In 1988 bezocht ik voor de eerste maal het New Music Seminar, een muziekbeurs in New York voor allerlei vormen van nieuwe popmuziek. Een dergelijke beurs bestaat altijd uit drie onderdelen, een beursgedeelte (tradeshow) met stands bemand door alles en iedereen uit de muziekindustrie, een panelgedeelte waar letterlijk elk onderwerp uit de muziek wordt behandeld (de leukste die ik er hoorde: ‘hoe verwissel je een lekke band van de bandbus midden in de nacht’ en ‘hoe word ik rijk en beroemd’) en een showcasegedeelte ’s avonds en ’s nachts met honderden bands in elke denkbare club in Manhatten. Deze beurs werd de eerste jaren gehouden in het Mariott Marquis hotel op Time Square, een nogal chique plek voor een nogal ruig festival, waar bijvoorbeeld voor het eerst de HipHop werd ontdekt en sterren als Madonna.
httpv://www.youtube.co/watch?v=TfhfDz-vQs8

Op de beurs waar wij stonden met een stand van de Stichting Popmuziek Nederland, met compilatie cd’s met Nederlandse bands, ontmoette ik voor het eerst Bob George die grote interesse toonde in deze cd’s. Niet zozeer in commerciële zin maar met name was hij geïnteresseerd in de artistieke inhoud. We gingen lunchen in een hem bekende etablissement dat je als buitenstaander nooit zou vinden in NY en dat zouden we nog vele malen en jaren gaan doen. Jawel, Bob weet als geen ander, wonend in Manhatten, waar je er de betere èn betaalbare restaurants kunt vinden.

Hij vertelde dat hij een platenarchief beheerde, het Archive of Contemporary Music, dat hij met een vriend had opgericht in 1985. En of ik eens langs wilde komen op White Street waar zijn archief lag opgeslagen. Eenmaal daar aan gekomen wist ik werkelijk niet wat ik zag: duizenden en duizenden elpees en wat voor geluidsdragers dan ook die ooit zijn uitgebracht, met alle denkbare ‘populaire’ muziek uit Amerika, maar ook uit Afrika, Zuid Amerika en Europa. Zo zag ik rij na rij alle elpees van het label Folkways van opnames van ondermeer John en Allen Lomax uit het Library of Congres staan, en allemaal nieuw en in dubbele uitvoering. http://www.folkways.si.edu/searchresults.aspx?sPhrase=American%20Folk&sType=cat

  
Bob George en Maarten van Beusekom in het ARC in New York, 2008

Wat begon als een particuliere collectie van 47.000 stuks is nu uitgegroeid tot een verzameling van meer dan twee miljoen geluidsdragers en daarmee is het het grootste muziekarchief van niet-klassieke muziek ter wereld. http://www.columbia.edu/cu/news/drupal_files/bob-george-archive300.png
Toen hij ermee begon was niemand geïnteresseerd in een collectie van commerciële platen. Of zoals hij het zelf zegt: ‘ People had a hard time accepting commercially released sound recordings as valid cultural artefacts’
Vóór de oprichting van het ARC had Bob George zich ondermeer bezig gehouden met allerlei productiewerk en was hij mede verantwoordelijk voor de productie van het nummer ‘O Superman’ van Laurie Anderson in 1981, dat in 16 landen in de top 20 belandde.

Het paradoxale was dat muziekbibliotheken deze productie van ‘O Superman’ wel als kunst accepteerden en het om die reden inkochten!

Eén van de grootste bewonderaars van het ARC is Keith Richards die er mede voor gezorgd heeft dat de bluescollectie compleet kon worden gemaakt met ondermeer zeldzame opnames van Robert Johnson. Richards zit in de Board of Advisers van het ARC samen met Paul Simon, Nile Rogers, Youssou N’Dour en David Bowie. Maar ook filmmakers hebben het belang van het ARC al vroeg ingezien. Zo zitten ook Jonathan Demme en Martin Scorsese in de Board of Advisers.
Bob George, in hetzelfde jaar (1949) geboren als ik, begon enige tijd geleden plannen te maken om het archief voor de toekomst veilig te stellen. Dit jaar heeft hij een samenwerkingsovereenkomst gesloten met de Colombia Universiteit waardoor studenten gebruik kunnen maken van het ARC voor studie en onderzoek. Wellicht zal in de toekomst de universiteit uiteindelijk een permanente vestiging worden van het ARC, en niet alleen voor de geluidsdragers maar ook voor de talloze boeken en parafernalia die met muziek te maken hebben

Op 11 september 2001 was Bob op bezoek bij het Nationaal Pop Instituut in Amsterdam. Zijn vrouw bezocht een textielbeurs in Brussel. Om drie uur ’s middags zat iedereen bij het NPI gekluisterd voor de televisie te staren naar de instortende WTC torens.
Bob woont één blok achter deze torens. Hij heeft ze zien bouwen en kon daar boeiend over vertellen. Het archief bevond zich drie blokken achter het WTC.
Om 17.30 uur kwam hij na een wandeling door Amsterdam binnen en moest ik hem vertellen dat het World Trade Centre niet meer bestond. Zwijgend zag hij op de televisie het ondenkbare aan en sprak na enige tijd de historische woorden: ‘Oh my cat’.
We brachten hem naar de trein naar Brussel waar hij en zijn vrouw pas na een week konden terugkeren naar New York. De kat en het archief hebben alles overleefd.

Binnenkort komt Bob bij mij langs na een werkbezoek in Parijs.
Ik heb een verassing voor hem.
In de collectie van mijn vader bevindt zich een LP van Big Bill Broonzy uit de vijftiger jaren. Bob kan deze LP niet hebben want hij is opgenomen in Nederland en uitgekomen op het Philipslabel en nooit uitgebracht in de VS.
Ik vind dat deze elpee in het ARChive of Contemporary Music thuishoort.
Keith Richards zal er ook blij mee zijn.

Jaap van Beusekom
Augustus
2009

admin Jaap van Beusekom