumenten en traditionele instrumenten die langzamerhand ook hun weg hadden gevonden naar landelijk Amerika. De eerste Jugbands bestonden uit zwarte muzikanten die met name optraden in de zogenaamde Medicin shows, een soort reizende braderie die onder andere ‘medicijnen’ aan de man moesten brengen. Tot de tweede Wereld Oorlog hebben deze shows bestaan vooral in het Midwesten en het landelijke Zuiden van Amerika. Ook heeft deze muziek direct geleid naar de blues en mede gezien de rauwe energie van deze muziek leidde dit ook uiteindelijk naar de ontwikkeling van Rock&Roll.
Een van de beroemdste bands was de Memphis Jug Band.

En zo klinken ze: 

De afkomst van de Skiffle is niet echt duidelijk.De naam duikt op in 1925 met opnames van Jimmy O’Bryant and his Chicago Skifflers. Ook daar weer zwarte muzikanten met sigarendoosfiddles, wasbord, zingende zaag, theekistbas, kazoo maar ook gitaar en banjo.Een mix van blues, jazz, country en folk. Kijk, luister en huiver naar de The Washboard Serenaders, wat een muzikanten! Let vooral op de kazoo en de piano en natuurlijk het wasbord!

en ook deze: 

Deze skiffle waaide over naar Groot Britannië en werd in de jaren ’50 van de vorige eeuw waanzinnig populair.
De beroemdste skiffleman was Lonnie Donegan, 1931-2002, die de skiffle ondermeer beroemd maakte met zijn versie van Leadbelly’s Rock IslandLine.

Eind jaren 50 telde de UK tegen de 50.000 skifflebands, het begin van de carrières van vele muzikanten zoals Van Morrison, Ronnie Wood, Mick Jagger, Roger Daltrey, Rod Stewart, Mark Knopfler en vele anderen.
Ook John Lennon speelde eerst in een skifflebandThe Quarrymen

 

In feite was de vanuit Amerika overgewaaide zwarte skifflemuziek de wegbereider van de Beatmuziek van de UK, en de leerschool voor de eerste generatie muzikanten uit de Britse populaire muziekgeschiedenis.
Samen met de Amerikaanse Rock&Roll hebben ze de meest populaire muziek ter wereld gevormd.

Zydeco
De muziek waar de speciale Frottoir voor is ontworpen. Zydeco is de zwarte muziek met veel blues en jazzinvloeden uit Louisianne die zich heeft vermengd met de Franstalige Cajunmuziek waarvan de makers oorspronkelijk uit Canada afkomstig waren. De muziek is vaak elektrisch met drums en bas maar altijd met de knoppen-accordeon die ook in Cajun wordt gebruikt. 

en een voorbeeld Cajun uit de film Southern Comfort. Let op de triangel, vaak gebruikt in cajun, samen met de diatonische accordeon. De vocals, in tegenstelling tot zydeco, kennen geen samenzang maar een enkele ‘high lonesome sound’ stem. 

De muzikanten, de wasbordspelers.
Eén muzikant is in ieder geval ook de naamdrager van het wasbord: Washboard Sam, geboren als Robert Brown in1910 in Arkansas. Vooral zijn concerten met Big Bill Broonzy waren beroemd.
Hier is en Wasboard Sam zelf 

Hij heeft zelfs nog in 1964 een aantal concerten gegeven in Europa.
Zijn beroemdste nummer is Diggin’ my potatoes: 

En wie vinden we terug in de oude Afrikaanse Amerikaanse Jugband traditie inclusief wasbord?
Onze oude vriend Norris met de Ebony Hillbillies over wie ik vertel in de Antwerpse Jaren.

De Ebony Hillbillies

Er worden nog steeds wasborden gemaakt in de USofA door de Columbus Wasboard Company httpv://www.columbuswashboard.com/
en er is het Washboard Music Festval in Logan , Ohio van 17 t/m 19 juni in
2010. httpv://www.washboardmusicfestival.com/

Jaap van Beusekom september 2010

Het wasbord en ik
Die middag kwam ik bij Huib, mijn beste vriend, op bezoek en zat ik op de trap te kijken hoe hij mondharmonica speelde en Joost, die bij mij op school zat, viool, met die anderen die ik niet kende. Ik voelde me buitenstaander en jaloers op de manier waarop ze met elkaar muziek maakten. Tot Joost me ineens aankeek, zijn hoofd een beetje schuin, peinzend, schattend, en zei:

‘Heb jij zin om wasbord te spelen? Ik denk zo dat jij het wel zou kunnen.’
Nou had ik mijn hele leven, tot ergernis van mijn moeder, zitten tikken op de tafel, dus ik zei ja. Zo kwam ik bij de CCC en ik ben gebleven, tot op de dag van vandaag, ruim 50 jaar later.
Ik was enorm fanatiek en oefende de hele dag, tot ik er alles op kon spelen wat ik wilde. Ik had een houten wasbord met een zinken golfblad. Om mijn vingertoppen had ik metalen vingerhoeden (ik had gehoord dat men ook wel met lepels wasbord speelde, maar dat was niets voor mij), drie voor elke hand, zes in totaal. Ik gebruikte maat 16 voor mijn ringvinger, maat 17 voor mijn middelvinger en maat 18 voor mijn wijsvinger. Ik liep stad en land af want vingerhoeden van die grootte waren niet gemakkelijk te krijgen omdat ze alleen maar werden gekocht door dames van bijzonder forse omvang en die waren in die tijd nogal schaars, en ik ging zo te keer op mijn instrument, dat ik elke twee, drie optredens vingerhoeden en wasbord moest vervangen. Het gebeurde niet zelden dat ik het golfblad stuk sloeg en er strips uit omhoog staken, waar ik mijn handen aan open haalde. Ook kreeg ik steevast bloedblaren waar de randen van de vingerhoeden in mijn vingers drongen. Ik heb een tijdje gespeeld met pleisters die ik van tevoren om mijn vingers wond, maar toen ik steeds meer piano ging spelen, ben ik daar mee gestopt omdat mijn vingers aan de toetsen bleven kleven, en nam ik de bloedblaren voor lief.
De wasborden kon ik tot begin jaren 70 nog kopen bij een oud mannetje op de Albert Cuyp in Amsterdam, die ze eigenhandig voor mij maakte. Maar toen hij stierf was ik aangewezen op rommelmarkten en tweedehands winkeltjes, en werd zo getraind in het ‘spotten’ van wasborden, dat ik ze ook nu nog direct tussen oude rommel zie staan. Ik heb ze alleen niet meer nodig, omdat ik de laatste twintig jaar op een onverslijtbaar stalen wasbord speel. Weliswaar is de klank ervan niet zo warm als die van de zinken modellen, maar ik kan er verder mijn leven lang mee doen, alhoewel ik begin te vermoeden dat mijn voortschrijdende doofheid te danken is aan het agressieve karakter van mijn geliefde instrument.
Hoe dan ook, ik heb inmiddels eveneens de hand weten te leggen op stalen vingerhoeden, zodat het ook wat dat betreft niet meer stuk kan.

Hier een foto van mij uit 1975, met lang haar nog en spelend op een al flink gehavend wasbord. Het moet een vreemd gezicht zijn geweest voor buitenstaanders, mij zo fanatiek te zien tekeer gaan op zo´n ongewoon instrument.

Op wasbord bij de Slumberlandband

Het verhaal gaat, dat toen Lonnie Donegan (zie de verhandeling van Jaap) mij eens had zien spelen, hij zei dat hij de beste wasbordspeler ter wereld had gezien. Of het waar is weet ik niet, trots was ik in ieder geval wel.

Ernst Jansz, april 2011

 

admin Onze instrumenten

Het concert in een besneeuwd Emmen, recensie Journalist Frits.nl

Concert: CCC Inc. en de magie van muziek 17-12-2010
EMMEN –

Een handvol bezoekers waren donderdagavond naar Theater De Muzeval getrokken voor het optreden van Neerlands enige americana-band CCC Inc.. Zij werden getrakteerd op een avond muziek, gemaakt door vijf muzikanten in hart en nieren.

Zo was na de pauze het vioolmuziek-blok van de muzikale alleskunner Joost Belinfante. Van tevoren had hij zijn mede-bandleden niet op de hoogte gesteld welke liedjes hij in dat blok zou spelen. Het bleek te gaan om traditionals, gemaakt door een man met een viool, bijgestaan door een autoharp-speler en een fles. Voor de overige CCC-leden vormden de onaangekondigde liedjes geen probleem – zonder moeite speelden ze mee met Belinfante.

De improvisatie werd op de proef gesteld toen gitarist Jan Hendriks tot tweemaal toe een snaar liet knappen op zijn gitaar – eerst een snaar op zijn eigen gitaar, later een snaar op het geleende instrument van multi-instrumentalist Ernst Jansz.
Belinfante, gehuld in een tuinbroek en getooid met een alpinopet, stal later de avond de show door zijn klassieker ‘Nederwiet’ op te voeren. In krasse taal liet hij weten het niet eens te zijn met het aangekondigde wiet-beleid. Wanneer men de plant in de tuin verbouwd naast de hortensia, is er geen probleem.

Een andere opvallende rol was weggelegd voor voormalig Paradiso-directeur Huib Schreurs. Hij is met zijn lange smalle postuur en colbert een vreemde eend in de bijt, die nauwelijks lijkt te passen binnen het CCC-concept. Desondanks liet hij zijn lichaam de vrije loop door tijdens een aantal nummers te dansen. Daarbij was zijn mondharmonica-spel om door een ringetje te halen.

De avond door was er ruimte voor een tribute aan Bob Dylan. Belinfante speelde Forever Young aan het begin van de avond, en na de pauze volgde You ain’t goin’ nowhere. Ernst Jansz, die meer dan vier uur onderweg was van Neerkant naar Emmen, speelde een vertaling van Dylan’s Red River Shore, een lied uit Jansz’ eigen solotournee Dromen van Johanna.
CCC Inc. heeft met het optreden in Emmen laten zien dat zij een warme band is, ondanks de glibberige winter.

Het bleef dan ook nog lang onrustig rond het Drentse theater.

Gezien: CCC Inc.
Waar: Theater De Muzeval, Emmen
Wanneer: donderdag 16 december 2010
Tijdsduur: 2,5 uur (incl. pauze)
Kijk voor meer optredens van de band op de site.

Foto: © Jaap Reedijk

admin Recensies

“Wij zijn de oudste hippieband van Nederland, en dat gaan we meedogenloos
waarmaken.” Hiermee opent Joost Belifante het optreden van zijn band CCC Inc..
Ondanks de drie kwartier vertraging zijn deze vijf grijze(nde)
zestigers duidelijk favoriet. De zaal is tot de nok toe gevuld en het
publiek omarmt het warme folk- en bluesgeoriënteerde repertoire.
Spelplezier in combinatie met het muzikale vakmanschap zorgen ervoor,
dat het maximale uit het repertoire wordt gehaald. Enkele klassiekers
als ‘Truck drivin’ man’, ‘Little Maggy’ en ‘Midnight special’
veroorzaken een gelukzalige glimlach in het publiek. De set kent ook
enkele kippenvelmomenten; Voordat een bluesy uitvoering van Doe Maar’s
‘Tijd genoeg’ wordt gespeeld, vertelt Ernst Jansz het verhaal over zijn
ouders in het verzet. Door bepaalde samenloop van omstandigheden hebben
zij de oorlog overleefd. Belifante krijgt alle lachers op zijn hand met
het nummer ‘Nederwiet’. Vanaf de eerste regel wordt meegezongen vanuit
de zaal. Het banjowerk van Jaap van Beusekom doet de rest. Het acapella
‘Black girl’ is de indrukwekkende afsluiter. Hiermee wordt bevestigd dat
zangkoortjes en vocalen vaak zijn onderschat. (CJ)

admin Recensies

CCC Inc. is misschien wel de meest legendarische band van Nederland. De vijfmansformatie met onder andere Doe Maar-leden Ernst Jansz, Jan Hendriks en Joost Belinfante, stond in 1968 op Lowlands en twee jaar later op het festival in Kralingen. De band heeft nooit de status in Nederland gekregen die ze verdienen; de kleine zaal (max. 750 man) van de Oosterpoort (Groningen) was niet helemaal uitverkocht. Maar daardoor kunnen ze doen wat ze het liefst willen: muziek maken.

De avond startte met Belinfante op gitaar en zang, die het eerste couplet van het Dylan-lied “Forever young” vertolkte. Een mooi toepasselijk lied, voor een band die ruim veertig jaar bestaat. Dylan kwam die avond veelvuldig naar voren. “You ain’t going nowhere” werd eveneens gespeeld. Maar ook “Red river shore”, door Jansz vertaald als “Meisje van de rode rivier”. Mooi vertaald (na afloop vertelde Jansz semi-backstage dat hij een Dylantour gaat doen, volgend jaar september. Hij vertaalt dan zelf de Dylan-teksten omdat hij de vertaling van Bindervoet en Henkes niet goed vindt).

In de grote zaal van de Oosterpoort speelde Joan Baez, het ex-vriendinnetje van Dylan. Multi-gitarist Jaap van Beusekom herinnerde haar toeschouwersbezoek in Paradiso, twee weken eerder. Zij op grote witte gympen. Die gympen kwamen regelmatig terug. De vijf mannen van CCC hebben lol in het maken van muziek, dat bleek gisteravond ook weer. Ze maken lol op het podium, en doen waar ze zin in hebben zonder dat ze moeten scoren. De muziek van CCC bestaat uit americana-folkmuziek. Geënt en geïnspireerd op onder andere Dylan, net als Baez in de grote zaal. Vijf vakkundige muzikanten, die hun kost via andere wegen verdienen.

CCC, het is Muziek met plezier. Omdat ze muziek moéten maken. Omdat het in hun bloed zit. Klein, maar daarom goed.

Frits Tromp in MODERN TIMES http://fritstromp.web-log.nl/modern_times/2009/11/ccc-inc.html

admin Recensies

CCC Inc. @ P3, Purmerend

Geplaatst op 13 september 2009 om 12:13 | Door Kees de Jong |

In 1967 werd de folkband CCC Inc. opgericht. Drie jaar later was het de enige Nederlandse act op het legendarische Holland Pop Festival, waar het podium werd gedeeld met grootheden als Jefferson Airplane en Pink Floyd. Nu, ruim 42 jaar later, staat het gezelschap in P3 Purmerend.

Een kwartier na aanvang betreedt het vijfkoppige gezelschap het podium van de kleine zaal. De instrumenten worden even gestemd en dan is het eindelijk tijd om te beginnen. Hoewel er slechts een handjevol mensen is afgereisd om één van de meest boeiende Nederlandse acts ooit te zien heeft de band er zin in.

Het podium staat vol instrumenten, zoals een piano, harp, banjo, gitaar en viool. Tijdens het optreden wordt regelmatig gewisseld, zo speelt Ernst Jansz het ene nummer piano en zien we het volgende nummer een wasbord op z’n schoot. Het publiek klapt en juicht tijdens de americana van de oudgedienden vrolijk mee en af en toe wordt er zelfs flink gedanst, net als vroeger.

Opvallend is dat het geluid voor de verandering eens op een normaal volume staat. Waar je tegenwoordig normaal bijna nergens meer een concert kan bijwonen zonder oordoppen, zo makkelijk kan je elkaar hier nog verstaan. Mede hierdoor is het voor de bandleden makkelijk te communiceren met het publiek. Ernst Jansz vraagt dan ook aan de bezoekers of ze een Nederlandse of een Engelse versie van een Bob Dylan cover willen horen en vergeet tijdens het vertolken hiervan zijn tekst, waar luid om wordt gelachen. Even later wordt ook Bob Dylans variant van ‘The Buffalo Skinners’ gedaan waar Joost Belinfante een grappig inleidend verhaal bij vertelt.

Later komt ‘Black Girl’, eveneens een oud Amerikaans volkslied, nog voorbij maar echt genieten is het als Joost Belinfante het zo bekende ‘Nederwiet’ inzet. In verhaalvorm en met muziekbegeleiding wordt de door Doe Maar populair gemaakte song gespeeld en wordt er hier en daar meegezongen.

Na een immense mondharmonica solo van Huib Schreurs komt een door Lead Belly en Creedance Clearwater Revival gecoverd nummer voorbij: ‘Midnight Special’. Het is dan na een toegift en bijna twee uur spelen toch echt gedaan met de pret en onder luid applaus verlaat de band het podium. Voor mensen die zo lang in het vak zitten en met zoveel kwaliteit een show weggeven kan je alleen maar respect hebben. CCC Inc. heeft ons weer even laten zien hoe muziek bedoeld is!

admin Recensies

CCC Inc. : Still going strong.

Geschreven door West-Point maandag, 22 december 2008 18:44

CCC Inc. : Still going strong.

Onlangs traden ze op in de Bredase Mezz: CCC Inc. Eenenveertig jaar (!!) geleden opgericht. Jawel, tijdens de fameuze ‘summer of love’. Indertijd een popgroep van hippies die zich kon vinden in een gemeenschappelijke muzikale liefde voor wat nu ‘Americana’ heet. Een band die de sixties écht beleefd heeft. Opgetreden, als enige Nederlandse band, op het hoofdpodium van Kralingen 1970 tussen bands als The Byrds en Jefferson Airplane. Daarnaast op alle (vaak gelegenheids) ‘hippieplatforms’ zoals het Rembrandtsplein, Lowlands (1968), Paradiso, de Kosmos, de Vietnamweide in het Amsterdamse Bos, het Olympisch Stadion.

Inmiddels, vier decennia verder, betekent CCC Inc. een club van vrienden die er genoegen aan beleven om zo nu en dan bij elkaar te komen, te kletsen en muziek te maken. Eén ding is onveranderd gebleven. Er is dezelfde energie. Overrompelend, explosief soms. Er is hetzelfde plezier in het spelen. Dat plezier spatte van de bandleden af. Fantastisch om te ervaren hoe een, toch meer dan gelouterde, Ernst Jansz vol overgave, passie en virtuositeit, nog te keer kan gaan op zijn washboard. Ontroerend ook om te zien hoe vijf door de wol geverfde vrienden elkaar blindelings aanvoelen en weten te vinden op het podium. Met op hun gezichten een steeds aanwezige glimlach. Er zijn de liedjes, die tijdloos blijken te zijn. En er is het leven, dat doorgaat, met passie en emotie.

Zo hebben de vriendschap en de muziek zich ontwikkeld als een goede viool. Door de tijd is de klank mooier en intenser geworden. Hoogtepunten waren er genoeg tijdens het optreden. Maar een hilarische versie van ‘Nederwiet’ maakte toch het meest los bij het publiek in een goedgevulde Mezz. Een gedenkwaardige avond, waarin een groep oude rotten liten horen nog altijd met kop en schouders boven de jongere generaties uit te steken.

Voor de liefhebbers: CCC Inc. heeft in 2007 een prachtige 11 CD-Box uitgebracht bij Fonos, het Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid. Deze prachtige box, in luxe uitvoering, bevat een fotoboek met daarin hoofdzakelijk foto’s gemaakt door Molly Mackenzie. Tevens is een DVD bijgevoegd met filmmateriaal.

admin Recensies

10-02-2009

Trouw, n.a.v. 50 Jaar Nederpop, HMH op 3 oktober 2008

‘Een volle Heinekenhal deinde mee op de tonen van Nederwiet. De teksten gingen van mond tot mond, de verbroedering was even compleet. Hiermee bracht CCC Inc. (halverwege een vier uur durende marathon van ruim 30 acts) eindelijk sfeer in de zaal.’

(Stan Rijven)

admin Recensies

VPRO 3 voor 12

Vierdaagsefeesten 2008 – CCC Inc. geeft publiek bijna religieuze ervaring God (officieel doodverklaard) blijkt fantastische muzieksmaak te hebben woensdag 16 juli 2008 19:29

De Affaire heeft een van haar podia ‘de Kapel’ genoemd. Op dat podium staan weliswaar leuke acts, maar iedereen weet dat voor de écht grootse religieuze openbaringen een kapel te min is. Daarvoor moet je in de kerk zijn. In de Sint Stevenskerk, welteverstaan. En dan bij voorkeur op dinsdag 15 maart, een uurtje of acht, als CCC Inc. speelt. Op het podium onder het spreekgestoelte staat een slordige tweehonderd jaar muziekervaring, verdeeld over vijf mannen. En zelfs na al die jaren spelen ze nog steeds alsof hun leven ervan afhangt. Met tomeloze energie, met aanstekelijk enthousiasme en met liefde voor de muziek laten Joost Belinfante, Jaap van Beusekom, Jan Hendriks, Ernst Jansz en Huib Schreurs het publiek vanaf de eerste minuut weten dat ‘oud’ bepaald niet gelijkstaat aan ‘uitgeblust’. CCC Inc. maakt country/americana/bluegrass die niet had misstaan in een rokerige saloon in de jaren twintig, ergens in het zuiden van Amerika. Zelfs het Amerikaanse accent ontbreekt niet. Maar ook de traditionele ‘snik’ die deze muziek zo uniek maakt is aanwezig. Neem Joost Belinfante: als die zingt, weet je gewoon dat Willie Nelson jaloers tot op het bot is. Nelsons stem mag dan wel op die van Belinfante lijken, maar hij heeft zijn teksten nooit zo prachtig en doorleefd laten klinken. Dat alle vijf de leden van de band hun instrumenten perfect beheersen lijkt de normaalste zaak van de wereld. Toch is het erg bijzonder hoe Belinfante de viool, Van Beusekom de dobro en de banjo, Hendriks de gitaar, Schreurs (ondanks flink wat drank tijdens het optreden) de mondharmonica en Jansz de accordeon, piano, gitaar en vooral het wasbord bespelen. Maar het állermooist is het spelplezier dat ze allemaal zichtbaar beleven. Dat is het resultaat van die tweehonderd jaar muziekervaring en het zorgt ervoor dat een afgeladen Sint Stevenskerk een bijna religieuze, maar in ieder geval écht grootse openbaring meemaakt deze dinsdag.

 

admin Recensies

Venlo, Perron 55, 4 april 2008

CCC Inc is een legendarische band, alleen al vanwege het feit dat zij als enige Nederlandse band in 1970 op het Holland Pop Festival stonden. Wanneer je dan ook nog kijkt wat de bandleden hebben betekend voor de Nederlandse popmuziek kun je alleen nog spreken van doorgewinterde muzikanten, die hun sporen in Nederland ruimschoots hebben verdiend maar daardoor niet te beroerd zijn om op een kleiner podium met ontzettend veel enthousiasme en plezier hun nummers op te dragen.

Het repertoire kenmerkt zich door folk en ouderwetse country, ondersteund door fidle, mondharmonica, dobro, gitaar, piano en accordeon. Een bas en drums zijn ook absoluut niet nodig om de kwalitatief goede muziek te ondersteunen, al is het wasbord dat door Ernst Jansz bespeeld wordt een heerlijke aanvulling op het akoestische assortiment.

Aangezien verschillende bandleden van CCC Inc later ook in Doe Maar terecht zijn gekomen, horen we ook nog twee nummers van deze formatie. Ernst Janz mag eerst het nummer ‘Tijd Genoeg’ ten gehore brengen, en enige tijd later wordt ‘Nederwiet’ ingezet, van een zeer opmerkelijke tekst voorzien door Joost Belinfante.

Mooie momenten genoeg tijdens het optreden. Veel wisselingen van instrumenten, heerlijk samenspel van Jan Hendriks op gitaar en Jaap van Beusekom op banjo of dobro. Maar ook het prachtige spel van Joost Belinfante op mondharmica en fidle, en natuurlijk ook van Huib Schreurs op de mondharmonica, zorgen voor kippevel momenten en luid aplaus vanuit de zaal.

Na een kleine twee uur spelen, inclusief toegift, hielden de muzikanten het voor gezien. Een avond vol goede muziek, goede muziekanten, goed publiek en een heerlijke nostalgische sfeer.

Joost Bazelmans (ook foto’s)

admin Recensies

CCC Inc. na veertig jaar nog steeds in vorm
Uitgegeven: 22 oktober 2007 14:39
Laatst gewijzigd: 22 oktober 2007 14:45

AMSTERDAM – Vanwege het verschijnen van een luxe box met het overzicht van veertig jaar CCC Inc. stond de band zondagavond voor het eerst sinds tijden weer op het podium.

Na afloop van het optreden kon maar één conclusie worden getrokken: CCC Inc. is na al die jaren nog steeds de beste folk- en americanaband van Nederland.
Aanleiding van dit concert in de Melkweg was een uitgebreid retrospectief dat zorgvuldig door bandlid Ernst Jansz is samengesteld. Uit alle opnamen die de band ooit maakte, kon hij slecht nummers terzijde schuiven.
Box
Dit resulteerde in een box met 11 cd’s, een dvd en een fotoboek. Op de cd’s zullen 63 niet eerder uitgebrachte nummers te horen zijn.
Uit dit onuitputtelijke oeuvre was het zondagavond dan ook de ondankbare taak om een goede dwarsdoorsnede te geven, maar uiteindelijk lukte dat prima.
Volksliedjes
Met gitarist Jan Hendriks (bekend van Doe Maar) als extra bandlid liet CCC Inc. een goede mix horen van vooral oude Amerikaanse volksliedjes, waarvan sommigen zelfs teruggingen naar de Amerikaanse Burgeroorlog.
Hoogtepunten hierbij waren de gebruikelijke, lange, uitvoering van Midnight Special en een a-capella-versie van Leadbelly’s Where Did You Sleep Last Night.
Daarnaast werden ook nog twee nummers van Doe Maar gespeeld. Ernst Jansz zong eerst een prachtige uitvoering van Tijd Genoeg, waarin hij halverwege opeens de tekst was vergeten.
Nederwiet
Daarna vroegen de drie Doe Maar-leden op het podium of Henny Vrienten toevallig aanwezig was. Toen dit niet zo bleek te zijn zette Joost Belinfante een hilarische versie van Nederwiet in.
De combinatie van muzikaal vakmanschap, erg sterke nummers en een flinke dosis Nederlandse muziekgeschiedenis maakte van dit optreden een gedenkwaardige avond, waarin een groep oude rotten uit het vak lieten horen dat de nog altijd met kop en schouders boven de jongere generaties uitsteken.
Luister hier naar CCC Inc.

 

(c) NU.nl/Marco Démoet

admin Recensies

CCC Inc. (21 september 2007)
Gaan leven als muzikant.
Zo’n beslissing, wanneer wordt die genomen?
Wordt ie eigenlijk ooit genomen?
Of blijk je het op een dag te zijn?  Muzikant?
Hoe dan ook… In het geval van CCC Inc. was het geen half werk.
Het bleek totaal te zijn. En voor het leven.

In 1968 leerde ik ze kennen en maakte ik de eerste radio-opnamen met ze. Traditionele Amerikaanse muziek,
deels af­komstig uit de ver­zame­ling van dominee van Beusekom, Jaap z’n vader. De bezetting was: fiddle,
theekistbas, gitaar, wasbord, banjo en mondharmonica. Plus van aller­lei eromheen en meerstemmige zang.
Alles akoestisch. Makkelijk opnemen in Hilversum, waar electrische gitaren toen nog een schier
onoverkomelijk probleem waren.
Ik leerde het woordje square dance. En daarmee begon een beeld op te doemen van het Amerikaanse
platteland. De eerste settlers. Hardwerkende boerenknechts die ’s avonds op de front porches hun
mandolinen, banjo’s en gitaren bespeelden. Er werd gedanst. Natuurlijk waren er ook outlaws. De band ontwikkelde zich. In de stad was oefenruimte lastig te vinden. Zou het niet handig zijn als je met
z’n allen in één groot huis woonde? Een jaar later werd de boerderij in Neerkant gekocht. Daar zag ik als
bezoeker een leven van boterhammen met pindakaas, een bus die op de afsluitdijk bleef stilstaan,
eindeloos praten over alles, Spaanse laarzen voor iedereen, vocht en kou. Geldgebrek en shag. Ik was onder de indruk.
Leven hoe doe je dat? Anders dan je ouders. Anders dan de rest?Dat was ook de grote vraag achter het koorwerk dat later voortkwam uit het brein van Huib Schreurs:
‘Ooit dachten wij dat.’ Uitgevoerd door honderd man koren en musici in Paradiso op 23 oktober 1984.Ja, wat dachten ze, toen ze die boerderij in de Peel betrokken? Dat het anders kon. Hoe, dat moest nog worden uit­gezocht. Ik citeer Joost. “Behalve een popgroep was CCC Inc. ook een commune. Het idee commune kwam in de
hippietijd weer tot leven. Niemand wist wat het precies inhield. Wij ook niet. ‘Something is happening
here but you don’t know what it is, do you mr. Jones?’ Zong Dylan, en wij gingen ontdekken wat dat was…”.Maar wist Dylan het zelf eigenlijk wel?

Het was 1969. Weer Joost:’Als CCC Inc. een festivalterrein op reed, of voor een dorpszaal parkeerde, en wij rolden naar buiten –
mannen, vrouwen, kinderen, honden – dan gonsde er een gerucht door de gemeenschap: ‘Kijk, het
nieuwe leven, daar is het!’ Het straalde ook af van onze muziek. Het móest wel de muziek van het nieuwe
leven zijn.’Bewijs uit het ongerijmde.Veel van wat ze NIET wilden, was intussen duidelijk. Zoals een leider. ‘Don’t follow leaders’ had Bob Dylan gezegd en Dylan was zoveel als God. Maar nu? Hoe kwamen beslissingen dan tot stand?De groep zonder leider, dat betekende de permanente dis­cussie over alles.Hoe bijvoorbeeld neemt een commune een plaat op?Ik kreeg ermee te maken.Bij de opnamen in 1968 en 1970 (‘To our grandchildren’, de vele boekdelen sprekende titel van de eerste elpee)
was alles makkelijk, de technicus en de productie aan de ene kant van het glas, de band op de vloer. En dan
achteraf komen luisteren en overdoen of niet.
We aten bij de goedkoopste Chinees van Haarlem. Verschillende leden van de band kwamen voor het eerst bij een Chinees restaurant binnen. Het goedkoopste gerecht daar was Amerikaanse bami. Dat waren de restjes bami van de vorige dag, in de
frituur gegooid. We aten Amerikaanse bami.
Daarvoor en ook daarna heb ik nooit meer gehoord van Amerikaanse bami. Amerikaanse bami in december 1970.
Er was nu ook een elektrische bassist bij de band.Dat maakte het opnemen niet makkelijker. Zoals Appie speelde had misschien beter gepast bij Sun Ra. Maar
hij kwam van de Outsiders. Ernst noemt dat basspel in zijn liner notes ‘excentriek’. En dat is het.
Geen bas? En andere bassist? Onbespreekbaar.
In de productie hebben we toen de bas zoveel mogelijk gecamoufleerd, de gitaar van Jan Kloos nam die
functie over. En dan maar zo hard mogelijk zetten bij het afluisteren. Geen protesten gehoord.

Maar in 1971 bij ‘Watching the evening sun’ was alles opeens anders. Dat kwam door de meersporentechniek.
Er stond in de Bovema-studio opeens een machine die acht sporen apart kon opnemen, op banden zo breed
als pleerollen.
En meteen hoorde je als iemand een fout maakte: ‘Geen punt, dat zien we wel in de mix’.
Alles kon nog anders of over.
En toen kwam de mix. Rik Zaal, technicus André Hooning en ik hebben het geweten. Ik denk dat als iets de
commune de das om heeft gedaan dan was het de achtsporenmachine.
Iedereen hoorde opeens wat iedereen deed en ook heel precies wat ie zelf deed.
En erger, het kon dus nog veranderd worden.Opeens was er geen groep meer, want iedereen had zijn eigen spoor. Niemand was de baas, dus alles werd
evenredig verdeeld, ook de decibellen en de seconden.

De mix,Een eenvoudige waarheid drong in die dagen door tot CCC Inc. Als je het één harder maakt hoor je iets anders
zachter of niet meer.
Er moest bij die mix dus gekozen worden.Maar hoe doe je dat als niemand de baas is.Ze kwamen er niet uit.Om ze te pesten zijn Rik en ik koffie gaan drinken en hebben we de band zichzelf laten schuiven.(…) ‘Waar zit ik?’
We maakten plakkertjes voor alle instrumenten en iedereen schoof zich zelf.Een uniek sociologisch experiment. Het begin van het ik-tijdperk, denk ik.En nog steeds schuift iedereen zichzelf. In het leven net als in die studio.Ernst, Joost, Jaap, Huib, Jan, allemaal de vinger aan het eigen volume. En ja, iedereen maakte zichzelf steeds
harder. En dan haalde André de masterschuif weer omlaag en begon het spel van voren af aan.

Hoe eindigde de commune? Joost schrijft: ‘Te veel mensen, te veel zinnen, nooit een rustig moment. Venijnige vergaderingen, vechtende katten, maar
vooral ongekende relationele problemen op alle terreinen maakten op den duur het samenleven, het repeteren
en uitein­delijk zelfs de concerten onmogelijk.’

Het fotoboek is er. Samen met de Cd-box het ontroerende en onthullende verslag van 40 jaar muzikantenbestaan.
Behalve de prachtige foto’s van Molly MacKenzie staan er dus ook notities in van de bandleden.
Nog een keer Joost: ‘In veertig jaar gebeurt alles. Avontuur, haat, liefde, ontrouw, krankzinnigheid, dood. Alle
grote gevoelens en gebeurtenissen hebben we meegemaakt. En dat kun je aan de muziek horen. Ze is doorleefd.
Wij zijn zelf degenen geworden over wie we vroeger zongen.’
Het is waar. Ze zijn erin gegroeid. In hun muziek.

Ooit dachten wij dat.
Dat ooit is een raar soort ooit gebleken.
Een ooit dat bestand is tegen de tijd.
En dat nu voortleeft in dit boek en in deze Cd’s.

admin Recensies

Het beeld van langharig tuig dat in Amsterdam met gitaren en bloemen de hippie-idealen komt verkondigen en vervolgens met langharige vrouwen en dito kinderen een commune begint in een Brabantse boerderij en daarna met een busje het land doortrekt met gitaren en banjo’s is een overtrokken geromantiseerd beeld van de 60-er jaren. Nou, niet dus als je het boek van de band CCCinc bekijkt en de bijbehorende cd beluistert.

CCCinc begint als band in 1967, maakt enkele folkalbums en groeit uit tot een vaste waarde in het poplandschap tot in 1974 zowel de band als de Brabantse commune ophoudt te bestaan. Zanger (+mondharmonica en meer) Huib Schreurs wordt artistiek leider van Paradiso en start met banjospeler (+zang en meer) Jaap van Beusekom de Stichting Popmuziek Nederland (het huidige Nationale Pop Instituut). Zanger, gitarist (+ nog veel meer) Joost Belinfante en wasbordspeler (+piano en meer) Ernst Jansz beginnen de Slumberlandband, die enkele jaren later omgedoopt wordt tot de Rumbones, wat de voorloper is van Doe Maar.

Allemaal belangrijke vaderlandse pophistorie van de vorige eeuw. Ware het niet dat de vroege CCC-leden altijd bij elkaar zijn blijven komen om muziek te maken. Veelal Amerikaanse traditionele folkmuziek. Je kunt ze gerust de Nederlandse evenknie van The Band noemen. Al die oude en nieuwere opnames zijn nu bijeen gebracht op een 11-cd box (+dvd).

In deze recensie geen aandacht voor die box, maar voor het boek dat tegelijkertijd door uitgever In de Knipscheer wordt uitgebracht. (…)

Wie een overzichtelijke biografie van de band verwacht, is aan het verkeerde adres. (Het juiste adres daarvoor is hun website: bio). Wie een mooie introductie wil tot één van de interessantste en beste bands die Nederland rijk is (geweest), die leest, beluistert en bekijkt dit boek.

Ricco van Nierop

admin Recensies

This week’s best selling albums at Get Records and Concerto record stores in the Utrechtsestraat in Amsterdam

28/10/2007

1. (6) Robert Plant & Alison Krauss – Raising Sand 2. (-) Bob Dylan – The Other Side Of The Mirror: Live At The Newport Festival, 1963-1965 3. (2) Neil Young – Chrome Dreams II 4. (-) Einsturzende Neubauten – Alles Wieder 5. (-) P.J. Harvey – White Chalk 6. (-) C.C.C. Inc. – 1967-2007 7. (-) Sharon Jones & The Dap-Kings – 100 Days, 100 Nights 8. (7) Bruce Springsteen – Magic 9. (-) Mariska Baars, Wouter van Veldhoven & Rutger Zuydervelt – Zeeg 10. (-) The Fiery Furnaces – Widow City

admin Recensies

De geschiedenis van de banjo

De Banjo, hoofdzakelijk bekend uit de Amerikaanse folk, bluegrass en de oude New Orleans jazz, komt oorspronkelijk uit Afrika, of preciezer West-Afrika waar de meeste slaven vandaan kwamen die uiteindelijk in de nieuwe wereld terecht kwamen.
In de achttiende eeuw was de Banjo, ook wel Banjar, Banza of Banger genoemd, wijd verspreid onder de zwarte slavengemeenschap in de Verenigde Staten en het Caribische gebied.
Een advertentie uit 1775 over een ontsnapte slaaf luidde: ‘plays exceedingly well on the Banger, and generally carries one with him’.
Ook Thomas Jefferson maakt melding van de banjo in een essay over de Staat Virginia: ‘The instrument proper to them is the Banjar , which they brought hither from Africa’
Dit Afrikaanse instrument was meestal gemaakt van een kalebas waarover een huid was gespannen, de zogenaamde Gourd banjo. De snaren varieerden in lengte en aantal en veel van de huidige banjostijlen kun je tot op de dag van vandaag terughoren in West-Afrika.
Hier fraaie voorbeelden hoe een Afrikaanse ‘banjo’ kan klinken

De oudst bekende Gourd banjo uit 1770, de creole Bania, komt uit Suriname en is eigendom van het Rijksmuseum voor volkenkunde in Leiden.

  
de oudste gourd banjo uit Leiden en gourd banjospelers

De eerste documentatie over de banjo in de Verenigde Staten was in 1737. De New York Weekly Journal schreef in maart van dat jaar over een Pinksterviering die even buiten New York werd gehouden en waar zwarten dansten op de muziek van drums, fiddles en banger.
Het oer-Nederlandse Pinksteren was geadopteerd door de vroegste Afrikaanse slavengemeenschappen in NY en bevatte een mix van Afrikaanse, Europese en Indiaanse invloeden. Een soort voorloper van het Carnaval/Mardi Gras uit Louisianne.
Twaalf jaar later komt voor het eerste het woord banjo voor in de Pennsylvania Gazette die rept over een ontsnapte slaaf genaamd Scipio die banjo zou spelen en zingen.
Deze Scipio duikt nog een aantal malen op in de media door zijn voortdurende vluchtpogingen en steeds wordt de banjo, de banjou of de banjoe genoemd. ‘He plays well on the banjou and sings with it’ Blijkbaar was deze Scipio (eindelijk een zwarte banjospeler met een naam!) een uitnemende banjospeler en zanger!

  
The Banjo Player, schilderij van William S. Mount 1856, Banjarplayers, The Old Plantation 1785

Tot het midden van de negentiende eeuw was de banjo zo goed als onbekend bij de blanke Amerikanen maar de ommekeer kwam door een muzikant die je een Elvis Presley avant la lettre zou kunnen noemen: Joel Walker Sweeney, een van oorsprong Ierse Amerikaan uit Appomattox County, Zuid-Virginia, die leefde van 1810 tot 1860.
Zoals de blanke Presley kon zingen als een zwarte zanger en daardoor een enorm (blank) publiek bereikte, zo speelde Joe Sweeney de 5-snarige banjo. Hij leerde de techniek van zwarte banjospelers uit Virginia en eigende zich hun talloze liedjes toe. Vanaf 1840 maakte hij de banjo, ondermeer via de minstrelshows, immens populair bij een groot blank publiek. Hierdoor vond de eerste vermenging plaats van zwarte Afrikaanse met blanke Ierse en Engelse muziek. Anders gezegd: hij introduceerde de zwarte Afrikaanse muziek en haar instrument in de Amerikaanse populaire muziek en was zo de eerste in een lange rij van artiesten als Jimmie Rodgers, Bill Monroe, Hank Williams en Elvis, die allen hun muziek ontleenden aan de zwarte Afrikaanse Amerikanen.. Dit leidde uiteindelijk tot de grote erfenis van alle Anglo/Amerikaanse (pop) muziek.

Sweeney claimde de uitvinder te zijn van de vijfde snaar, die halverwege de nek begint en de dronetoon produceert die zo eigen is voor de 5-snarige banjo.

Joel Sweeney en zijn banjo

Dit is echter historisch onjuist. Er bestaat een schilderij van banjospelers van voor 1800 waarop een vijfde snaar te zien is. Daarbij kennen veel Afrikaanse ‘banjo’s dronesnaren.  Daarbij: voor de afschaffing van de slavernij was de banjo  het enige instrument wat slaven mochten bespelen en alle ander muziekinstrumenten waren strikt verboden om op te spelen.
Hoe dan ook, Joe Sweeney werd de eerste professionele blanke zanger die de banjo ongekend populair maakte, niet alleen in de Verenigde Staten maar ook in Groot Britannië.
Tegen het eind van de negentiende eeuw bereikte de banjo een populariteit in de Westerse wereld die te vergelijken is met die van de gitaar in de zestiger jaren van de vorige eeuw. Er bestonden uitgebreide banjo-orkesten met allerlei types banjo, inclusief de enorme basbanjo, en veel klassieke muziek werd uitgevoerd op banjo’s. Alle roots naar de zwarte afkomst van de banjo werden hiermee ook uitgewist.

 
een banjo orkest en de basbanjo

Rond de Tweede Wereldoorlog was deze populariteit zo goed als geheel verdwenen. Maar met de vernieuwde belangstelling in Amerika voor ‘Old Time Country’ muziek in de jaren ’50 en ’60 van de vorige eeuw en met het ontstaan, in de jaren ’40, van een nieuwe muziekstijl met een vernieuwde banjotechniek, de Bluegrass, kwam de belangstelling voor de banjo weer terug.

De eerste banjo’s waren fretloos dat wil zeggen dat de positiebepaling voor de vingers op de nek niet werd bepaald door zogenaamde fretten. Er bestaan overigens vele types banjo, zoals de plectrum banjo, de tenorbanjo, de mandolinebanjo, de gitaarbanjo, de basbanjo en zelfs een dobrobanjo, de dojo.
Ik beperk mij hier tot de 5-snarige banjo die muzikaal gezien de oudste en de meest interessante is.
De fretloze 5-snarige banjo kende vele stemmingen. De linkerhand bleef zo laag mogelijk aan de nek en de kunst was zoveel mogelijk ‘open’snaren te houden. Er bestaan zeker 20 verschillende open stemmingen op de banjo. De belangrijkste zijn de open G, de D, de C, en mijn favoriete Mountain Minor-stemming, een G modal-stemming, ook wel Sawmilltuning genoemd. Deze open stemmingen hebben ook geleid tot de country-bluesgitaar stijlen in de Mississippi delta, gespeeld door zwarte bluesmuzikanten. De open stemming waar veel bluesgitaristen in spelen is de open G-stemming van de banjo. Keith Richard heeft deze stemming ook overgenomen en heeft zelfs een speciale gitaar met 5 snaren.

  
de vijfsnarige gitaar van Keith Richard waarvan de laagste bassnaar afwezig is

Eén van de oudste speelstijlen op de banjo is frailing, vroeger ook wel genoemd: rapping, clubbing en framing, een downpickingstijl waarbij je met een naar binnen gebogen rechterhand met de nagel van de eerste of de tweede vinger tweemaal de snaren naar beneden raakt en daarna eenmaal met de duim de korte, hoogste vijfde snaar laat klinken. Deze vijfde snaar verandert nooit van positie en ook bij verschillende akkoorden niet van toonhoogte. Zo ontstaat een dronetoon, bekend van bijvoorbeeld de doedelzak, die altijd blijft doorklinken en het geluid van de 5-snarige banjo zo uniek maakt.

De populariteit van de banjo nam enorm toe toen Earl Scruggs (1924-2012) midden vorige eeuw een manier van spelen ontwikkelde uit oudere fingerpicking stijlen: de bluegrass banjostijl of de Scruggsstijl. Anders dan frailing worden hier vinger- en duimplectra gebruikt en worden de snaren ge-fingerpickt. Er kan fabelachtig virtuoos mee worden gespeeld. Zijn beroemste tune is Foggy Mountain Breakdown. Samen met Pete Seeger was Scruggs de grootste aanjager van de populariteit van de banjo. In 1996 werd Pete Seeger opgenomen in de Rock&Roll Hall of Fame voor zijn ‘early inluence’.

  
Pete Seeger en Earl Scruggs

Tegenwoordig neemt de belangstelling voor de Afrikaanse roots van de banjo en de songs uit die tijd enorm toe. Hier op youtube de door mij zeer bewonderde Mike Seeger, de halfbroer van Pete Seeger met een Gourd Banjo een paar maanden voor zijn overlijden op 7 augustus 2009.

 

Mike  en Pete Seeger

De banjo en ik

Wat heeft de banjo voor mij, geboren 30 maart1949, betekend in mijn leven?
Het antwoord is simpel: alles!

Tot mijn tiende jaar ben ik opgegroeid in Breskens, Zeeuws-Vlaanderen, waar mijn vader vanaf 1949 Nederlands Hervormd dominee was. In 1959 verhuisden wij naar Amsterdam, de volgende standplaats van mijn vader. Toen al had hij een uitgebreide platenverzameling opgebouwd van oude jazz, gospel & spiritual en blues muziek. Zo werd ik al vroeg geïntrigeerd door het geluid van de banjo in de oude New Orleans jazz, ook wel dixieland jazz genoemd.

In Hello Dolly van Louis Armstrong is de (4-snarige) banjo ook prominent aanwezig

Op mijn veertiende kreeg ik een mandolinebanjo cadeau en moest toen, erger kon het niet, op de muziekschool een aantal lessen volgen in Oostenrijkse en Duitse jodelmuziek. Maar ik liet me niet uit het veld slaan. Al snel ruilde ik deze banjo in voor een viersnarige tenorbanjo waar ik akkoorden op kon spelen. Inmiddels had mijn vader een folk-elpee aangeschaft waarop muzikanten te horen waren als Pete Seeger, Leadbelly, Woody Guthrie en Sonny Terry.

Een wereld ging voor mij open. Dat dergelijke muziek, de instrumenten en vooral de samenzang kon bestaan in deze wereld!

Maar de banjo die ik hoorde van Pete Seeger leek in het geheel niet op mijn 4-snarige tenor banjo! Zo kwam ik achter het bestaan van de 5-snarige banjo, een instrument waar muzikaal alles op mogelijk leek. Ik schafte er een aan: eerst een Duitse Framus, daarna een longneck Vega en uiteindelijk een Leedy Olympian uit 1924.

Een vriend van mijn broer kocht voor mij in 1966 in zijn stagetijd in de VS het boek ‘How to play the 5-string banjo’ van Pete Seeger, geboren op 3 mei 1919 en gestorven op 94 jarige leeftijd op 27 januari 2014,  waarin enige raadselen van de kunst van het banjospelen werden opgelost maar lang niet alle!

 
banjoles

Ik bestelde in Amerika elpees, van het label Folkway, van banjospelers en het fenomeen frailing kostte mij 2 jaar zittenblijven op de middelbare school. Uiteindelijk was daar de ultieme beloning: ik kon even goed frailen als mijn grote voorbeelden.

Na mijn verhuizing van het dorp Breskens naar de grote stad Amsterdam en de daarop volgende moeizame puberteitperikelen kun je achteraf stellen, dat het leren spelen op de 5-snarige banjo mij door een moeilijke periode heeft geholpen.
Niet lang daarna ontmoette ik een aantal jongens die instrumenten speelden als fiddle en mondharmonica, die ook op de folk platen van mijn vader te horen waren.
CCC werd geboren en de rest is geschiedenis.
Zo kan ik uiteindelijk constateren dat de 5-snarige banjo de koers van mijn leven bepaald heeft.

Hier hoor je mij op de Vega-banjo bij The Visitor van onze eerste elpee To Our Grandchildren uit 1970.

De banjo am de greatest thing,
Dat ever you did know,
And when de darkey hear de sound,
It shakes de heel an ’toe,
It was raised in old Wirginny,
Down in Louisiana State,
A-bout ten thousand years ago, for so de people state,
Ah, Oh, Oh, Oh
Did you ever go to be!
De banjo am de wonderfullest thing you ever see.

(Frank B. Converse, de ‘History of the Banjo’
Frank Converse’s ‘ Old Cremona’ Songster, NY 1863)

Jaap van Beusekom, december 2009

Jaap met Vega Banjo, Paradiso, 1970
(foto Molly Mackenzie) 

admin Onze instrumenten

Tekst: Joost Belinfante, Muziek: Joost Belinfante en Ernst Jansz

Jigsaw Puzzle

it’s like a jigsaw puzzle
to get everything fit in my days
it’s like a jigsaw puzzle
and I’m not gonna make it this way
it’s like a jigsaw puzzle
and I’m trying to make it complete
but everyday new day leaves me puzzled
holding some left over piece

my little one wakes me up crying
now that she’s nearly a year
my little one wakes me up crying
so I get up and feed the dear
my little one wakes me up crying
it’s clear that she wants me near
but sometimes I feel like crying
would I always have to stay here

time I need some more time
a little more time a little delay
but the stars in the sky keep on turning
turning my life away

my babe she wants me to hold her
she wants me by day and by night
my babe she wants me to hold her
so I hold her o so tight
my babe she wants me to hold her
and I love to hold her too
but so many times still I told her
there’s so many things I must do

time I need some more time
a little more time a little delay
but the stars in the sky keep on turning
turning my life away

admin Teksten

Tekst en Muziek: Joost Belinfante/Ernst Jansz

Justin’s Dance

all ye cowhands swing yer partners
once to the left and once to the right
turn around and start a-dancin’
swing yer baby through the night

all ye cowhands kiss yer partners
once to the left and once to the right
turn around and hand her over
the last one’s first gonna be bride

Justin blows his harp
he’s blowin’ it so well
and if he weren’t blowin’
he could go right to hell

all ye fair and handsome maids
once to the left and once to the right
turn around and make yer choice
who’s gonna be yer gent tonight

all ye fair and handsome maids
once to the left and once to the right
turn around and you will see
you’ll all make a pretty good bride

Justin blows his harp
he’s blowin’ it so well
and if he weren’t blowin’
he could go right to hell

all ye cowhands swing yer partners
once to the left and once to the right
turn around and start all over
swing yer baby through the night

Justin blows his harp
he’s blowin’ it so well
and if he weren’t blowin’
he could go right to hell

admin Teksten

Tekst en Muziek: Trad. Arr. CCC Inc.

Keep On Truckin’ Mama

keep on truckin’ mama truckin’ the blues away
keep on truckin’ mama, truckin’ till the break o’ day
you may wake up in the mornin’ you may wake up late
you’d better run to the corner and get yourself a date
keep on truckin’ mama truckin’ the blues away

keep on truckin’ mama truckin’ the blues away
keep on truckin’ mama, truckin’ till the break o’ day
she’s got great big legs, great big feet
I’m talkin’ about my sweet sweet sweet
keep on truckin’ mama truckin’ the blues away

admin Teksten

Tekst en Muziek: Trad. Arr. CCC Inc.

Little Maggie

over yonder stands little Maggie
a dram glass in het hand
drinkin’ away her troubles
foolin’ some other man

oh how can I ever stand it
to see them two blue eyes
shinin’ in the moonlight
like diamonds in the sky

pretty flowers are made for bloomin’
pretty stars are made to shine
pretty women are made for lovin’
little Maggie was made for mine

last time I saw little Maggie
she was sittin’ by the banks of the sea
with a fourty-four stripped around her waist
and a banjo on her knee

go away go away my Maggie
go and do the best you can
I’ll get me another woman
go and get you another man

pretty flowers are made for bloomin’
pretty stars are made to shine
pretty women are made for lovin’
little Maggie was made for mine

admin Teksten

Tekst en Muziek: Trad. Arr. CCC Inc.

Midnight Special

Yonder comes miss Rosy
How in the world do you know
Well I know her by the apron
And the dress she wore
Umbrella on her shoulder
Piece of paper in her hand
‘I gonna ask the governor
To turn a-loose my man’

Let the midnight special shine her light on me
Let the midnight special shine her everlovin’ light on me

When you gets up in the mornin’
When that big bell rings
Gonna march around the table
Meet the same ol’ thing
Knife and fork on the table
With nothing in my pan
If you say a thing about it
You’re in trouble with the man

If you ever go to Houston
Boy, you’d better walk right
And you’d better not squabble
And you’d better not fight
Betz & Brookner will arrest you
Patton & Boone will take you down
You can lose your bottom dollar
You’re Sugerland bound

Well jumpin’ little Judy
She was a mighty fine gal
And Judy brought a-jumpin’
In the whole wide world
She brought me in the mornin’
Just a while before day
She brought me the news
That my wife was dead
That started me to grievin’,
Whoopin’, hollerin’ and a-cryin’
And I began to worry
About my great long time

Let the midnight special shine her light on me
Let the midnight special shine her everlovin’ light on me

admin Teksten

Tekst en Muziek: Ernst Jansz

riding on the nighttrain I wonder where I go
trying to write things down but things I just don’t know
watching people come and go and feeling all alone
wandering how my burning fear could turn me into stone

tell me tell me gently
is this train running down to my destiny

this girl in front well she is blond and that’s the only thing
she often smiles to give the best but my bird cannot sing
the soldiers selling dirty jokes and I can feel the cold
their laughter’s like the rattling wheels that eat away my soul

tell me tell me gently
is this train running down to my destiny

the train speeds on and I look down and find the rail is burning
and then I realise once more from this train’s no returning
I close my eyes they see no more for tears fall on my hand
but I know it’s no gentle rain that stone turns into sand

tell me tell me gently
is this train running down to my destiny

admin Teksten

Tekst en Muziek: Joost Belinfante

Nina

the vineyard lies in the morning
on the hill
the sunrays dance
the miller is drunk for sure
as he dips the bill

aunt Mary has gone for water
at the well
she’ll meet all her friends
so I will go for her daughter
with another tale to tell

pretty little Nina in the morning
when the rabbits jump through the dew
pretty little Nina in the morning
I’ve been a-pickin’ flowers for you

old baker preaches his warnings
on the stairs
nobody cares
the cobbler sits on his doorstep
he just stares

aunt Mary goes to the market
on the square
everyone’s there
so I am turning my card
for Nina fair

pretty little Nina in the morning
when the rabbits jump through the dew
pretty little Nina in the morning
I’ve been a-pickin’ flowers for you

admin Teksten

Tekst en Muziek: Trad. Arr. CCC Inc.

Oh My Little Darling

oh my little darling
don’t you weep and cry
some sweet days a-comin’
we’ll marry you and I

oh my little darling
don’t you weep and moan
some sweet days a-comin’
I’ll bring my baby home

up and down the railroad
‘cross the county line
pretty little girls a-fallin’
and my wife is always cryin’

Ginny holds the wagon
Ginny holds the line
pretty little girls a-fallin’
and I see ten horses flyin’

oh my little darling
don’t you weep and cry
some sweet days a-comin’
we’ll marry you and I

admin Teksten

Tekst en Muziek: Joost Belinfante/Ernst Jansz

On A Junction

thousand miles from this junction
down in some southern state
maybe my love waits for me
and I hope I’ll get there before it’s too late

three years before last summer
for months we waited for rain
but the lord did not answer our prayers
and the cattle was dyin’ out in the plains

then one day the creek stopped runnin’
my kid was cryin’ for thirst
there grew no crops to harvest
and we all for the winter expected the worst

early in october
when the meadows still were brown
one night I picked up my blanket
and watched by the dogs I slipped out of town

ref:
oh mama I know I was wrong
loneliness tells me now where I belong
oh mama ‘feel stripped to the bone
I’m sick and I’m sorry and on my way home

admin Teksten

Tekst en Muziek: Trad. Arr. CCC Inc.

Pretty Little Miss

pretty little miss out in the garden
strange young man came riding by
down at the gate he did address her
pretty little miss would you marry me

oh no kind sir I got a lover on the ocean
seven long years he’s sailing on the sees
and if he sails for seven years longer
not a man on earth s’ gonna marry me

well if he’s drowned in some cold ocean
or if he’s in some battle-land
or if he stole some pretty girl to marry
you’ll never see your love again

well if he’s drowned I hope he’s happy
or if he’s in some battle-land
or if he stole some pretty girl to marry
I love the girl that married him

he took both hands all out of his pockets
his fingers been most keen and small
this is the ring I placed upon you
down to his feet then she did fall

he picked her up in his arms so tender
kisses he gave her one two three
this is your lonesome single sailor
returning home for to marry thee

pretty little miss out in the garden
strange young man came riding by
down at the gate he did address her
pretty little miss would you marry me

admin Teksten

Tekst en Muziek: Ernst Jansz

Run Highway

throw out your key babe
throw out your line
can’t you see it’s me babe
it’s me please be mine
I walked a long long road babe
and I had a long long roam
but now it’s time to stay babe
it’s time to stay home

run run highway
run till the end
but don’t you run my way
farewell my friend
run run highway
run till the end
but don’t you run my way
I’ve got no diamonds left to spend

you can hear people say
ever keep on trying
but I can’t keep on flying
I’m tired out today
make me your food babe
and make me a bed
make me feel good babe
I lost the best friend I had

throw out your key babe
throw out your line
can’t you see it’s me babe
it’s me please be mine
send me a letter
spare me a dime
here I feel better
farewell this time

run run highway
run till the end
but don’t you run my way
farewell my friend
run run highway
run till the end
but don’t you run my way
I’ve got no diamonds left to spend

admin Teksten

Tekst en Muziek: Huib Schreurs

Slaapliedje

advertising everywhere
and she never gets satisfied
advertising everywhere
but nothing is clarified

I saw my lady weep
but I wished my lady could sleep

buying new things she leans on the old
but the cane has been bent too much
buying new things she leans on the old
never realising the old ones as such

my lady weeps
but I wished my lady could sleep

cars and cars a fancy fair
their yelling is bombing her ears
cars and cars polluting the air
and what is a song to come near

my lady weeps
but I wished my lady could sleep

soldiers fighting the case
that we’re all in
soldiers fighting the case
that nobody’s able to win

my lady weeps
but I wished my lady could sleep

admin Teksten

Tekst en Muziek: Frits van Doorninck

Soursweet Me

dreaming is my profession
I’m o so useless in this world
oh let me do one more confession
my head’s filled up with dirt

that seems to grow
into a great big castle dark and strong
and the gatesmen they all claim to know
what’s right and what’s wrong

I seem to be a real strong guy
but that ain’t true just have a try
to break my shell and you may see
little soursweet me

so if you want to reach me
don’t you flatter the guards no knock ‘em down
roll over the walls and you’ll see
I’m just a shivering clown

who’d like to be free
with you my friend and I’ll stop to care
when in the ruins we meet and finally greet
each other naked and bare

I seem to be a real strong guy
but that ain’t true just have a try
to break my shell and you may see
little soursweet me
little soursweet me
sweet me
me

admin Teksten

Tekst en Muziek: Joost Belinfante

Spinnin’ Spinnin’ Spinnin’

I tried to quit my mama down to Southt-Carolina
got me to the station to ride the early morning freight
but she came hitchin’ like a spinnin’
hitchin’ like a spinnin’ lightning
she came a-spinnin’ spinnin’ spinnin’
like a spinning-wheel on that train

ah ha she’s got a hold on me
ah ha ha
ah ha she’s got a hold on me
she’s darn good lookin’ too

she came a-spinnin’ spinnin’ spinnin’
spinnin’ like a spinnin’ lightning
she came a-spinnin’ spinnin’ spinning
like a spinning-wheel on that train

my baby is a bitch boy she’s darn good lookin’
she likes to get to the river to see them fishes bite
but whoo me I’m the only one she’s hookin’
she got me coo-coo-coo-coo-cookin’
cause I guess she digs my pie

ah ha she’s got a hold on me
ah ha ha
ah ha she’s got a hold on me
she’s darn good lookin’ too

she came a-spinnin’ spinnin’ spinnin’
spinnin’ like a spinnin’ lightning
she came a-spinnin’ spinnin’ spinning
like a spinning-wheel on that train

admin Teksten

Tekst en Muziek: Joost Belinfante/Jaap van Beusekom

Sweet Little Pet (a Dog’s Holiday)

sweet little pet now you suddenly see
you’re only a dog tied to a tree
holiday took away your family

oh how they loved you hugged you and rubbed you
and served you meals from the finest tins
they’re your only true kin but they maybe in Spain now
you probably never will see them again

sweet little pet now you suddenly see
you’re only a dog tied to a tree
holiday took away your family

howl like a hound
you’ll only be found
to be locked in a cage
spend a dog’s age
with the other lot
and after ten days
then give you a shot
to end all your pains

they may doze in the sun stroll down San Miguel
or dress for the dance in their fancy hotel
there’s just a small boy that may sadly remember
a sweet little pet that once was a pal

sweet little pet now you suddenly see
you’re only a dog tied to a tree
holiday took away your family

Tekst: Joost Belinfante

admin Teksten

Tekst en Muziek: Jan Kloos

The Mill

madam would you live with me
If I owned a mill
for you I will
a miller that’s what I’m gonna be

I saw it standing’ on the country side
not very near
but I think I can bring it here
I buy the mill this very night

whisky makes me float around
‘ feel like a fish
guess fishes sadly wish
to stand firmly on the ground

madam would you marry me
with you I think
I never would need a drink
I’ll poor it all into the sea

she looked aside and smiled at me
mills cannot fly
and I ‘ve never seen fishes cry
the things you say I don’t believe

Tekst: Jan Kloos

admin Teksten

Tekst: Joost Belinfante (1970)
Muziek: Joost Belinfante/Jaap van Beusekom/Ernst Jansz

The Visitor

‘I am a simple merchant, sir
singing is my trade
thirty years I lived to see
for more I often prayed
your fame rings wide
you’re common said
a noble man to be
so down this heavy road I came
your present wealth to see
and ask you very humbly sir
do you remember me?’

I looked and saw the singer’s looks
his eyes they seemed to stare
the lamplight on his gentle brow
I’d know him anywhere
said he: ‘it was in Denver town
late one summer night
out on the street two bums kneeled down
a third one stood aside
next morning there they found a man
who overnight had died

since then I sing the saddest songs
my eyes they shine no more
it is a hunted man you see
though guiltless is his core
now here I stand and beg you sir,
release my fate so sore
you are the only one to know
what I’ve been searching for’
said I: ‘I do not know your face’
and softly locked the door

admin Teksten

Tekst en Muziek: Joost Belinfante

Till The Day (One Starlit Night)

come with me now
come with me gaily
follow me down
into the shade of night
under the stars
over the meadows
watches the moon
we really are shadows alike

floating down the milky way
moving where we stay

give me your hand
give me your sorrows
they’ll be lost in the sand
whenever tomorrow dawns
and until then
dancing so freely
hear your heart sing
moonshine has really won

floating down the milky way
free until the day

hush my love
rooster starts crowing
dew on your toes
morning is on it’s way
stars get pale
disappear slowly
wavering rays
Venus only stays

visions from the milky way
fade into the day

 

admin Teksten

Tekst en Muziek: Joost Belinfante/Jaap van Beusekom/Ernst Jansz

Willie Boy

when I was in my sixteenth year
sweet Willie courted me
he took me down the Virginia line
his mistress for to be

black as the sky is now my gown
my eyes they shine no more
I hope I’ll die within a year
before my age is twenty-four

In a country town we settled down
we liked the days and loved the nights
the months to come I’d have his son
who lived three days and died

last year spring a starry night
he went to the saloon
he returned dead killed in a fight
the other shot too soon

ref
oh Willie Boy you made me moan
I’m too young
to be alone
Willie Boy you made me moan
I’m too young
to be alone

admin Teksten

Hier alle ons tot nu toe bekende optredens van CCC, van 1967 tot en met 2020. Veel jaren zijn bij lange na niet compleet. Immers, van 1968 tot 1974 speelden wij soms lange periodes 4-5 x in de week, toch zeker 100-200 x per jaar, dus…
Wie weet er nog meer?

Stand: 672

29 maart 2022 meldt Ernst (ik dus) dat Frans van de Mortel op 15 juli 2016 heeft gemeld:
Een optreden in het Gemeenschapshuis op zaterdag 6 november 1971 in Asten – Heusden voor het 50 jarig bestaan van de parochie.
5 januari 2022 meldt Peter Bruyn:
CCC Inc. speelde op za 28 september 1968 in De Waag (in een programma met Cobi Schreijer en zangeres Iris Gordijn). Bron: Haarlems Dagblad van vr 27 sept 1968. Ik kwam het tegen bij het archiefonderzoek voor mijn boek over De Waag.
10 december 2020 schrijft Sjoerd de Boer: Op 18 januari 1974 speelde CCC Inc. op het zogenaamde Otteloeres-festival in De Doele in Bolsward. Daar speelde ook een lokale bluesartiest, genaamd Shakey Sam. Het is al lang geleden maar mijn vraag is of  meneer Jansz zich nog iets kan herinneren van die avond en vooral van de gitarist/zanger/mondharmonicaspeler Shakey Sam.
4 oktober 2020 vind ik (Ernst) in oude aantekeningen nog 5 optredens in 1971 waaronder een onbekende datum en plaats in Frankrijk. Na ruggespraak met Jaap en Joost kwamen we tot de volgende conclusie: Alençon, Centre Social et Culturel. Joost: het was in de lente want de kikkers kwaakten oorverdovend. Dus rond de 2e week van april?
1 oktober 2020 vind ik in Delpher, in 729 krantenartikelen nog 21 niet geregistreerde optredens waaronder, tot mijn grote vreugde, de twee legendarische optredens in het Friese Bakhuizen, waarover Jaap van Beusekom het prachtige relaas Het Wilde Noorden schreef in de rubriek Verhalen, hier te lezen.
25 september 2020 vind ik in een  belastingopgave van 1996 nog 1 concert in Austerlitz.
29 juni 2020 lees ik op een van de cassettebandjes die ik kreeg van Josée Kennis, geliefde van onze toenmalige geluidsman Frits van Doorninck, en later onze lichtvrouw (zij is aan het opruimen): Aalsmeer aug 72.
5 juni 2020 vind ik nog 2 optredens in een overzicht uit 1995/96.
14 mei 2020 vindt Huib Schreurs in zijn 1969 agenda nog enkele aantekeningen, wat resulteert in nog 11 min-of-meer optredens in 1969 en 1 in 1970.
7 januari 2020 vindt Huib nog 42 (!) optredens in zijn 1970 agenda. Dankzij deze en de agenda van Jan Kloos, is 1970 met 117 optredens (elke drie dagen één!) waarschijnlijk het enige complete jaar uit de beginperiode.
24 september 2019 bericht Fred Baggen: Meteen maar uit mijn basisdocument, de Supersister-tijdlijn, twee toevoegingen aan de concertgeschiedenis van CCC (1972).
26 maart 2019 vindt Huib Schreurs nog 16 concerten in zijn 1970 agenda.
1 januari 2019 vind ik (Ernst) in een oude agenda nog 2 optredens in 1996.
4 maart 2018 vertelt Koos van der Spek: ik zag CCC voor het eerst op het Willem Lodewijk Gymnasium in Groningen. Heb nog even met mijn vrouw overlegd, die ik op het WLG heb leren kennen en die na de vierde klas is verhuisd naar Brabant en naar het Stedelijk Gymnasium in Den Bosch is gegaan. Zij zegt dat het optreden op het WLG in haar laatste jaar was voor de zomer, dus in mei/juni ’68 ergens.
25 november 2017 meldt Boudewijn Kruithof: ben het boekje “Arnhem jaren 60” aan het lezen. Ik zie dat jullie met CCC er in vermeld staan: In oktober 1968 vond de opening van het CJP jaar plaats in het nieuwe stadhuis. Ruim 2500 bezoekers bevolkten de hal, de kelder en het Duivelshuis. Daar konden we kennis maken met Elly Nieman en Rikkert Zuiderveld, het Haags Kietsj Konservaatooriejum, Boudewijn de Groot, de Helen le Clercq Dancers, vloeistofdia’s, Rob Hoeke, stands over Mao en Che Guevara, CCC Folk & Blues Incorporated en de begeleidingsband van Boudewijn de Groot, de Names and Faces. (21-10-1968)
3 april 2016 vind ik in een oud schriftje, met een verslag van onze tweede toernee door Denemarken, november/december 1973, vind ik nog 5 optredens.
20 maart 2016 meldt Freek Nijland: CCC speelde op 3 september 1971 op de ‘Floralia’ in een tent op landgoed Stania State in Oenkerk (nu heet dat Oentsjerk).
18 februari 2016 meldt Gerard de Bruin: ik mis in het concertenoverzicht een optreden in Voorburg in (waarschijnlijk) 1970 op het Christelijk Lyceum aldaar. Later is onwaarschijnlijk omdat ik in 1971 eindexamen deed. Ik zat destijds in het bestuur van de leerlingenvereniging en heb het concert (mede) georganiseerd. Zal mei of juni van dat jaar zijn geweest.
30 december 2015 meldt Eugene: ik mis een optreden in Hulst-Zeeuws Vlaanderen, moet ergens in 1971/1972 geweest zijn.
27 oktober 2015 meldt Theo Bisseling: op 1 oktober 1971 speelde CCC inc op het schoolfeest van het Elzendaatcollege in Boxmeer.
9 augustus 2015 vind ik (Ernst) in mijn archief tapes van opnames uit Paradiso, Amsterdam. Da data staan er op: 15 januari en 30 april 1971 en 25 februari 1972.
6 augustus 2015 vindt Marcel Bosch dan toch nog, op een oude poster, de datum van het optreden voor de reünie van S61 in Roermond: 2 april, het moet 1978 geweest zijn.
3 augustus 2015 vind ik nog 3 optredens in mijn agenda’s van 1979 en 1980, te weten 19-12-1979 Leeuwarden, 09-05-1980 Tiel en 14-06-1980 Circustheater, Scheveningen. Hoera!
3 december 2014 vind ik nog een optreden op de Focus website: 06-06 Utrecht, Studentensocieteit St. Jans Kerkhof, met Focus, Sandy Coast en de Miss Hotpants verkiezingen, waar ik me helaas, helaas niets meer van kan herinneren.
24 oktober 2014 meldt Marcel Bosch: Er is nog een reünie optreden geweest in jongerencentrum S61 in Roermond, dat moet rond 1977 geweest zijn, een groot succes, ik heb helaas geen datum. Wie o wie??
11 november 2012 meldt Hilde Tempelman:22 april 1972-Stokvishal, Arnhem met Q ’65, 6 mei 1973-Willem 1 (Willemeen), Arnhem met Out Put, en City Blues Dit was volgens mij het openingsfeest van het juist tot jongerencentrum verbouwde Willem 1 dat voorheen op een andere locatie als Tudepi (tussen de pilaren) bekend stond. Alles rook nog naar verf en er was ook nog geen echt podium. Jullie traden op, op meegebrachte tapijten en het publiek stond er gewoon omheen. Er waren ook vrouwen mee. Hun kleding vond ik geweldig, zo wilde ik er ook uitzien. 25 jan 1974-Thorbecke scholengemeenschap, Arnhem.
11 september 2012 meldt Martin nog eens ruim 50 optredens die niet in de lijst staan, waaronder enkele waardevolle uit 1969!
11, 12, 15 en 16 april 2012 meldt Martin 60 optredens die niet in de lijst staan:
Tijdens het digitaliseren van mijn muziekarchief stuitte ik geregeld op de naam CCC Inc. Ik ken nagenoeg niets van de band. Toch nieuwsgierig kwam ik op je site terecht en vond daar de gighistory. Ik ben in het bezit van zo’n beetje alle uitgaves van Muziekkrant Oor 1971 t/m 1974 en hier valt natuurlijk een hoop info uit te halen.
22 februari 2012 meldt Ernst:
In mijn dagboek vond ik nog wat data, onder andere 6 optredens in Hamburg en Denemarken, februari/maart 1973. Opwindend!
20 oktober 2011: Chaim Caran meldt:
8 maart 1974 was er een optreden op de TH in Delft
18 juli 2011: Roel Toering meldt:
Ik heb CCC 2 keer zien optreden in de Beyerd in Breda. Naast het al in de lijst vermelde konsert van 2-5-1974 (inclusief “aanhang” als onderdeel van de afscheidstoernee) hebben jullie ook op 13-12-1973 (zonder aanhang) in de Beyerd gespeeld
3 mei 2011: Miel de Vries meldt:
VPRO Campus zomer 1971?? Daar trad op Canned Heat en CCC in de kasteeltuinen. Zelfs Huub Stapel heb ik later wel eens in een interview over dit optreden horen praten.
12 april 2011: Johan Geeroms meldt:
op de laatste zondag van augustus 1968 traden jullie op in Lot bij Brussel in België, tijdens een openluchtfestival met o.a. Boudewijn de Groot, Armand en Derrol Adams.
13 maart 2011: Yvette meldt:
in 1970 of 1971 op een schoolfeest van Rijksscholengemeenschap Purmerend. Ik dacht in de gymzaal. Daar werden vaker schoolfeesten gegeven waar je alleen op je sokken naar binnen mocht: sokkenbal.
1 maart 2011: Paul Droste meldt:
Ik weet dat ik in het kader van de afscheidstoernee in 1974 een optreden van jullie heb bezocht in Apeldoorn, theater Orpheus. Zal wel in april zijn geweest. Exacter kan ik het niet aangeven..
31 januari 2011: Wim Hanssen meldt:
19-10-1973 Utopia, Elsloo. Ik heb het originele contract plus loonverdelingsverklaring, getekend 19-10-73. Daarnaast ook een door partijen gewijzigd contract van 19-10 naar 26-10?! Gezien loonverd.19-10 hou ik het maar op die datum.
12 januari 2011: H. Molenaar meldt:
CCC, speelde in de 70er jaren veel in het jongerencentrum in Veenendaal. In de lijst zie ik ze maar één keer voorbijkomen, maar ze waren toen echt de huisband.
31 oktober 2010: Ellen meldt:
Mijn eerste optreden van CCC inc. was in 1973 in de aula van scholengemeenschap Marianum in Groenlo, dit ivm met 25-jarig bestaan van de school.
26 juli 2010: Broer Z meldt:
Ook op 25 juli 1970 heeft Capital Canal City Incorporated gespeeld in Rijs: Gaasterland Popfestival Openluchttheater Rijs.
20 april 2010, Albert Kooiker meldt:
Nog twee concerten toe te voegen. 17 maart 1972 BZZTOH-Theater -Scheveningen en 23 september 1972 ook weerin het BZZTOH-Theater-Scheveningen. Het leuke is dat ik dat laatste concert heb mogen opnemen met een bandrecorder. Door CCC-inc voorgesteld om dat via hun PA-system te doen, maar ik heb het via twee eigen microfoons “live” gedaan. Prachtig en ik luister er af en toe nog naar. Herinneringen uit een ver verleden dus.
6 maart 2010: Kor Kroes meldt:
Op zondag 13 augustus 1995 speelde CCC Inc op het Celeplein in Zwolle. Ik was er helaas niet bij. Volgens een artikel in de Zwolse Courant heb ik niet veel gemist. Dick Laning recenseerde het concert als volgt: “Slome reünie vol oudemannendreunen”
22 januari 2010: Josine (die van die mooie foto’s, zie fotogalerij) wijst ons erop dat we op 14-12-2008 zowel ’s middags als ’s avonds in Aalsmeer hebben opgetreden.
17 januari 2010: Theo Zandstra meldt:
CCC heeft in 1972/73 op het Christelijk Lyceum Veenendaal gespeeld en ik heb ze ook zien optreden in De Reehorst in Ede, ook ergens in 1973/1974. Verder is er 19/2/1972 opgetreden in de Pomp in Veenendaal
2 januari 2010: Gerald Timmermans meldt:
CCC Folk & Blues Inc. speelde op 24 augustus 1968 op Jazz Bilzen in België. Dezelfde dag traden ook de volgende artiesten op : The Small Faces, Alexis Korner, Chris Farlow, Cuby & The Blizzards, Swinging Soul Machine, Euson & Stax. Op vrijdag 18 augustus 1972 (volgens de archieven) speelde CCC nogmaals op Jazz Bilzen
18 augustus 2009: Toon Lenders meldt:
15-5-1973 en 7-10-1973 Maasbree, Mafcentrum. Het derde optreden daar was op 24-8-1980 ter gelegenheid van het 10 jarig jubileum van het Mafcentrum.

Stand: 665

Van de met een * gemerkte optredens staan foto’s van Molly Mackenzie in het Fotoboek CCC, een band.

1967
20-05 Amsterdam, Thomaskelder, mijn eerste officiële optreden (Ernst)
juni Amsterdan, Roeiclub Neptunes, aan de Amstel, ons eerste optreden met installatie (Jaap)

1968
Promotiefeest Henk Barendregt
23-01 KRO studio*
26-02 Amsterdam, RAI Tweewielertentoonstelling, met Ad Visser en de Hunters met Jan Akkerman*
27-02 Idem
28-03 Idem
29-02 Idem (Cor)
01-03 Idem
02-03 Idem
03-03 Idem
04-03 Idem
15-03 Haarlem, Opnames AVRO
23-03 Amsterdam, Montessorilyceum, feest op de oude school van Joost en Ernst
30-03 Paradiso, Openingsavond
06-04 Haarlem, De Waag, waar we onze latere manager Lennaert Nijgh ontmoeten
15-03 Delft, met Derrol Adams
20-03 Amsterdam, Oude RAI, met o.a. Moody Blues
mei/juni Groningen, Willem Lodewijk Gymnasium
21-08 Den Haag, De Marathon (Cor)
24-08 Jazz Bilzen, België (Gerald Timmermans)
25-08 Lot, België (Johan Geeroms)
28-09 De Waag, Haarlem, in een programma met Cobi Schreijer en zangeres Iris Gordijn
21-10 Arnhem, Stadhuis, Kaba-Hal, opening van het CJP jaar, met Elly en Rikkert, Boudewijn de Groot, Names and Faces, Kietsj Konservaatorijum e.a.
23-11 Bovenkarspel, Veilinghal, Westfries Jeugdfestival (Cor)

1969
01-01 Weesp, POC (Huib)
21-02 Venray, SR65 (Martin)
20-04 Haarlem, Stadsschouwburg, met André Meurs en Sacha Denisant (Delpher)
30-04 Leiden, Stadsgehoorzaal, bruto f 500,- (Huib)
29-06 Venray, Schouwburg (Martin)
29-09 Delft De Eland (Huib)
01-10 ? (Huib)
03-10 Amstelveen (Huib)
04-10 Vlissingen? (Huib)
11-11 Amsterdam, Oude Kerk (Huib)
26-11 Hilversum, NCRV Studio Schuttersweg, f 66,30 bruto + reis (Huib)
29-11 Sittard, f 430,- (Huib)
05-12 Arnhem, ’s middags (Huib)
12-12 Baarn (Huib)
24-12 Amsterdam, de Oude Kerk (Jaap)
26-12 Amsterdam, Paradiso (Jan)
27-12 Venray, SR65 (Martin) (Jan)
29-12 Amsterdam (Jan)

1970
01-01 Utrecht, Flight to Lowlands Paradise (Huib)
03-01 Delft (Jan)
10-01 Gouda (Jan)
14-01 Amsterdam, Paradiso (Jan)
21-01 Amsterdam, De Kosmos (Jan)
24-01 Amsterdam, Paradiso (Jan)
30-01 Amsterdam, Paradiso (Jan)
06-02 Arnhem, Café de Buik, Luthersteeg (Jan)
07-02 Amsterdam, Paradiso (Jan)
14-02 Maastricht (Jan)
20-02 Dordrecht, Shiva (Jan)
21-02 Amsterdam, feest (Jan)
01-03 Venlo, Zaal Nationaal, 19.30-24.00
04-03 Hilversum, Jeugdland (radio) (Jan)
06-03 Amsterdam, Paradiso, 20.00-24.00 (VPRO Opnames)
15-03 Utrecht, Jaarbeurs Congreszaal, 13.30-16.30
20-03 Amstelveen, Zodiac, 20.00-24.00
21-03 Gouda (Jan)
26-03 Noordwijkerhout (Jan)
28-03 Haarlem, Electric Centre, 20.00-24.00
02-04 Deventer, Schouwburg, met Joost Nuisl (Jan)
03-04 Amsterdam, Amstelhal RAI, Boekenbal,  met de Swinging Soulmachine (Jan)
08-04 Amsterdam, De Kosmos (Jan)
10-04 Delft, De Eland (Jan)
11-04 Groningen, De Lantaarn (Jan)
24-04 Neerkant (Jan)*
28-04 Amersfoort, Markthal (Huib)
29-04 Amsterdam, Montessori Lyceum (Jan)
30-04 Amsterdam, Rembrandtsplein*
02-05 Gorinchem, Moksha (Jan)
03-05 Aalsmeer, Dorpsstraat 90 (Huib)
05-05 Naarden (Jan)
06-05 Amsterdam, Spinozalyceum (Huib)
07-05 Lochem, Openluchttheater (Evert-Jan Pellenberg)
09-05 Roermond, Jeugdsociëteit Il Paradiso (Huib)
16-05 Leeuwarden, Zalen Schaaf, Speeldag (Delpher) 
18-05 ’s middags Nijverdal, Openluchttheater (Huib)
18-05 ‘ avonds, Westerhaar, Verenigingsgebouw (Huib)
22-05 Amsterdam, De Kosmos (Huib)
29-05 Amsterdam, De Kring (Huib)
31-05 Gemert Het Vossenkamp (Huib)
05-06 Amsterdam, De Brakke Grond, ASVA Feest (Huib)
06-06 Rotterdam, Exit (Huib)
11-06 Amsterdam, De Brakke Grond (Huib)
12-06 Amstelveen, Zodiac (Huib)
13-06 Amsterdam, Fantasio 2 (Huib)
mei/juni Voorburg, Christelijk Lyceum
?  Alkmaar, Gulden Vlies (Jan Willem)
18-06 Amsterdam, HAVO Zocherstraat, (Huib)
19-06 Groningen, Willem Lodewijk Gymnasium (Huib)
21-06 ’s middags Naarden (Martin)
27-06 Rotterdam, Kralingen, Holland Popfestival, met o.a Jefferson Airplane, The Byrds, Santana, Dr John, The Soft Machine, Pink Floyd, presentatie Jeff Dexter *
30-06 Amsterdam, Fantasio (Huib)
03-07 Amsterdam, De Kosmos (Huib)
04-07 Naarden (Huib)
09-07 Amsterdam, Concertgebouw, afsluiting Holland Festival, met o.a. Amsterdams Phylharmonisch Orkest, Trio Louis van Dijk
10-07 Delft, De Eland (Huib)
14-07 Amsterdam, Fantasio 2 (Huib)
16-07 Dingsterloo (Huib)
17-07 Middelburg, Open de Beuk (Huib)
18-07 Amsterdam, Opening Melkweg (Martin)
25-07 Rijs, Peace yn Rijs, Gaasterland Popfestival Openluchttheater Rijs (Broer Z)
30-07 Driebergen, Heidepark, VPRO Piknik, met Kevin Ayers en Syd Barrett (Huib, Maarten)
31-07 Lochem (Huib)
01-08 Denekamp, Tent op de Nieuwe Markt (Huib) 
02-08 Amsterdam, Fantasio (Huib)
03-08 Kampen, The Art Inn ? (Huib)
05-08 Amsterdam, Vondelpark (Huib) 
07-08 Amsterdam, De Kosmos (Huib) 
08-08 Alkmaar, Alkmaarderhout (Huib) 
12-08 Amsterdam, Lanx (Huib) 
15-08 Helden, Openluchtfestival (Huib)
18-08 Paterswolde, Koepelbos, Eelder Corso, Openluchtconcert (Huib) 
21-08 Amsterdam, Melkweg (Huib) 
29-08 Roermond, Jeugdcentrum Maas ? (Huib)
04-09 Eindhoven, Van Abbemuseum (Huib) 
05-09 Deurne, Kasteeltuin (Huib) 
09-09 Turnhout, Jeugdclup Kempen (Huib) 
11-09 Voorburg ? (Huib) 
12-09 Amsterdam, Paradiso (Huib) 
18-09 Amsterdam, Akhnaton (Huib) 
19-09 Wolvega, Sporthal, Nivon Jongeren (Martin, Huib)
26-09 Bakhuizen, Zaal Paulusma
02-10 Zwolle, Bethlehemkerk ?
03-10 Delft, De Eland (Huib) 
09-10 Zwolle, Hotel Suisse (Huib) 
10-10 Assen, De Kolk (Huib) 
14-10 Tilburg, Trefcentrum Adzo (Huib) 
16-10 Arnhem, Stadhuis, Allerhande Festival (1500 mensen), met Bunk Bessels Lichtshow
17-10 Arnhem, Pakhuis De Stokvis, ’s middags en ’s avonds
23-10 Borculo, Jeugdsociëteit (Huib) 
24-10 Groningen, Chappaqua
25-10 Utrecht, Veritas, Folkfestival, met oa Continetal Uptight Band en Derrol Adams, CCC sluit af
30-10 Nijmegen, Diogenes
31-10 Wageningen, Cantil Festival (1400), Met Oscar Benton, Cuby, Super Sister, Focus
01-11 Venlo, Manifestatie Moevement, Conc.Geb.Prins van Oranje (4000 mensen, 5 toegiften), met Static
05-11 Assen ?
06-11 Rotterdam, Nederlandse Economische Hogeschool, Burg. Oudlaan (Huib) 
07-11 Eindhoven, Stadsschouwburg, voorprogramma van de Free
09-11 Nijmegen, De Vereeniging, voorprogramma van de Free
13-11 Vlaardingen, Casimir Scholengemeenschap (Huib, Maarten) 
14-11 Haastrecht, Concordia (Huib) 
15-11 Rotterdam, met Fairport Convention en Fotheringay, ten bate van Release
15-11 Heerlen, Sjapakwa (Huib) 
20-11 Winschoten, Stonefree (Huib) 
21-11 Groningen, Chappaqua, Zoutstraat (Huib) 
25-11 Den Haag, Amicitia (Huib) 
28-11 Terneuzen, Zuidland Theater (Huib) 
27-12 Winterswijk, Parochiehuis, Provadya?
28-11 Terneuzen, Zuidlandtheater (Martin)
29-11 Deurne, Sociëteit Den Deel (Huib) 
04-12 Amsterdam, Sint Nicolaas Lyceum (Huib)
11-12 Dortmund, Fantasio Dortmund (Huib)
13-12 Aalsmeer, Williwaal (Huib)
18-12 Lochem, Rijks Atheneum (Huib)
19-12 Neer, Discobar Toedem (Huib/Molly)*
20-12 Neerkant, Zaal Internos, ten bate van de Carnavalsvereniging (Huib/Molly)*
25-12 Amsterdam, Paradiso (Huib/Molly)*
27-12 Winterswijk, Parochiehuis (Huib)
29-12 Horst, Sporthal (Molly)*
1970 of 1971 Rijksscholengemeenschap Purmerend, Sokkenbal (Yvette)

1971
08-01 Venray, Schouwburg (Martin)
14-01 Laren, Singer Concertzaal (Martin)
15-01 Amsterdam, Paradiso
21-01 Nijmegen, Diogenes (Ernst)
29-01 Enschede, Twentse Schouwburg, met Fairport Convention
30-01 Leiden, Stadsgehoorzaal, met Fairport Convention, opbrengst voor Release Nederland
30-01 Amstelveen, jeugdcentrum Zodiac ipv de Doelen Rotterdam (afgelast)
31-01 Utrecht Congresgebouw Jaarbeurs, Release/Mojo, met Fairport Convention
05-02 Wageningen, Soc. Ceres (Ernst)
06-02 Groningen, Chappaqua (Delpher)
08-02 Rotterdam Cultuurpaleis, voorprogramma Fairport Convention (Ernst)
17-02 Rotterdam, Trefcentrum
20-02 Goes, De Veste
28-02 Amsterdam, Paradiso (Patricia)
04-03 Paradiso, presentatie To our Grandchildren, hooibalen, dia’s, houten koe
05-03 Alphen a/d Rijn, Goede Herderkerk, CJP
19-03 Rotterdam, Exit
26-03 Amsterdam, Spinoza Lyceum, schoolfeest Hervormd Lyceum, (Patricia)
27-03 Haarlem, HTS, Veldzigtlaan, Overveen, ’s middags (Delpher)
30-03 Amstelveen, Uilenstede
01-04 1e Muziekkrant Oor met artikel over CCC
02-04 Amsterdam, Spinoza Lyceum, (Patricia)
17-04? Alençon, Frankrijk, Centre Social et Culturel (Ernst, Jaap, Joost)
25-04 Vorden, Zaal Schoenaker (500)
30-04 Amsterdam, Paradiso
01-05 Abcoude, Mahatma, in de manege aan de Oudedijk (Patricia)
07-05 Purmerend, Koestock Festival (Ernst)
08-05 Eindhoven, Para+
09-05 Leeuwarden, Pow Wow in de Harmonie, met oa het Video Circus v Jack Moore, Michael Chapman, Paganini Syndroom (Delpher)
15-05 Haastrecht, Pand 81
16-05 Vught, Klein Theater, vd Pollstraat
29-05 Olst, Manifestatie Ei (Delpher)
31-05 Pinkpop, met oa Brainbox, Focus, Shocking Blue, Supersister, Fleetwood Mac
31-05 Handel, Openluchttheater met oa Oscar benton Bluesband
06-06 Utrecht, Studentensocieteit St. Jans Kerkhof, Miss Hotpants verkiezingen, met Focus, Sandy Coast
Zomer Apeldoorn, Orpheus
12-06 Rotterdam, Festival Doelen, met Jeff Dexter, Centipede, Kevin Ayers, America, Solution, Pearls before Swine, Siverstone Steelband
26-06 Free Concert (1e gratis popconcert van Europese vasteland, 60.000) Amsterdamse Bos. Met Pink Floyd, Humble Pie, America.  Pearls before Swine. Problemen wegens stroomuitval. Met Jeff Dexter.
26-06 Utrecht, Studentensoc. St. Janskerkhof, Miss Hotpantsverkiezingen met Focus, Sandy Coast, Kraayenveld, Rob Hoeke.
27-06 Amersfoort, Markthal (700) Met oa Pearls before Swine,
28-06 Amsterdam, Melkweg (Patricia)
02-07 Nieuwenhagen (L), Feesttent, met Static, Cobra, Livin’ Blues (Patricia)
03-07 Nijmegen, Doornroosje (Patricia)
08-07 Plaatopnames Watching The Eveningsun
10-07 Meerlo, Midsummer popfestival met oa Brainbox, Livin’ Blues, Focus
11-07 Meerlo, in plaats van het verhinderde Focus, benefie vluchtelingen Oost-Pakistan
11-07 Warmond, Ut Sloepie (Ernst)
17-07 Holten, Gebouw Irene (Martin)
24-07 Utrecht, Rasa (Delpher)
12-08 VPRO Campus, Terrein van Klooster St.Paul, Arcen, met Canned Heat en John Lee Hooker (Miel de Vries en Jo Peeters)
15-08 Stein (L.), Festein, Fanfarezaal, Kelderstraat (Hans)
18-08 Paterswolde, Corso Pop
19-08 Amsterdam, Vondelpark (Patricia)
21-08 Apeldoorn, Orpheus, Zomerfestival, met Tee Set, Shirley, Donald Jones, Swiebertje (Delpher)
26-08 Amsterdam, Melkweg (Patricia)
28-08 Oostburg, Soos Oostburg (Martin)
03-09 Oenkerk, Op de Floralia, in een tent op het landgoed Stania State
01-10 Boxmeer, schoolfeest van het Elzendaatcollege (Theo Bisseling)
02-10 Groningen, Chappaqua (Martin)
05-11 Asten-Heusden, Gemeenschapshuis, ter gelegenheid van het 50 jarig bestaan van de parochie (Frans van de Mortel)
13-11 Apeldoorn, De Tobbe
25-11 Paradiso, met Redwing
27-11 Paradiso, met Redwing
29-11 Utrecht, Irenehal, Onderwijsmanifestatie
15-12 Amstelveen, Uilenstade (Patricia)
19-12 Leeuwarden, De Harmonie, met Michael Chapman en Saffron Philips
1971 of 1972 Hulst, Zeeuws-Vlaanderen (Eugene)

1972
02-01 Amerongen, Dorpshuis (Martin)
07-01 Amsterdam, Spinaza Lyceum, schoolfeest van de Breitner MMS, 1000 gulden! (Patricia)
08-01 Venray, SR65 (Martin)
15-01 Amsterdam, Paradiso (Patricia)
21-01 Amsterdam, Van de Waals Lyceum (Patricia)
25-01 Amsterdam, Paradiso (Patricia)
26-01 Heerlen, Schouwburg (Martin), ten bate van Pater Pierre Sonnemans en zijn Tshisele project, Congo, Zaire
18-02 Rotterdam, Trefcentrum, Pop- en poppengebeuren (Delpher)
19-02 ? Ede, Parochiehuis (Martin)
19-02 Veenendaal, De Pomp (Theo Zandstra)
25-02 Amsterdam, Paradiso
17-03 Scheveningen, BZZTOH-theater (Albert Kooiker)
14-04 Bakhuizen, Zaal Paulusma (Delpher)
15-04 Amsterdam, Electrotechnische School Amsterdam m.m.v. The National Theatre of Art, toegangsprijs fl 2.50 (Patricia)
22-04 Arnhem, Stokvishal, met Q56 (Hilde Tempelman)
27-04 Breda, De Trapkes (Molly)*
29-04 Huizen (Molly)*, Opening van De Kompasroos (Martin)
30-04 Amsterdamse Bos, Jongeren voor Viet-nam (Jan Willem)*
30-04 Wassenaar, Sporthal (Martin)
01-05? Rotterdam, De Doelen, Holland Festival (Patricia)
11-05 Aalsmeer, Hemelpop (Astrid Westerbaan)
20-05 Amsterdan, Buitenveldert, BOC, luilakkennachtfeest, vanaf 01.00 uur (Patricia)
22-05 Amsterdam, Olympisch Stadion, Amsterdam Rock Circus 1972, met o.a. Pink Floyd, Donovan, New Riders of the Purple Stage, Spencer Davis Group met Sneeky Pete (Patricia)*
27-05 Amsterdam, Paradiso
11-06 Amsterdam, Paradiso, 14.00 -24.00 Benefiet voor Release met Brainbox, Bintangs, Olga Lowina, Simon Vinkenoog (Patricia)
21-06 Leiden
23-06 Niet bekend waar, Appie (bas) was zo dronken dat ie de laatste nummers niet meer mee kon spelen (volgens dagboek Ernst)
26-06 (of enkele dagen later) Den Haag, Houtrusthallen, Pasar Malam (Delpher)
30-06 Rotterdam, De Doelen, Holland Festival, met Focus, Alquin, Sail, Supersister (Patricia)
30-06 Rotterdam, De Doelen, Holland Festival
03-07 KRO TV De eerste van 5 popprogramma’s: Sessie, presentatie Theo Stokking met de Buffoons, Cobra, Dr Albert Show, Rob Hoeke en Supersister. CCC speelt het nummer We Got To Play In Enschedé today (Patricia)
05-07 ’s middags 12.30, Den Haag, Lijnbaanplein (Delpher)
05-07 Warmond, Sloepi (Patricia)
07-07 Oostburg, Sporthal De Veerhoek, Zotofest, met Sail, Super Sister, Ian Matthews Plainsong en Dizzy Mans Band. (Patricia)
08-07 Amsterdam, Paradiso
10-07 KRO TV Sessie (Delpher)
17-07 KRO TV Sessie (Delpher)
19-07 Meijel, Gemeenschapshuis (Fred Baggen)
23-07 Steenwijk, De Meente (Martin)
24-07 KRO TV Sessie (Delpher)
31-07 KRO TV Sessie, laatste programma met een gezamenlijk optreden (Delpher)
aug. Linne (L.) 
aug. Aalsmeer
04-08 Sneek, Sneekweek 1972, Amicitia (Delpher)
05-08 Haastrecht, Pand 81 (Martin)
06-08 Terborg, Paasberg Festival (Martin)
09-08 Maasbree (Martin)
12-08 Goes, De Schuur (De Hollandsche Hoeve) (Martin)
18-08 Jazz Bilzen (Gerald Timmermans)
19-08 ? Groningen, Festival (Martin)
19-08 ? Sittard, De Kelder (Martin)
20-08 Weert (Martin)
24-08 Utrecht, Rijksuniversiteit (Martin)
25-08 Amersfoort (Martin)
23-09 Den Haag YMCA, Seinpoststraat (Delpher)
23-09 Scheveningen, BZZTOH-Theater (Albert Kooiker)
24-09 Grashoek, Boerenbond, met Supersister (Fred Baggen)
29-09 Almelo, Erve Noordik (Martin)
30-09 Amerongen, Dorpshuis (Martin)
01-10 Swalmen, Jeugdhuis De Fuu (Martin)
06-10 Amsterdam, Paradiso (Martin)
12-10 Vlissingen, HTS (Martin)
13-10 Deurne, Gemeentehuis (Martin)
14-10 Capelle-Biezinge, Dorpshuis (Martin)
16-10 Amsterdam, Shaffy Theater, Concertzaal (Delpher)
20-10 Oegstgeest, Willibrordusgebouw (Martin)
23-10 Amsterdam, Shaffy Theater (Patricia, Martin)*
24-10 Rotterdam, De Lantaren (Martin)
27-10 Hoorn, De Troll (Martin)
28-10 Groningen, Apollo (Martin)
04-11 De Meern, De Kruk (Martin)
09-11 Maassluis, Jeugdhaven (Martin)
11-11 Coudem, Dorpshuis De Klencke (Martin)
18-11 Amsterdam, Barlaeus Gymnasium (Patricia)
22-11 Leiden, Stadsgehoorzaal, 1e optreden van de tournee met Redwing (Martin)
24-11 Nijmegen, Kolpinghuis, met Redwing (Martin)
25-11 Venlo, Concertgebouw De Prins, met Redwing (Martin)
26-11 Leeuwarden, De Harmonie, met Redwing (Martin)
27-11 Hoogeveen, De Tambour, met Redwing (Martin)
28-11 Rotterdam, De Lantaren, met Redwing (Martin)
29-11 Delft, met Redwing (Martin)
30-11 Zutphen, Buitensociëteit, met Redwing (Martin)
01-12 Amsterdam, Concertgebouw, met Redwing (Patricia, Martin)
02-12 Groningen, met Redwing (Martin)
03-12 Arnhem, Schouwburg, met Redwing (Martin, Hilde Tempelman)
06-12 Amsterdam, Paradiso, met Redwing (Patricia)
16-12 Amsterdam, Melkweg (Patricia)
21-12 Delft, Phoenix (Martin)
23-12 Voorburg, De Vliegermolen, Festival (Martin)
24-12 Emmen, Tin Pan Alley (Martin)
26-12 Utrecht, Het Paulushuis (Evert-Jan Pellenberg) (Martin)
30-12 Anna Powlona, Dorpshuis (Martin)

1973
?         Groenlo, in de aula van scholengemeenschap Marianum ter gelegenheid van het 25-jarig bestaan (Ellen)
06-01 Delft, De Eland (Martin)
11-01 Apeldoorn, Totodisco (Martin)
13-01 Oudenbosch, Try (Martin)
20-01 Aalsmeer, Oude Veiling (Jan, Martin)
02-02 Amsterdam, Melkweg (Patricia) (Martin)
03-02 Enschede, De Kokerjuffer (Martin)
04-02 Nieuwkoop (Martin)
05-02 Amsterdam, Shaffy Theater (Martin)
06-02 Amsterdam, Melkweg (Patricia)
10-02 Mill, Insula (Martin)
17-02 IJmuiden, Pen (Martin)
18-02 Berlicum (Martin)
21-02 Gorkum, De Nieuwe Doelen (Martin)
24-02 Ede, De Reehorst (Martin)
27-02 Hamburg, Duitsland, Der Fabrik
29-02 Fredrikshavn, Denemarken, Gymnasium
28-02 Holstebro, Denemarken
29-02 Ålborg, Denemarken
01-03 Knabstrup, Denemarken
02-03 Kopenhagen, Denemarken
10-03 Lemmer, Dorpshuis
06-03 Amsterdam, Berlage HTS, Europaboulevard (Patricia)
07-03 Amsterdam, Shaffy Theater, de Zaterdagavondshow, met de Friends en de CCC film Avontuur met een geheimzinnigen Spieghelman (Patricia)
09-03 Leiden, Kreatief Centrum (Martin)
23-03 Bakel, Fuse (Martin)
24-03 Deventer, Schouwburg (Martin)
25-03 Maasbracht, Jeugdhuis (Martin)
31-03 Bunnik, Motoresto (Martin)
07-04 Amsterdam, Shaffy Theater, In de Zaterdagavondshow rond CCC, met Norris, Friends (Martin)
08-04 Bodegraven, Bjod (’s Middags) (Martin)
20-04 Amsterdam, Melkweg (Patricia)
27-04 Nijmegen, De Lindenberg (Martin, Piet van Zutphen)
28-04 Emmeloord, Sporthal, Veronica Drive-in Show, met o.a. Bolland en Bolland (Patricia)
30-04 Veenendaal, Stadspark (Evert-Jan Pellenberg)
04-05 Utrecht, NV Huis (Martin)
05-05 Amsterdam, Buitenveldert, Jongerencentrum Sjaloom (Patricia) (Martin)
06-05 Arnhem, Willem I, voorheen Tupedi, met Out Put en City blues. Net verbouwd en alles rook naar verf (Hilde Tempelman, Martin)
15-05 Maasbree, Mafcentrum (Toon Lenders)
25-05 Uden, De Pul (Martin)
26-05 Coudem, De Klincke (Martin)
31-05 Amsterdam, Amstelveld, 14.00 (Jan)
01-06 Den Haag, Openluchttheater (Martin)
09-06 Klazinaveen, De Omloop (Martin)
15-06 Vught, Vjoegebouw (Martin)
16-06 Neeritter, Feesttent Ringstraat (Martin)
20-06 Apeldoorn (Martin)
21-06 Schiedam (Martin)
26-06 Engeland, Opnames Manor Studio, Shipton-on-Cherwell (Jan)
05-07 Amsterdam, nachtconcert (Jan)
07-07 Texel, Sarasani (Jan)
08-07 Amsterdam, Vondelpark, ’s middags (Jan)
11-07 Hilvarenbeek, Gemeenschapshuis (Jan, Martin)
12-07 Rotterdam (Openlucht Lunchpauze Concert) (Jan, Martin)
14-07 Utrecht (Jan)
15-07 Meerlo, Popfestival (Jan, Martin)
19-07 Breda, De Beyerd (Jan, Martin)
21-07 Dinther, De Ploeg (Martin)
22-07 Amsterdam, Melkweg, bij de Première van de CCC Film (Jan)
25-07 Den Haag, Marathon (Jan, Martin)
28-07 Arnhem, Stokvishal (Jan, Martin)
29-07 Maasmechelen (B), Openlucht (Martin)
30-07 Rotterdam, De Doelen (’s middags) (Jan, Martin)
03-08 Sneek, Amicitia, Sneekweek, nachtconcert (Jan)
04-08 Amsterdam, Paradiso (Martin), bij de vertoning van de CCC Film, Jopie Jansz, mijn moeder, zingt 3 nummers mee:  Changing Partners, Have I Told You Lately That I Love You en Jambalaya (Ernst)
05-08 Dordrecht (’s middags) (Jan, Martin)
05-08 Amersfoort, Hoogland, Zaal Concordia (Jan, Martin)
22-08 Hoogeveen (Jan)
01-09 Amsterdam, Melkweg (Patricia)
02-09 Amsterdam, Vondelpark (’s middags) (Patricia, Martin)
05-09 Voorburg, Vliegermolen (Jan, Martin)
07-09 Wateringen (’s middags) (Martin)
08-09 Aalsmeer, Boerenvreugd (Patricia, Martin)
15-09 Rotterdam, ’t Slegt (Martin)
19-09 Eygelshoven, Sporthal, met het Medisch Comité Angola
21-09 Dordrecht, Minitheater (Martin)
22-09 Den Bosch, Brabanthallen (Martin)
25-09 Delft, Veilinghal (Martin)
27-09 Amsterdam, Shaffytheater (Jan)
12-10 Amsterdam, Melkweg (Patricia)
07-10 Maasbree, Mafcentrum ((Toon Lenders)
08-10 Alkmaar, Alkmaarder Hout (Martin)
12-10 Amsterdam, De Melkweg (Martin)
13-10 Hoofddorp, Arnoldushoeve (Martin)
19-10 Elsloo, Jongerencentrum Utopia, Maaslandcentrum (Wim Hanssen), wegens autopech kwam de band veel te laat aan, wel gespeeld (Martin)
20-10 Voorburg, de Vliegermolen, met de Golden Earring (Evert-Jan Pellenberg)
26-10 Elsloo, Jongerencentrum Utopia, Maaslandcentrum, opnieuw gespeeld, zie 19-10 (Martin)
28-10 Deurne, Den Deel (Martin)
03-11 Rotterdam, Trefcentrum (Martin)
04-11 Amsterdam, Concertgebouw, met de Golden Earring, eerste autoloze zondag! (Patricia, Martin)
09-11 Gorkum, De Nieuwe Doelen (Patricia)
10-11 Amsterdam, Shaffy Theater, nachtconcert (Patricia, Martin)
11-11 Schaik, Beatpaleis (Patricia, Martin)
15-11 Nijmegen, Diogenes (Patricia, Martin)
16-11 Beverwijk, Het Groene Huis (Patricia, Martin)
17-11 Heerlen, Gejem (Patricia, Martin)
23-11 Amsterdam, Cinestud (Patricia)
24-11 Helmond, De Heypoort (Martin)
26-11 Kopenhagen, Denemarken
27-11 Kopenhagen, Denemarken
28-11 Odense, Denemarken
29-11 Hørsholm, Denemarken
01-12 Knabstrup, Denemarken
08-12 De Meern, De Kruk (Martin)
09-12 Venlo, OOC (Martin)
13-12 De Beyerd, Breda (Roel Toering)
14-12 Enschede, TH, Vrijhof (Martin)
15-12 Lemelen, Zaal Dijk (Martin)
26-12 Kessel, Sidonia (Martin)
28-12 Amsterdam, Paradiso
29-12 Rotterdam, Exit

1974
12-01 Haulerwijk, De Enter
18-01 Bolsward, Otteloeres-festival in De Doele, met Shakey Sam (Sjoerd de Boer)
25-01 Arnhem, Thorbecke Scholengemeenschap (Hilde Tempelman)
26-01 Maastricht, Stadsschouwburg (Delpher)
27-01 Amsterdam, Melkweg (Patricia)
01-02 Genemuiden (Martin)
08-02 Nijmegen, Doornroosje (Martin)
09-02 Arnhem, Stokvishal (Martin)
16-02 Rijswijk, Kleine Schouwburg (Martin)
17-02 Vortum-Mullem, Gemeenschapshuis (Martin)
20-02 Winterswijk, Eucalypta (Martin)
22-02 Klazinaveen, Jeugdgebouw (Martin)
23-02 Koudum, De Klink (Martin)
25-02 Utrecht, De Uithof (’s middags)(Patricia, Martin)
26-02 Rotterdam, De Lantaren (Martin)
28-02 Groningen, Vera (Martin)
02-03 Aalsmeer, Boerenvreugd (Patricia, Ellen Voerman)
08-03 TH, Stevinweg 1, Delft, 16e lustrum PS 80 (Chaim Caran)
21-03 Amsterdam, Shaffy Theater 17.00-18.30 (Jan)
26-03 Week oefenen in Paradiso (Jan)
05-04 VPRO studio, 22.00-24.00 (Jan)
12-04 Utrecht, Rasa, begin afscheidstournee (Patricia, Ellen Voerman, Jan, Martin)
14-04 Deurne, Den Deel (Jan, Martin)
15-04 Arnhem, Stokvishallen (Jan, Hilde Tempelman)
16-04 Rotterdam, Trefcentrum (Jan)
19-04 Sas van Gent met de Mercedes, Frank gaat mee (Jan)
20-04 Rotterdam, HTS (Jan, Martin)
21-04 Heerlen, Schouwburg (Jan)
25-04 Tilburg, Posjet (Jan, Martin)
26-04 Enschede, THT De Vrijthof (Jan, Martin)
27-04 Leeuwarden, De Harmonie (Jan)
28-04 Venlo, Prins van Oranje (Jan, Martin)
30-04 Apeldoorn, Orpheus (Martin, Hilde Tempelman, Paul Droste)
01-05 Gorkum, Nieuwe Doelen (Martin), Schoolfeest (Annemieke vd Meiden)
02-05 Breda, De Beijerd (VPRO Opnames)
03-05 Assen, Het Brandpunt (Martin), geen toegift, Jaap met brandspuit in kleedkamer (Jan) Toch toegift en wel Tutti Frutti? (Eisso Post)
04-05 Den Haag, Paard van Troje (Jan, Martin)
09-05 Nijmegen Doornroosje (VPRO Opnames) (Martin)
10-05 Groningen, Het Tehuis (Jan, Martin)
11-05 Paradiso, Afscheidsconcert (Patricia’s 50e)
19-08 Amsterdam, Shaffy Theater, Laatste concert t.b.v. opnames Live LP CCC for Ever o.l.v. Boudewijn de Groot (Martin)

1977
30-04 Amsterdam, Paradiso

1978
02-04 Roermond, S61 (Marcel Bosch)
06-04 Amsterdam, Paradiso

1979
19-12 Leeuwarden, Hippo 5 jaar, reünieconcert

1980
09-05 Tiel
14-06 Circustheater, Scheveningen
19/23-08 Berlicum, Vakantiehuisje, Opnames
24-08 Maasbree, ter gelegenheid van het 10 jarig jubileum van het Mafcentrum.

1981
23-03 Paradiso, met Doe Maar voor El Salvador
23-12 Paradiso, Dubdichtersgala met Doe Maar, Jaap en Joost, Huib organiseert

1983
08/11-03 Bruinisse, Aqua Delta, Vakantiehuisje, Opnames

1984
14-01 Utrecht, Rasa, Opnames voor Van Beusekom
31-05 Openluchttheater, Lochem (Evert-Jan Pellenberg), Opnames Vara, met o.a. Mink Deville, Bo Diddley, Clint Eastwood, Jack Bruce, Johnny van Doorn
23-10 Amsterdam, Paradiso, VPRO opnames Ooit dachten wij dat*

1985
25/28-06 Aywaille, Vakantiehuisje, Opnames

1987
10/13-05 Schaik, Vakantiehuisje, Opnames

1989
02/05-06 Eesveen, Vakantiehuisje, Opnames

1991
24/27-10 Mechelen, Vakantiehuisje, Opnames

1992
21-12 Amsterdam, Melkweg, 25 jaar CCC

1993
14/17-11 Lippenhuizen, Vakantiehuisje, Opnames

1994
14/17-10 Ommen, Vakantiehuisje, Opnames
20-12 Austerlitz, Beauforthuis
21-12 Austerlitz, Beauforthuis
22-12 Tilburg, Noorderligt
24-12 Leeuwarden, Theater Romein 
28-12 Rotterdam, Nighttown

1995
06-01 Uden, De nieuw Pul
07-01 Lierop, Nirwana
08-01 Nijmegen
11-01 Venray, Podium
14-01 Heiloo, Buk Buk (Jan Willem)
15-01 Amsterdam, Melkweg (Patricia)
12-08 Austerlitz, Beauforthuis 
13-08 Zwolle, Celeplein
19-08 Spijkenisse
20-08 Amsterdam, Vondelpark (Patricia)
27/29-10 Eastermar, Vakantiehuisje Sead Wei, Opnames
29-10 Staveren, Ald Gilles

1996
05-04 Beusichem, Het Heerenlogement
06-04 Gemert, Alleman
31-05 Deventer, Burgerweeshuis
02-06 Amsterdam, Vondelpark (Patricia)
24-08 Austerlitz, Beauforthuis
21-09 Boxmeer

1997
24-08 Venlo, Willibrordus Hospitaal, Opnames

2001
02-03 VPRO Studio Amstel
04-06 Hilvarenbeek, Elastiek Muziek Festival (Krina)
12-08 Eindhoven, Folkwoods Festival (Krina)

2003
25-04 Schiedam (Evert-Jan Pellenberg)

2004
19-06 Den Haag, Pasar Malam Besar (Krina)
21/22-02 Tiendeveen, vakantiehuisje
11-10 Amsterdam, Melkweg, Dylankronieken met o.a. Melanie (Patricia)
01-06 Jakarta, Indonesië, Erasmushuis
03-06 Surabaya, Indonesië, Hotel Majapahit, voorheen Merdeka
05-06 Yogyakarta, Indonesië, Auditorium Kedokteran, Universiteit UMG
19-06 Den Haag, Pasar malam
11-10 Amsterdam, Melkweg

2006
24-03 Amsterdam, Melkweg, in het kader van de Boekenweek (Krina)
25-03 Amsterdam, Spui, in het kader van de Boekenweek (Krina)
14-06 Jakarta, Indonesië, Erasmushuis, buiten
16-06 Bandung, Indonesië, Frans Cultureel Centrum
17-06 Jakarta, Indonesië, Erasmushuis
19-06 Semarang, Indonesië, Auditorium RRI

2007
21-09 Hilversum, Instituut voor Beeld en Geluid, Perspresentatie Box, Radio
21-10 Amsterdam, Melkweg, Presentatie Box
23-10 Amsterdam, VPRO Vrije Geluiden, ’s ochtends
23-10 Hilversum, TV De Wereld draait door
28-10 Ansterdam, TV VPRO Vrije Geluiden
17-11 Utrecht, Jaarbeurs,28e Mega Platen en CD Beurs

2008
08-03 Utrecht, Tivoli de Helling
13-03 Amstelveen, P60
14-03 Deventer, Burgerweeshuis
16-03 Uden, De Pul
04-04 Venlo, Perron 55
03-05 Voortnuizen, European World of Bluegrass Conventie
05-05 Leeuwarden, Bevrijdingsfestival
09-05 Hoofddorp, Het Oude Raadhuis
18-05 Oosterhout, Parkfeesten
06-07 Oss, Jan Cune Park
15-07 Nijmegen, Stevenskerk, Vierdaagsefeesten
03-10 Amsterdam, Heineken Music Hall, 50 jaar Nederpop
23-10 Heerlen, De Nor
12-12 Breda, Mezz
14-12 Aalsmeer, De Oude Veiling, ’s middags
14-12 Aalsmeer, De Oude Veiling, ’s avonds

2009
28-06 Austerlitz,, benefiet t.b.v. verbouwing Beauforthuis
30-08 Heerhugowaard, Mixtreamfestival
11-09 Oss, De Groene Engel
12-09 Purmerend, P3
18-09 Amstelveen, P60
03-10 Deurne, Cultuurcentrum
08-10 Deurne, Cultuurcentrum
15-10 Nieuwegein, Schouwburg De Kom
07-11 Groningen, Oosterpoort

2010
14-01 Gouda, Goudse Schouwburg
17-01 Aalsmeer, De Oude Veiling, ’s middags
17-01 Aalsmeer, De Oude Veiling, ’s avonds
06-03 Hoogeveen
05-05 Den Haag, Bevrijdingsfestival
16-07 Veghel, Slokdarmfestival
17-07 Deurne, Walhalla Zomerfestival
25-07 Rijs, Gaasterland Popfestival Peace in Riis
31-10 Tilburg, Schouwburg
06-11 Leeuwarden, Pow-wow Reünie
10-12 Delft, De Veste
11-12 Helmond, ’t Speelhuis
16-12 Emmen, De Muzeval

2011
06-01 Dordrecht, Kunstmin
08-01 Den Helder, De Kampanje
13-01 Hoofddorp, De Meerse
15-01 Austerlitz, Beauforthuis
18-01 Amsterdam, De Kleine Komedie
22-01 Raalte, Hoftheater
27-01 Sittard, Stadsschouwburg
03-02 Venlo, Theater De Maaspoort
06-02 Leiden, Stadsgehoorzaal
17-02 Gorinchem, De Nieuwe Doelen
08-10 Patronaat, Haarlem met Henny Vrienten
20-10 Hedon, Zwolle
12-11 Almere, Poppodium De Meester
18-11 Deurne, Culuurcentrum Martien van Doorne
02-12 Winterswijk, Theater De Storm
03-12 Sneek, Het Bolwerk (Jan Jonker)
09-12 Leiden, LVC
16-12 Drunen, De Voorste Venne

2012
14-01 Barendrecht
18-02 Amersfoort Poppodium De Kelder
26-02 Aalsmeer, besloten concert
11,12-04 Neerkant, Trypoul Studio’s, Plaatopnames
30-06 Alkmaar, Zomer op het Plein
07-07 Almelo, HobNob Festival
13-07 Vlieland, Stortemelk
12-08 Eindhoven, Folkwoods Festival
16-11 Tiel, Agnietenhof
19-11 Amsterdam, De Kleine Komedie
21-11 Austerlitz, Beauforthuis
23-11 Aalsmeer, Crown Theater
29-11 Steenwijk, Rabotheater De Meenthe
07-12 Nieuw en St. Joosland, Theater De Wegwijzer
08-12 Gemert, De Eendracht
22-12 Groningen, De Oosterpoort, het eerste optreden met Richard Wallenburg

2013
24-08 Landgraaf, Pinkpop Classic
30-08 Lochem, Spiegeltent Bon Salon
31-08 Amsterdam, Vondelstraat, huwelijksfeest
12-10 Drachten, Iduna
19-10 Helmond, De Lakei
25-10 Zoetermeer, De Boerderij
02-11 Zeist, Peppel
09-11 Edam, Mahogany Hall
15-11 Uden, De Pul
24-11 Eindhoven, De Effenaar
29-11 Deventer, Burgerweeshuis
01-12 Aalsmeer, De Oude Veiling
14-12 Nieuw en St. Joosland, De Wegwijzer
15-12 Nieuw en St. Joosland, De Wegwijzer

2015
03-10 Hilversum, De Vorstin
10-10 Amsterdam, Melkweg, Helemaal Melkweg Festival
24-10 Ottersum, Roepaen
07-11 Amen, De Amer
14-11 Weert, De Bosuil
30-11 Eindhoven, Muziekgebouw Frits Philips/Meneer Frits
03-12 Breda, Mezz
12-12 Zaandam, De Vermaning

2016
05-02 Nieuw en St Joosland, Theater De Wegwijzer
17-03  Oenkerk, Stania State
19-03 Edam, Mahogany Hall

2017
14-10 Austerlitz, Beauforthuis
20-10 Groningen, Vera
23-10 Eindhoven, Meneer Frits, Ad van meurs presenteert
27-10 Neerkant, De Moost, met fototentoonstelling
28-10 Ottersum, Roepaen
04-11 Almere, De Meester
10-11 Hoofddorp, Duycker
12-11 Arnhem, Luxor
17-11 Enschede, De kleine Willem
18-11 Deventer, Theater Bouwkunde
25-11, Leeuwarden, De Harmonie, Folk City
02-12 Ede, Cultura
08-12 Nieuwendijk, Xinix Rootscafé
16-12 Zaandam, Fluxus, Roots aan de Zaan

2019
26-01 Deventer, Burgerweeshuis
02-02 Nijmegen, Doornroosje
09-02 Zoetermeer, De Boerderij
16-02 Drachten, Iduna
23-02 Zwolle, Hedon
02-03 Zaandam, Roots aan de Zaan, De Vermaning
09-03 Aalsmeer, De Oude Veiling
16-03 Amersfoort, Fluor
23-03 Uden, De Pul
29-03 Mierlo, Ons Mierloos Theater
04-04 Hellevoetsluis, Theater Twee Hondjes

2020
01-02 Austerlitz, Beauforthuis
09-02 Arnhem, Luxor Live
15-02 Tilburg, Paradox
22-02 Leeuwarden, Neushoorn 
28-02 Amstelveen, P60
Andere optredens afgelast wegens Corona-virus

2022

29-10 Heiloo, De Cultuurkoepel
05-11 Austerlitz, Beauforthuis
10-11 Amstelveen, P60
13-11 Uden, De Pul
19-11 Deventer, Burgerweeshuis

Tot nu toe bekende optredens per jaar

1967 2
1968 22
1969 18
1970 121
1971 66
1972 91
1973 111
1974 41
1975
1976
1977 1
1978 2
1979 1
1980 4
1981 2
1982
1983 1
1984 3
1985 1
1986
1987 1
1988
1989 1
1990
1991 1
1992 1
1993 1
1994 6
1995 11
1996 6
1997 1
1998
1999
2000
2001 3
2002
2003 1
2004 8
2005
2006 6
2007 6
2008 16
2009 9
2010 13
2011 18
2012 16
2013 14
2014
2015 8
2016 3
2017 14
2018
2019 11
2020 5
2022 5

 

TOTAAL 672

 

 

admin Informatie

admin Fotogalerij

admin Fotogalerij

Management en boekingen: Sonja Anssems: sonja@fullscreenfilm.nl, telefoon: 06-22070243.

 

admin Informatie

CCC INC

(Bron o.a. De Encyclopedie van de Nederlandse Popmuziek)

Folk- en Americana-formatie die eind jaren zestig en begin jaren zeventig uitermate succesvol is in het clubcircuit. Een van de weinige Nederlandse bands die op het hoofdpodium van het Kralingen-festival speelt. Na het ondergronds gaan van de band in 1974 zijn voormalige bandleden Van Beusekom en Schreurs betrokken bij de oprichting van Stichting Popmuziek Nederland en wordt Jansz begin jaren tachtig tieneridool met de band Doe Maar.

De meest bekende bezetting:

Joost Belinfante: viool, gitaar, mondharmonica, zang, 1966-heden
Jaap van Beusekom: banjo, dobro, autoharp, pedalsteel, zang, 1967-heden
Ernst Jansz: wasbord, piano, accordeon, zang, 1967-heden
Huib Schreurs: mondharmonica, concertina, zang, 1967-heden
Jan Kloos: gitaar, mandoline, 1969-1998
Appie Rammers: basgitaar, 1969-1973

Overige muzikanten 1966-heden:

Paul Kroese: wasbord, 1966-1967
Bert Timmerman: gitaar, 1966-1967
Cor van Sliedregt: gitaar, 1966-1969
Frank Hoogkamer: theekistbas, 1967-1969
Frits van Doorninck: viool, 1970-1974
Marianne Bessem: koorzang, 1970-1971
Josée Kennis: koorzang, 1970-1971
Molly Mackenzie: koorzang, 1970-1972
Nettie Dugour: koorzang, 1970-1973
Pita Zegstroo: koorzang, 1970-1973
Marianne Willemier Westra: koorzang, 1970-1973
Paul de Jong: saxofoon, 1971
Marco Vrolijk: drums, 1972
Johnny Lodewijks: drums, conga’s, 1972-1974
Peter de Vries: basgitaar, 1974
Jan Hendriks: gitaar, 2007-heden
Richard Wallenburg, basgitaar 2013-heden

 

1966 – 1968

CCC Inc. vindt zijn oorsprong in Amsterdam als Joost Belinfante (gitaar/fiddle) samen met drie leerlingen van de Rietveld Academie, Paul Kroese (wasbord), Bert Timmerman (gitaar) en Cor van Sliedregt (gitaar) een band opricht. CCC staat voor Capital Canal City. Na enkele maanden voegen Jaap van Beusekom (zang/banjo/autoharp), Huib Schreurs (harmonica/zang) en Frank Hoogkamer (theekistbas) zich bij de groep en verandert de naam in CCC Folk & Blues Inc. Het repertoire bestaat uit Amerikaanse folk en blues met op het repertoire werk van onder meer Leadbelly en Woody Guthrie.
Timmerman en Kroese verlaten de band niet lang daarna, om plaats te maken voor Ernst Jansz (piano/wasbord). Via optredens komt men in contact met Lennaert Nijgh, die gedurende twee jaar de manager is van de band.

1969

Aan het eind van de jaren zestig houden Van Sliedregt en Hoogkamer het voor gezien. Zij worden vervangen door Jan Kloos (gitaar/mandoline) en Appie Rammers (bas, ex-Outsiders) en zo krijgt de klassieke CCC Inc.-bezetting vorm. Frank van der Meijden volgt Nijgh op als manager. De band verhuist van Amsterdam naar Neerkant om in commune-achtige vorm met vrouwen, kinderen en vrienden samen te gaan leven waarbij Frits van Doorninck (viool) en Johnny Lodewijks (drums) zich gaandeweg bij het gezelschap aansluiten.
De naam wordt weer CCC Inc.

1970 

In juni staat CCC Inc. als een van de weinige Nederlandse bands op het hoofdpodium van het Holland Pop Festival (beter bekend als ‘Kralingen’) tussen namen als Jefferson Airplane, The Byrds en Pink Floyd. De groep tekent een platencontract bij Bovema. De single Green Green Happy Home/Little Willy verschijnt.

1971

Het debuutalbum To Our Grandchildren verschijnt in maart. De plaat is geproduceerd door de VPRO-discjockeys Wim Noordhoek en Rik Zaal. Eind oktober al komt de tweede elpee uit: Watching The Evening Sun. In 1971 worden tevens de singles On A Junction/Country Marriage en Spinnin’ Spinnin’ Spinnin’/Bottle Of Wine uitgebracht.

1972

Gedurende dit jaar verschijnt de single Lulu Gal/Spinnin’ Spinnin’ Spinnin’. De nummers Justin’s Dance en Pretty Little Miss komen op de verzamelelpee Paradiso, die oorspronkelijk was bedoeld als de soundtrack van de gelijknamige film. Niet geheel tevreden met de productie van Watching The Evening Sun wordt voor de derde plaat naar Engeland uitgeweken.

1973

Na de single Castle In Spain/Sour Sweet Me brengt CCC Inc. met Castle In Spain het derde album uit via Polydor. De plaat is opgenomen onder leiding van producer Sandy Roberton. Het is een komen en gaan van drummers en bassisten. De groep speelt zelfs een tijdje zonder bassist. Drummer Marco Vrolijk (ex-Supersister) houdt het maar twee maanden uit; Johnny Lodewijks houdt het tot het einde vol, net als bassist Peter de Vries.

1974

Dit jaar markeert het einde van CCC Inc. De band doet een reeks afscheidsconcerten. Opnames hiervan verschijnen in 1975 op CCC Forever. Het laatste officiële optreden vindt op 11 mei 1974 plaats in Paradiso (Amsterdam).

1975

Schreurs richt Stichting Popmuziek Nederland op en wordt artistiek coördinator van Paradiso. Belinfante, Jansz, zanger Friedrich Hlawatch (Frits van Doorninck), bassist Piet Dekker en drummer Johnny Lodewijks brengen als Slumberlandband het gelijknamige debuutalbum uit.

1976-1977

In 1976 doet de groep nog een allerlaatste optreden in Paradiso onder de noemer ‘CCC trapt keihard na’. Lodewijks, Piet Dekker, Ernst Jansz en Henny Vrienten, die Boudewijn de Groot in datzelfde jaar op een toernee door België hebben begeleid, beginnen in 1977 de reggaeformatie de Rumbones. Behalve percussioniste Patty Gomes en de Franse zanger Chris Lester sluit ook Joost Belinfante zich bij de groep aan. De band word datzelfde jaar na een kort en succesvol jeugdhonk-bestaan opgeheven.

1978 – 1999

In 1978 richt Jansz Doe Maar op. Van Beusekom wordt directeur van Stichting Popmuziek Nederland (in ’98 omgedoopt in Nationaal Pop Instituut). Aanvankelijk speelt hij nog in de band Electric Tear en tourt hij solo het land door. In ’84 verschijnt het CCC album Van Beusekom met door hem gekozen en gezongen repertoire. Verder treedt hij op als begeleider van Ischa Meijer en Jenny Arean en speelt hij mee als pedal-steelgitarist op platen van Elly & Rikkert, The Nits (o.a. In The Dutch Mountains), Michiel Peters en Claw Boys Claw. Nadat Doe Maar zichzelf in 1984 heeft opgeheven gaan Jansz en Hendriks verder met de formatie Rienne va plus, terwijl Vrienten, Pijnenburg en Belinfante met de Magnificent Seven een aantal succesvolle theatertournees doen. Jansz tourt in deze periode ook door Vlaanderen met Boudewijn de Groot en Bram Vermeulen. Van deze laatste produceert hij een 4-tal platen. Vanaf 1980 hebben geregeld besloten reünies van CCC Inc. plaats. Deze resulteren in 1990 in de cd Speed & Intensity. In ’92 viert de groep haar 25-jarig jubileum in De Melkweg, waarbij in de toegift zowaar ook Doe Maar ten tonele verschijnt. In 1995 beleeft CCC Inc. opnieuw een reünie met tien concerten in zalen als Nighttown (Rotterdam) en Noorderligt (Tilburg). Gitarist Kloos overlijdt op 3 april 1998 waardoor optredens in de oude samenstelling definitief tot het verleden behoren. In ’99 werkt de groep aan een CD die de titel Jan moet gaan krijgen.

2001

Het album Jan, vernoemd naar het in ’98 overleden bandlid Jan Kloos, verschijnt in maart op het label V2. De plaat is een compilatie van de beste opnamen die CCC maakt in de periode na 1985. Het bevat ondermeer opnamen van het Melkwegconcert in 1992 (met alle leden van Doe Maar) en die vanuit het Willibrordus Hospitaal in Venlo waar Jan Kloos verpleegd werd.

2004-2006

Eind mei 2004 reist CCC naar Indonesië voor een korte tournee. Op het in 2006 uitgebrachte album Molenbeekstraat van Ernst Jansz is CCC Inc. te horen in het nummer Gebroken Hart. Op 17 juni van dat jaar spelen de band en de zanger in het Erasmushuis, Jakarta en in Bandung en Semarang.

2007-2012

Ter gelegenheid van haar 40-jarig bestaan brengt CCC Inc. in 2007 een box uit met het verzameld werk. Deze box bevat 1 DVD en 11 CD’s met door Ernst Jansz geremasterde versies van alle tot dan toe verschenen LP’s en CD’s, aangevuld met onuitgebracht werk uit de periode 1967-2007, waaronder registraties van live optredens en bijeenkomsten in vakantiehuisjes en de allereerste VPRO pop-opnames. In 2008 begint CCC Inc. aan een nieuwe reeks concerten, waarbij ex-Doe Maar gitarist Jan Hendriks de overleden Jan Kloos vervangt.

 2013-2014

CCC brengt voor het eerst sinds 1984 weer een studio album uit: Jack Owned A House.
Richard Wallenburg wordt als bassist toegevoegd aan de band. Pinkpop Classic wordt aangedaan. De band kondigt een sabbatical aan in 2014.
 

2017

CCC bestaat 50 jaar. Ter gelegenheid daarvan wordt de uitverkochte verzamelbox uit 2007 opnieuw, maar in een ander jasje, uitgebracht: CCC Inc. 1967-2017, aangevuld met bonustracks en nieuwe opnames uit 2017 op de cd Jack Owned Another House. Een herziene herdruk van het fotoboek, nu met alleen foto’s van Molly Mackenzie uit de periode 1967-1974, wordt uitgebracht en de groep begint in oktober van het jaar aan een toernee van enkele maanden.

2018-2022

Na een sabbatical in 2018 toert CCC er voorjaar 2019 weer enthousiast op los. In de huidige bezetting (er werd om het ritme te versterken een stompbox aangeschaft) speelt de groep hechter dan ooit tevoren.  In 2020 echter worden de optredens door de overheid verboden wegens corona.
De groep besluit de laatste optredens live uit te brengen, samen met opnames uit 1984 van het legendarische Lochem festival, die ineens opduiken. De albums heten 2020 en 1984 en worden begin 2022 als dubbel-cd uitgebracht.

admin Informatie

Wij vonden het wel erg leuk op 8 oktober in het Patronaat!
Foto van Sander Beerse

 

admin Nieuws

Een kort filmpje over de komende documentaire ‘Terug naar Neerkant’

 

admin Nieuws

Joost wordt 65 jaar op de dag dat wij in het Patronaat spelen in Haarlem,
zaterdag 8 oktober.
Hij heeft speciaal voor deze gelegenheid een
(autobiografisch) lied geschreven: The Flower and the Seed en we gaan dat
natuurlijk spelen.
Maar wij hebben meer verrassingen in petto.

Lovin’ luck and time to live
Is all you need
As the seed contains
the flower and
The flower bears the seed

We’re time travellers
Travelling at the speed of life
No looking
ahead
No going back
We’re time travellers
Travelling on

admin Nieuws

Op donderdag 17 november wordt de documentaire over CCC inc. ‘Terug naar
Neerkant’ voor het eerst vertoond in ‘de Moost’ in Neerkant. CCC zal er tevens
een kort gastoptreden verzorgen. De dag daarna, op vrijdag 18 november, geeft
CCC een concert in de schouwburg in Deurne. De documentaire wordt uitgezonden
door Omroep Brabant in december van dit jaar.Een verkorte versie van 55 minuten
van de documentaire met meer nadruk op de muziek, zal worden uitgezonden in de
maand januari 2012 in Het Uur van de Wolf.
In hetzelfde weekend is de
documentaire te zien op het Muziekfilmfestival PLAY in de Melkweg in Amsterdam.
Dit nieuwe filmfestival wordt gehouden van 17 t/m20 november i.s.m. de IDFA.

admin Nieuws

En hier is dan de geschiedenis van de mandoline

admin Nieuws

En hierbij de geschiedenis van de piano in Americana.

Met zijn uitspraak: “Boogie-woogie forever changed piano playing.”
stelde Alan Lomax terecht dat alle pianisten in de niet klassieke muziek
uiteindelijk schatplichtig zijn aan deze Afrikaanse pianostijl op het meest
deftige westerse klassieke instrument: de Piano

 

admin Nieuws

Hugo van FullScreen Film filmde het CCC concert in de Kleine Komedie op 18 januari 2011 in Amsterdam

In de middag filmde hij dit lied..

admin Jaap van Beusekom

Dit najaar zal Omroep Brabant een 75 minuten durende documentaire uitzenden over CCCinc. De geschiedenis van een Amsterdamse Hippieband die eind zestiger jaren neerstreek in een dorp op de grens van Brabant en Limburg, Neerkant.
De premiere van de documentaire zal dan ook dit najaar in Neerkant plaatsvinden.
Een verkorte versie van 55 minuten zal worden uitgezonden in 2012 door het NTRprogramma Het Uur van de Wolf waar de documentaire zich meer zal toe spitsen op de band en de
muziek.
Fragmenten uit de documentaire zullen binnenkort op de website worden geplaatst.

admin Nieuws, Uncategorized

En hier de geschiedenis van de Dobro (de resonatorgitaar), de 12-snarige gitaar, de electrische gitaar en de (pedal) steelgitaar.

admin Nieuws

Frank van Hoorn is bezig zijn Lochemfestival te documenteren met beeld en vooral veel geluid.

Hij stuurde ons deze poster uit 1970

admin Nieuws

En hier is dan de geschiedenis van de mondharmonica in de rubriek Onze Instrumenten

admin Nieuws

sinds jaar en dag componeer ik fiddletunes.
nou ja, componeren, ik pluk ze heel makkelijk uit de lucht.
de kunst is om ze niet al tijdens het spelen te vergeten.

vandaag ben ik begonnen ze op utube te zetten.
heel sec. huistafelopnamen met mijn ipod.
de eerste was Waltz for E. een mooi eenzaam stuk.
voor mijn opa die de oorlog niet heeft overleefd.

het tweede is one eyed Jack.
dat is Jaap, zolang zijn oogoperatie niet aanslaat.

 

 

de derde heet green peas.
dat is iets typisch engels/amerikaans,
dat daar de erwtjes zo ongelofelijk groen zijn.

 

admin Joost Belinfante

ik ben begonnen met mijn eigen fiddletunes op utube te zetten.zie mijn artikeltje onder ‘inside CCCinc.’

admin Nieuws

Eindelijk heb ik dan een bescheiden bijdrage kunnen leveren aan Jaap’s magnifieke Instrumenten galerij (zie ook zijn artikel over het wasbord in de rubriek Onze Instrumenten).

Het wasbord en ik.

Die middag kwam ik bij Huib, mijn beste vriendje, op bezoek en zat ik op de trap te kijken hoe hij mondharmonica speelde en Joost, die bij mij op school zat, viool, met die anderen die ik niet kende. Ik voelde me buitenstaander en jaloers op de manier waarop ze met elkaar muziek maakten. Tot Joost me ineens aankeek, zijn hoofd een beetje schuin, peinzend, schattend, en zei: ‘Heb jij zin om wasbord te spelen? Ik denk zo dat jij het wel zou kunnen.’
Nou had ik mijn hele leven, tot ergernis van mijn moeder, zitten tikken op de tafel, dus ik zei ja. Zo kwam ik bij de CCC en ik ben gebleven, tot op de dag van vandaag, 45 jaar later.
Ik was enorm fanatiek en oefende de hele dag, tot ik er alles op kon spelen wat ik wilde. Ik had een houten wasbord met een zinken golfblad. Om mijn vingertoppen had ik metalen vingerhoeden (ik had gehoord dat men ook wel met lepels wasbord speelde, maar dat was niets voor mij), drie voor elke hand, zes in totaal. Ik gebruikte maat 16 voor mijn ringvinger, maat 17 voor mijn middelvinger en maat 18 voor mijn wijsvinger. Ik liep stad en land af want vingerhoeden van die grootte waren niet gemakkelijk te krijgen omdat ze alleen maar werden gekocht door dames van bijzonder forse omvang en die waren in die tijd nogal schaars, en ik ging zo te keer op mijn instrument, dat ik elke twee, drie optredens vingerhoeden en
wasbord moest vervangen. Het gebeurde niet zelden dat ik het golfblad stuk sloeg en er strips uit omhoog staken, waar ik mijn handen aan open haalde. Ook kreeg ik steevast bloedblaren waar de randen van de vingerhoeden in mijn vingers drongen. Ik heb een tijdje gespeeld met pleisters die ik van tevoren om mijn vingers wond, maar toen ik steeds meer piano ging spelen, ben ik daar mee gestopt omdat mijn vingers aan de toetsen bleven kleven, en nam ik de bloedblaren voor lief.
De wasborden kon ik tot begin jaren 70 nog kopen bij een oud mannetje op de Albert Cuyp in Amsterdam, die ze eigenhandig voor mij maakte. Maar toen hij stierf was ik aangewezen op rommelmarkten en tweedehands winkeltjes, en werd zo getraind in het ‘spotten’ van wasborden, dat ik ze ook nu nog direct tussen oude rommel zie staan. Ik heb ze alleen niet meer nodig, omdat ik de laatste twintig jaar op een onverslijtbaar stalen wasbord speel. Weliswaar is de klank ervan niet zo warm als die van de zinken modellen, maar ik kan er
verder mijn leven lang mee doen, alhoewel ik begin te vermoeden dat mijn voortschrijdende doofheid te danken is aan het agressieve karakter van mijn geliefde instrument.
Hoe dan ook, ik heb inmiddels eveneens de hand weten te leggen op stalen vingerhoeden, zodat het ook wat dat betreft niet meer stuk kan.

Hier een foto van mij uit 1975, spelend op een al flink gehavend wasbord. Het moet een vreemd gezicht zijn geweest voor buitenstaanders, mij zo fanatiek te zien tekeer gaan op zo´n ongewoon instrument.

Het verhaal gaat, dat toen Lonnie Donegan (zie de verhandeling van Jaap) mij eens had zien spelen, hij zei dat hij de beste wasbordspeler ter wereld had gezien. Of het waar is weet ik niet, trots was ik in ieder geval wel.

Ernst Jansz, april 2011

admin Nieuws

We hebben een nieuwe rubriek! Muziek. Kan iedereen rechtenvrij en gratis nieuwe muziekjes van ons downloaden.

admin Nieuws

Jaap Reedijk heeft een nieuwe foto van ons gemaakt voor het seizoen 2011/2012. Joost was ziek die dag. Maar de foto is toch mooi geworden. Best wel stoer, zei iemand.

admin Nieuws

De geschiedenis van de autoharp en de Dulcimer staat bij Onze Instrumenten

admin Nieuws

Er zijn foto’s opgedoken van een optreden op het Amstelveld, hemelvaartsdag 1973. Guus Meijer haalt herinneringen op.

In de beginjaren ’70 van de vorige eeuw was ik, samen met mijn vrouw Pien, één van de oprichters van de Actiegroep Amstelveld. Het Amstelveld, één van de weinige grote open ruimtes binnen de Amsterdamse grachtengordel, is een plein met een rijke geschiedenis van markten, demonstraties en politieke bijeenkomsten, maar werd in die tijd voornamelijk gebruikt als langparkeerplaats. In de hoek staat de prachtige houten Amstelkerk, ooit als tijdelijk gebedshuis neergezet in afwachting van de te bouwen grote kerk die er nooit gekomen is.
Door de Actiegroep werden o.m. 2500 handtekeningen verzameld voor een autovrij Amstelveld. In 1973 werd de actiemet succes bekroond: het autovrije Amstelveld zou op 31 mei (hemelvaartsdag) met een groot buurtfeest worden ingewijd. Ik was een grote fan van de CCC Inc. en stelde voor die authentiek Amsterdamse band uit te nodigen om te komen spelen. Ik weet niet meer hoe ik aan hun telefoonnummer ben gekomen – de CCC was enkele jaren daarvoor in commune-verband naar hun Brabantse boerderij verhuisd – maar het contact werd gelegd.
Helaas zag de meerderheid van de bandleden het niet zitten om die dag naar Amsterdam af te reizen; misschien hadden ze al voldaan aan hun zelf opgelegde verplichting om tweemaal per maand voor niks op een manifestatie (meestal tegen de oorlog in Vietnam) te spelen, ik weet het niet. Ook wij hadden uiteraard geen geld om ze te betalen, hooguit de reiskosten. Wat de stemming in Neerkant heeft doen omslaan, weet ik ook niet, maar hoe dan ook, enkele dagen voor het feest kreeg ik een telefoontje dat ze toch kwamen spelen, en zo werd CCC Inc. alsnog het absolute hoogtepunt van dag.

Er zijn vele feesten gevolgd, met optredens van De Volharding, het Resistentie Orkest en andere roemruchte ensembles, de Witkar heeft aan het Amstelveld (waar het eerste oplaadstation kwam te staan) zijn opkomst en ondergang beleefd, de Amstelkerk is gerestaureerd en nog multifunctioneler geworden, maar zoals alle eerste keren, is dit eerste Amstelveld feest voor mij uniek en ongeëvenaard gebleven – vooral dankzij CCC Inc.

 

 

admin Verhalen

De geschiedenis van de Folkgitaar staat bij Onze Instrumenten.

Het is vrij opzienbarend dat alle stijlen van de folkgitaar in de Verenigde Staten zijn ontwikkeld tussen 1925 en 1950, dus in een kleine 25 jaar. Als je dan beseft dat hieruit ook nog de elektrische gitaar is ontstaan dan worden die 25 jaar wel heel uniek in deze geschiedenis.

admin Nieuws

Er zijn foto’s opgedoken van een optreden op het Amstelveld, hemelvaartsdag 1973. In de rubriek Verhalen haalt Guus Meijer herinneringen op.

admin Nieuws

Een erg leuk concert in een uitverkochte Kleine Komedie waarbij Henny een aantal nummers op basgitaar meespeelde.
foto Daisy Kloos

 

 

admin Jaap van Beusekom

De geschiedenis van de fiddle is toegevoegd aan de rubriek Onze Instrumenten.

Tevens is er een mooi verhaal bijgekomen van een oude fan.

admin Nieuws

10-01-2011

Hallo bandleden,

Omdat ik kaartjes heb voor jullie concert in Dordrecht, was ik toch even nieuwsgierig en kwam zo op jullie website. Tot mijn grote genoegen met de voorkant van de platenhoes die ik al 40 koester…Op de website schrijven jullie verhalen. Ik wil jullie een leuk verhaal terug schrijven…

In 1971 hoorde ik, als meisje van 16, voor het eerst jullie muziek en was helemaal verkocht. De LP heb ik grijsgedraaid op een simpel platenspelertje, net zo lang tot mijn ouders er gek van werden… Als ik zo nodig het geluid van pannen moest horen, dan hadden zij er ook nog wel een paar… (ik denk dat vooral het wasbord opviel). In het voorjaar van ’71 zouden jullie optreden in een of andere schuur in Abcoude (blijkt op 1 mei te zijn geweest in een manege). Wat er ook gebeurde, ik moest en zou ernaar toe! Maar hoe doe je dat als je 16 bent, geen kant op kunt en uitgaan al helemaal niet aan de orde was gezien het type schoolvrienden waar ik mee omging. Laat staan dat ik naar concerten van ‘langharig, werkloos tuig’ zou gaan…

Uiteindelijk heb ik de boel gigantisch bij elkaar gelogen. In de weekends gingen mijn ouders altijd naar ons huisje in Zeeland. Een mooie mogelijkheid om voor te wenden dat ik die zaterdag moest werken. Dat was goed, zolang ik maar bij zeer betrouwbare vrienden van mijn ouders ging logeren. Dus, op vrijdagavond op mijn brommertje van Amsterdam naar Loenen aan de Vecht.. Op zaterdagochtend in alle vroegte weg, want ‘ik moest immers werken’. De rest van de dag overal en nergens doorgebracht, omdat ik niet naar huis durfde. Stel dat de buren… In Loenen ook de boel enorm voorgelogen; defecte brommer! Ik kon ècht niet helemaal naar Loenen komen; stel je voor dat ik onderweg panne kreeg. Het werd al avond…

En toen was het tijd om naar Abcoude te gaan! Met de LP die ik stiekem had meegenomen in een tas! Ik moest en zou een handtekening! Opgewonden om eindelijk ‘mijn’ band life te kunnen zien, zenuwachtig dat mijn bedrog uit zou komen ging ik naar binnen, ontmoette ik mijn vrienden en we hadden er zin in! Totdat…, ik camera’s zag. Niet van die gewone super-8 apparaatjes, maar enorme, met professioneel ogende types erachter! De paniek sloeg volledig toe: televisie?!?! Geen idee, maar ìk, die geen toppop-programma e.d. oversloeg, zag zichzelf al volop in beeld komen. Natuurlijk zou al mijn bedrog onmiddellijkuitkomen! In blinde paniek ben ik, met de LP onder mijn arm, onder mijn grote Afghaanse jas gaan zitten. Volslagen voor gek verklaard door mijn vrienden, maar ik was niet te bewegen om onder mijn ’tent’ vandaan te komen. De rest van de avond heb ik doorgebracht in een hoek van de manege, onder die grote hete jas, niets gezien van jullie optreden en slechts zeer gefilterd muzie k gehoord. Van een handtekening was natuurlijk geen sprake meer. Ik had gigantisch de pest in…

Ik heb nu zelf een kind van 18, dat concerten bezoekt van types die op Vikingen lijken, maar mij af en toe roept om ‘zo’n mooi stukje’ te laten horen, “want mam, dit vind jij ook echt goed…”. En mam vindt het ook goed, en mam vindt het vooral leuk dat haar zoon een voorliefde heeft voor ‘andere’ muziek. Een paar jaar geleden heeft hij mijn LP ‘gered’ uit een vervelende boedelscheiding en staat hij vooraan zijn rijtje LP’s. En af en toe hoor ik bekende pannen… En nu, op 6 januari, precies op mijn verjaardag, treden jullie op in Dordrecht. De kaartjes heb ik al maanden in huis. Na 40 jaar in de herkansing! Dit keer met mijn zoon en met mijn LP… Want dat is een vraag die ik voor jullie heb: als ik mijn LP van tevoren afgeef bij iemand van Kunstmin, zouden jullie er dan je handtekening op willen plaatsen? Dan haal ik hem later wel weer op. Het heeft dan wel even geduurd, maar het lijkt me echt heel leuk als dat kan. Ik wil absoluut geen aandacht of wat dan ook; ik vertel dit verhaal alleen omdat ik zag dat jullie zo je verhalen hebben, en deze ouwe fan  van jullie ook zo haar fan-story heeft…

Hartelijke groeten, Bernetta Harting

5 november 2010

Uiteraard hebben wij op 6 januari 2011de elpee na bijna 40 jaar alsnog getekend……

admin Verhalen

Helaas hebben wij door de barre weersomstandigheden de schouwburg De Nieuwe Doelen in Gorinchem op 17 december j.l. niet gehaald.

Een nader te bepalen nieuwe datum wordt op deze site kenbaar gemaakt.

admin Nieuws

admin Jaap van Beusekom

Kijk in de Agenda voor de data van de concerten

admin Nieuws

Norris Bennett en ik vormden enige tijd een duo met uiteraard een Americana-repertoire. Eén van de nummers die we speelden was Okie from Muskogee van Merle Haggard. Dat begon als volgt: ‘We don’t smoke marijuana in Muskogee, we don’t take our trips on LSD, en het refrein begon: ‘I’am proud to be a Okie from Muskogee, a place where even squares can have a ball’ en besloot met ‘White lightnin’s still the biggest thrill of all’ Een heus rechts protestlied! Het publiek wist werkelijk niet wat ze hoorde! En dit gespeeld door een zwarte Amerikaan. Ik zie nog de geschokte gezichten voor mij! Youtube Merle Haggard

admin Jaap van Beusekom

Van Frank van Hoorn, de vroeger mede-oprichter van het Lochem-festival, kreeg ik deze zeldzame foto’s van Kees Tabak opgestuurd van een concert van Norris en mijzelf van het Lochem-festival uit 1974. Wij traden toen regelmatig op als duo.
Zie Inside CCCInc.

admin Nieuws

admin Nieuws

Ik heb al vele jaren orchideeën als liefhebberij. Soms zoek ik ze op in de tropen. Afgelopen maand februari was Panama aan de beurt. Ook voor vogels kijken is Centraal Amerika een geweldig gebied. Het fotograferen van kolibries is nog het meest lastige.
Hier zijn er een paar inclusief een aantal gevonden orchideeën. Ik fotografeer met een Canon 40D, een Canon 100-400mm lens en een Sigma 105mm Macro.

Magnificent Hummingbird (Eugenes fulgens) man

idem

Long-billed Hermit (Phaethornis striigularis)

Crowned Woodnymp (Thalurania colombica)?

Rufous-tailed Hummingbird (Amazilia tzacatl)?

Violet Sabrewing (Campylopterus hemileucurus) man

Restrepilla ophiocephala

Caularthron Bilamellatum

Encyclia Vespa

Oncidium Teres

Pleurotallis sp.

Scaphyglottis Amethystina

admin Jaap van Beusekom

De meeste banjospelers hebben een hobby. Die van mij zijn orchideeën en vogels.
Soms zoek ik ze op, deze keer in Panama. Een aantal staan er op Inside CCCinc

admin Jaap van Beusekom, Nieuws

Jaap kreeg van een oude vriend, Jan Hulsman, deze foto opgestuurd, gemaakt op ons allereerste optreden in de Thomaskelder, februari 1967, beneden in de Thomaskerk. De vader van Jan Hulsman, directeur van de RAI, haalde ons in 1967 naar de tweewielertentoonstelling in de (toen) Nieuwe RAI in Amsterdam. Dit is onze allereerste echte bandfoto.

Jaap zijn vader was dominee in de Oude Kerk in Amsterdam. Karel Eykman, was dominee in de Thomaskerk. Karel Eykman is vooral bekend van zijn jeugdbijbel en zijn verhalen in het tv-programma Woord voor Woord van het IKOR, waar Jaap dus regelmatig voor speelde en waar wij ons eerste Nederlandstalige project, in 1970, aan te danken hadden. Op teksten van Judith Herzberg, vertalingen uit het Hooglied van Salomo, maakten wij liedjes. Ik heb nog getwijfeld om de door ons zelf gezongen demo versie van deze liefdesliedjes op onze verzamel box te zetten, maar de geluidskwaliteit was helaas te mager. De uiteindelijke TV versie werd gezongen door Sandra Reemer en een vreemde jongen. Bij het IKOR heeft men nog geprobeerd om mij aan Sandra te koppelen, als een soort zingend liefdespaar (men wilde er, ook gezien het onderwerp, een exotisch tintje aan geven). Een leuk idee, maar ik vond dat ik niet goed genoeg kon zingen. Bij het oefenen met Sandra, bij ons op de boerderij, hing echter wel de lente in de lucht. Wat dat betreft had het IKOR gelijk…

Sandra en ik, beiden in 1970.
Ernst Jansz

admin Nieuws

Vandaag ontvingen wij een bericht uit België. Over een optreden van ons in 1968 op het Jazz festival in Bilzen, de voorloper van het befaamde Torhout Werchter festival.

Wij hadden er enorm succes. De pers verdrong zich om ons heen. De zaak plat gespeeld. Wie waren wij? Men wachtte op de manager: Lennaert Nijgh, tekstdichter, en op een blauwe maandag manager. Onze manager. Het wachten duurde uren. De pers droop af. Wij waren jong en dachten dat we het internationaal gingen maken. Dat we het internationaal hadden kunnen maken.
Later bleek dat Lennaert zijn roes aan het uitslapen was. Want dat kon hij. Dichten en Drinken. We zijn nooit meer beroemd geworden.

Er deden geruchten de ronde. Deze kenden wij nog
niet.

Hier Jef Van Gool uit Antwerpen, ik ben een vriend des huizes bij Danny Adams en ze heeft me uitgebreid verteld over jullie bezoek vorig jaar.
Ik weet niet of jullie deze foto kennen. In een oud “scrapbook” dat ik momenteel in leen heb, vond ik een foto van jullie optreden op het Jazz festival Bilzen in 1968, met onderschrift.
Dit verscheen in het Belgisch weekblad HUMO (Danny werkt voor deze uitgeverij) na het festival.
Dit “Indiaanverhaal” over Ernst Jansz heb ik geloofd tot zijn boek verscheen’

admin Nieuws

Jaap Huib Schreurs

Van eind november 2010 t/m januari 2011 zal CCC op tournee gaan langs de Nederlandse en Belgische theaters. De tournee wordt geboekt door Jaques Senf www.senf.nl.

Andere optredens zijn te boeken via Ilana@deharmonieboekingen.nl

Nieuw is ook de recensie van het optreden in de Oosterpoort in Groningen (rubriek Recensies) en Huib Schreurs’ derde inzending in de serie Pijpen (rubriek Inside CCC).

 

admin Nieuws

De Rockacademie bestaat tien jaar. Jaap van Beusekom, die de hogeschool haar naam gaf, staat stil bij haar geschiedenis.

admin Nieuws

Op 1 september j.l. bestond de Rockacademie, officieel geheten de Fontys Rockacademie, 10 jaar.
De twee directeuren, Bertus Borgers en Gerard Boontjes, gaven bij de viering van het 10jarig jubileum, in 013 in Tilburg, een korte samenvatting van de geschiedenis van de Rockacademie waarvan ik de naamgever ben. In feite gaat deze geschiedenis terug naar de eerste jaren van de Stichting Popmuziek Nederland. Midden jaren zeventig van de vorige eeuw werden er, iets wat nu volstrekt ondenkbaar is, felle debatten gevoerd over de inhoud van kunst in het algemeen en muziek in het bijzonder. Dit was vooral een gevolg van de opkomst van de popmuziek waar de auteurs niet alleen uitvoerders van hun eigen muziek waren (vóór de komst van de popmuziek waren dat strikt gescheiden disciplines), maar dat ook deden zonder opleiding! En in de ogen van de toenmalige muziekdeskundigen, die zich bevonden in het domein van de landelijke conservatoria, was dat natuurlijk een ongehoorde en ongewenste situatie. Ik herinner mij gesprekken in het Amsterdamse Conservatorium, waar de twee partijen lijnrecht tegenover elkaar stonden: zij stelden dat onze zogenaamde muziek geen kwaliteit kon hebben omdat er geen muziekopleiding was genoten, en wij stelden dat bij het opleidingssysteem van de conservatoria van voornamelijk naspelen het muziek maken juist werd afgeleerd. Deze cultuurbarrière zou nog erg lang stand houden. De eerste vraag om veranderingen kwam in feite van gemeentelijke muziekscholen. Daar kwamen in die tijd, begin jaren tachtig, leerlingen binnengedruppeld die dolgraag les wilden krijgen op elektrische gitaar, bas, drums en jawel, keyboards. Echter, docenten op dit gebied bestonden er niet. Officieel bevoegde docenten moesten worden afgeleverd door de 12 (!) conservatoria in ons land maar hun opleiding docentmuziek leverde alleen docenten af voor het klassieke instrumentarium. Kortom, er ontstond een impasse, waarin de muziekscholen te maken kregen met een sterk teruglopend aantal leerlingen. Stichting Popmuziek Nederland werd door de rijksoverheid gevraagd hiervoor een oplossing te zoeken. Met geestverwanten uit de meer progressieve muziekscholen die dit probleem al langer onderkenden werd er op het Rotterdams Conservatorium een tweejarige opleiding uit de grond gestampt: de Opleiding Docent Popmuziek. Ik had Bertus Borgers http://www.bertusborgers.nl/ gevraagd mee te werken omdat hij een van de weinige eerste generatie popmuzikanten was die een conservatoriumopleiding had genoten. Die ervaring kon van pas komen! De opleiding was zwaar en de selectie was heftig. Alleen ervaren popmuzikanten kwamen in aanmerking waarbij ze ook nog, het blijft een conservatorium, de benodigde vooropleidingen moesten hebben genoten. Soms werd daar een uitzondering op gemaakt en een ontheffing afgeven. Door wie? Door de Landelijke Inspecteur Muziekopleidingen van het toenmalige Ministerie van WVC, dat de opleiding ook formeel moest goedkeuren. Een man met veel macht, zoveel was ons wel duidelijk!

De eerste docenten popmuziek met een goedgekeurd diploma werden na twee jaar afgeleverd en liepen direct vast op de arbeidsvoorwaarden van de CAO muziekdocenten voor muziekscholen die door de vakbonden in een ijzeren Stalinistisch kader waren gegoten. Met ander woorden: de blokfluitjuf (zonder leerlingen) zou het veld moeten ruimen voor de kersverse elektrische gitaardocent? Ook al stonden de leerlingen er voor te trappelen, dat nooit! Het gestaalde vakbondskader uit een vooroorlogs Nederland heeft zich lang tegen ‘de vernietiging van de CAO’s in het muziekonderwijs’ verzet. Maar uiteindelijk koos zij eieren voor haar geld. Overigens was ook bovengenoemde inspecteur de laatste vertegenwoordiger van de Inspectie Muziekopleidingen in Nederland. Door verdere decentralisatie werden dit soort bestuurlijke constructies één voor één afgeschaft. En zo kregen de gemeentelijke muziekscholen de vrijheid om hun onderwijssysteem naar eigen goeddunken in te richten.

De Opleiding Docent Popmuziek floreerde van 1988 tot 1994 maar werd toen door de toenmalige directeur van het Rotterdams Conservatorium in één keer vakkundig de nek omgedraaid. Het voert te ver de redenen voor dit opportunistische gedrag uiteen te zetten, maar duidelijk was wel: wij waren weer terug bij af! En, onze buik vol van de conservatoriumwereld met zijn verstarde opvattingen en benauwde conservatisme, met de klassieke muziek als eeuwige leidraad, besloten we: we gaan het zelf doen.
Langzamerhand werden de contouren van een Rockacademie zichtbaar. Er werd gereisd naar Engeland waar men meer ervaring had met dit fenomeen. De Stichting Rockacademie werd opgericht, een Plan van Aanpak werd gemaakt en er kwam belangstelling van het vooruitziende College B&W van Tilburg dat net plannen had goedgekeurd voor de eerste in Nederland nieuw te bouwen popzaal in het Veemarktkwartier: 013. Een businessplan werd opgesteld door een aantal enthousiaste mensen die precies door hadden hoe een Rockacademie eruit hoorde te zien. Ook Fontys Hogescholen toonde interesse, evenals de gemeenten Rotterdam(!) en Amsterdam.
http://www.trouw.nl/krantenarchief/1996/03/13/2584658/Rock_Academie_begint_in_Tilburg_met_dertig_studenten.html

Maar met de realisatie van het project in zicht kwam er ineens tegenstand uit een geheel andere hoek: de popmuziek zelf. Popmuziek viel niet leren op een school, maar alleen op straat en liefst nog in de goot. Het leek de reactie van een generatie die zich had moeten ontworstelen aan het gebaande, op productie gerichte opleidingspad en die zich met veel moeite als autodidact had staande gehouden. Het viel op dat deze generatie een hekel had aan ‘leren’ in de oorspronkelijke betekenis van het woord. Vergeten was dat leren heel leuk kan zijn en vooral heel nuttig en na het ontstaan van een ‘eerste didactische generatie’ zelfs noodzakelijk. In de huidige maatschappij waarin (gebrek aan) tijd een steeds grotere rol speelt, zal kennis aangereikt door ervaren muzikanten in dat opzicht van grote betekenis zijn. De Rockacademie is eigenlijk een didactische muziekversneller: waar men normaal een aantal jaren over doet, leert men hier in één jaar.
http://www.popinstituut.nl/nieuws/popmuziek-kun-je-niet-leren.1998.html

Uiteindelijk is er gekozen voor Tilburg als eerste en beste vestigingsplaats voor een volledige en na het gebruikelijke gedoe ook door het Rijk erkende (belangrijk in verband met studiebeurzen en OV-jaarkaarten) HBO-opleiding voor popmuzikanten.
Ik was blij met Tilburg. Een nieuwe opleiding moet je in alle rust kunnen ontwikkelen en lukt dat wel in de waan van de dag in randstedelijke metropolen als Rotterdam en Amsterdam?
En zo is er dus na een kwart eeuw pionierswerk de Rockacademie gekomen.
Hij bestaat nu 10 jaar.
Vaak gekopieerd maar Nimmer geëvenaard!

Jaap van Beusekom, 8 september 2009

admin Jaap van Beusekom

Vanaf 3 oktober, als CCC in het Cultuurcentrum in Deurne speelt, zal daar een tentoonstelling worden gehouden van foto’s die Molly Mackenzie maakte van band en commune in de jaren 1968-1972. Zie ook info@ccdeurne.nl

 Molly Mackenzie, zelfportret 1972

admin Nieuws

Kees de Jong schreef:
‘Beste, als jongeling heb ik zeer genoten van CCC Inc. gisteren. Ik was aanwezig voor het Noord-Hollands Dagblad en de website ROARezine.com, waar de recensie en wat foto’s online staan. Bedankt voor de fijne avond en vriendelijke groet’. Te vinden in de rubriek Recensies.
http://www.roarezine.com/2009/09/13/ccc-inc-p3-purmerend/

admin Nieuws

In 1988 bezocht ik voor de eerste maal het New Music Seminar, een muziekbeurs in New York voor allerlei vormen van nieuwe popmuziek. Een dergelijke beurs bestaat altijd uit drie onderdelen, een beursgedeelte (tradeshow) met stands bemand door alles en iedereen uit de muziekindustrie, een panelgedeelte waar letterlijk elk onderwerp uit de muziek wordt behandeld (de leukste die ik er hoorde: ‘hoe verwissel je een lekke band van de bandbus midden in de nacht’ en ‘hoe word ik rijk en beroemd’) en een showcasegedeelte ’s avonds en ’s nachts met honderden bands in elke denkbare club in Manhatten. Deze beurs werd de eerste jaren gehouden in het Mariott Marquis hotel op Time Square, een nogal chique plek voor een nogal ruig festival, waar bijvoorbeeld voor het eerst de HipHop werd ontdekt en sterren als Madonna.
httpv://www.youtube.co/watch?v=TfhfDz-vQs8

Op de beurs waar wij stonden met een stand van de Stichting Popmuziek Nederland, met compilatie cd’s met Nederlandse bands, ontmoette ik voor het eerst Bob George die grote interesse toonde in deze cd’s. Niet zozeer in commerciële zin maar met name was hij geïnteresseerd in de artistieke inhoud. We gingen lunchen in een hem bekende etablissement dat je als buitenstaander nooit zou vinden in NY en dat zouden we nog vele malen en jaren gaan doen. Jawel, Bob weet als geen ander, wonend in Manhatten, waar je er de betere èn betaalbare restaurants kunt vinden.

Hij vertelde dat hij een platenarchief beheerde, het Archive of Contemporary Music, dat hij met een vriend had opgericht in 1985. En of ik eens langs wilde komen op White Street waar zijn archief lag opgeslagen. Eenmaal daar aan gekomen wist ik werkelijk niet wat ik zag: duizenden en duizenden elpees en wat voor geluidsdragers dan ook die ooit zijn uitgebracht, met alle denkbare ‘populaire’ muziek uit Amerika, maar ook uit Afrika, Zuid Amerika en Europa. Zo zag ik rij na rij alle elpees van het label Folkways van opnames van ondermeer John en Allen Lomax uit het Library of Congres staan, en allemaal nieuw en in dubbele uitvoering. http://www.folkways.si.edu/searchresults.aspx?sPhrase=American%20Folk&sType=cat

  
Bob George en Maarten van Beusekom in het ARC in New York, 2008

Wat begon als een particuliere collectie van 47.000 stuks is nu uitgegroeid tot een verzameling van meer dan twee miljoen geluidsdragers en daarmee is het het grootste muziekarchief van niet-klassieke muziek ter wereld. http://www.columbia.edu/cu/news/drupal_files/bob-george-archive300.png
Toen hij ermee begon was niemand geïnteresseerd in een collectie van commerciële platen. Of zoals hij het zelf zegt: ‘ People had a hard time accepting commercially released sound recordings as valid cultural artefacts’
Vóór de oprichting van het ARC had Bob George zich ondermeer bezig gehouden met allerlei productiewerk en was hij mede verantwoordelijk voor de productie van het nummer ‘O Superman’ van Laurie Anderson in 1981, dat in 16 landen in de top 20 belandde.

Het paradoxale was dat muziekbibliotheken deze productie van ‘O Superman’ wel als kunst accepteerden en het om die reden inkochten!

Eén van de grootste bewonderaars van het ARC is Keith Richards die er mede voor gezorgd heeft dat de bluescollectie compleet kon worden gemaakt met ondermeer zeldzame opnames van Robert Johnson. Richards zit in de Board of Advisers van het ARC samen met Paul Simon, Nile Rogers, Youssou N’Dour en David Bowie. Maar ook filmmakers hebben het belang van het ARC al vroeg ingezien. Zo zitten ook Jonathan Demme en Martin Scorsese in de Board of Advisers.
Bob George, in hetzelfde jaar (1949) geboren als ik, begon enige tijd geleden plannen te maken om het archief voor de toekomst veilig te stellen. Dit jaar heeft hij een samenwerkingsovereenkomst gesloten met de Colombia Universiteit waardoor studenten gebruik kunnen maken van het ARC voor studie en onderzoek. Wellicht zal in de toekomst de universiteit uiteindelijk een permanente vestiging worden van het ARC, en niet alleen voor de geluidsdragers maar ook voor de talloze boeken en parafernalia die met muziek te maken hebben

Op 11 september 2001 was Bob op bezoek bij het Nationaal Pop Instituut in Amsterdam. Zijn vrouw bezocht een textielbeurs in Brussel. Om drie uur ’s middags zat iedereen bij het NPI gekluisterd voor de televisie te staren naar de instortende WTC torens.
Bob woont één blok achter deze torens. Hij heeft ze zien bouwen en kon daar boeiend over vertellen. Het archief bevond zich drie blokken achter het WTC.
Om 17.30 uur kwam hij na een wandeling door Amsterdam binnen en moest ik hem vertellen dat het World Trade Centre niet meer bestond. Zwijgend zag hij op de televisie het ondenkbare aan en sprak na enige tijd de historische woorden: ‘Oh my cat’.
We brachten hem naar de trein naar Brussel waar hij en zijn vrouw pas na een week konden terugkeren naar New York. De kat en het archief hebben alles overleefd.

Binnenkort komt Bob bij mij langs na een werkbezoek in Parijs.
Ik heb een verassing voor hem.
In de collectie van mijn vader bevindt zich een LP van Big Bill Broonzy uit de vijftiger jaren. Bob kan deze LP niet hebben want hij is opgenomen in Nederland en uitgekomen op het Philipslabel en nooit uitgebracht in de VS.
Ik vind dat deze elpee in het ARChive of Contemporary Music thuishoort.
Keith Richards zal er ook blij mee zijn.

Jaap van Beusekom
Augustus
2009

admin Jaap van Beusekom

Op InsideCCCInc. schrijft Jaap over zijn vriendschap met Bob George, de beheerder van het grootste archief van populaire muziek ter wereld.

admin Nieuws

10-07-2009

De Antwerpse jaren.

In 1967 kocht ik twee platen van het label Joker, Italiaanse (!) opnames van de banjospeler Derroll Adams en de gitarist Jack Elliot, later Ramblin’ Jack Elliot genoemd. Deze twee Amerikaanse folkzangers kwamen uit de directe omgeving van Woody Guthrie en vooral Elliot heeft veel invloed gehad op de eerste jaren van Bob Dylan. Het was ook Jack Elliot die Dylan in contact bracht met Woody Guthrie. Beide folkzangers hebben een aantal jaren, vanaf de Wereldtentoonstelling in Brussel in 1958 waar zij optraden in de Amerikaanse stand, door het vaste land van Europa en de UK getoerd en deze twee elpees opgenomen in Italië. https://www.youtube.com/watch?v=ulOfpCRI4IE

Jack Elliot

Jack Elliot ging terug naar de Verenigde Staten maar Derroll Adams is in Europa gebleven en vestigde zich uiteindelijk in België. Dit duo was werkelijk uniek: de banjo en gitaar speelden subliem samen en de hoge pitchstem van Elliot mengde prachtig met de zware sonore stem van Adams.
Joost en ik kwamen er achter dat deze Derroll zich had gevestigd in Brussel en wij besloten hem daar op te gaan zoeken. Daar stonden wij dan in Amsterdam op de Utrechtse brug, aan het begin van de snelweg naar het Zuiden, met onze duim omhoog, de noodzakelijk romantische manier om de wijde wereld in te trekken. Na drie kwartier te hebben gestaard naar een graffiti tekst ‘Hier verbracht ich meine ferien’ zonder dat er één auto stopte, namen wij schielijk de trein naar Brussel.
Hier vernamen wij dat Derroll zich had gevestigd in Antwerpen en daar hebben hem voor het eerst in opgezocht in zijn appartement dat boven het cafe Sint Matthijs was gevestigd. Het was 1967. Voor ons jonge jongens was hij een Kerouacachtige legendarische figuur die nog met Woody Guthrie en Cisco Houston had gespeeld en was voor ons razend interessant in het onstuimige Antwerpen van eind jaren zestig met de beroemde club de Muze en de zanger Ferre Grignard.
Daarbij was Derrol de eerste persoon die ik ontmoette die een 5-snarige banjo bespeelde.
We hebben hem nog vaak opgezocht in Antwerpen en ik leerde zijn stijl banjo spelen. Joost en ik namen een groot gedeelte van het repertoire over van Adams en Elliot, de nummers van de cd ‘de eerste jaren’ van de CCC-Box getuigen hiervan.

Donovan en Derroll Adams

In de legendarische Pennebaker’s documentaire ‘Don’t look back’ figureert ook Derroll Adams. Daar stelt hij Bob Dylan voor aan Donovan. https://www.youtube.com/watch?v=tRV-Kou9yh4

Het beroemdste lied van Derroll Adams is ongetwijfeld Portland Town, genoemd naar zijn geboortestad Portland, Oregon, een anti-oorlogslied uit 1957 naar aanleiding van de oorlog in Korea en later door Joan Baez tot een hit gemaakt.https://www.youtube.com/watch?v=Ewp_-Z4eR7E Een andere (oorlogs) uitvoering hiervan door de CCC is te horen op elpee/cd Van Beusekom.

Bij Derroll ontmoetten wij ook Norris, een zwarte folkzanger uit Amerika die toen net met vier instrumenten kwam aangezeuld uit de Negev Woestijn in Israël! Norris speelde gitaar, autoharp, dulcimer en banjo. De autoharp en dulcimer leerde ik van hem spelen.
In Inside CCC tref je een foto van Norris en mij aan uit november 2006 waar wij samen een aantal nummers zingen in het Chelsea Hotel in New York.

Norris en ik in het Chelsea hotel

In dit zelfde Chelsea Hotel vonden, rond 1965, veel artiesten een onderdak: Bob Dylan, Nico en The Velver Underground, leden van de Andy Warhol’s factory, Janis Joplin, maar ook Leonard Cohen, Dylan Thomas en Sid Vicious hebben er gewoond.
Onze eigen Jan Cremer had er in die tijd zijn vaste atelier. Hij schrijft erover in Ik Jan Cremer, derde boek: ‘Voor de deur van kamer 211 (Dylan’s kamer) stond een groepje onduidelijke langharige figuren, zwijgend en in zichzelf gekeerd. Ik herkende in de gang verderop mijn vriend Ramblin’ Jack Elliot, de leermeester van Dylan. Ook hij kwam er niet in. Van onder de deur drong een wolk hasjiesjlucht mijn neusgaten binnen. Uit de kamer klonken overdreven giechelende geluiden, geschater en gebrul.’
Norris (73), die tegenwoordig in New York verblijft maar lange tijd in Nederland woonde, speelt tegenwoordig in de Ebony Hillbillies, een succesvolle folkgroep louter bestaand uit zwarte muzikanten die een goede boterham verdienen door ondermeer in de NewYorkse subway stations te spelen. https://www.youtube.com/watch?v=cRWhjwgoiC4

Norris

Norris belde mij onlangs op uit New York vlak voor hun tour door Canada. Ze hadden ook gespeeld op het verjaardagsfeestje van Pete Seeger die 90 jaar oud werd.

Derroll Adams stierf, 75 jaar oud, in 2000. Jack Elliot wordt in augustus 79. http://www.derrolladams.org/

Afgelopen herfst hebben Joost en ik de weduwe van Derroll, Danny Adams, in Antwerpen opgezocht. Wat gespeeld op de banjo van Derroll, herinneringen opgehaald en heerlijke frieten gegeten aan de oevers van de Schelde.

Jaap van Beusekom
Juli 2009

admin Verhalen

Er zijn twee nieuwe verhalen: De Antwerpse jaren, waarin Jaap vertelt over zijn avonturen met Joost en Derrol Adams in de jaren 60 en hoe hij zo prachtig banjo leerde spelen, en Japie, Huib’s relaas over een kleine banjospeler die groot werd. Wammes Witkop stuurde ondertussen een aantal interessante dia’s uit de jaren 1972-73. Je kunt ze vinden in de Fotogalerij.
Daar staan nu ook de prachtige foto’s van Miranda Termaat die ze maakte in P60, Amstelveen, op 13 maart 2008 (je kunt haar bereiken op www.myspace.com/mirandatermaat)
en de foto’s die André Scholten één dag later maakte in het Burgerweeshuis in Deventer. Dat optreden was trouwens de reden dat Doe Maar er een try out deed, later dat jaar.

admin Nieuws