10-01-2011

Hallo bandleden,

Omdat ik kaartjes heb voor jullie concert in Dordrecht, was ik toch even nieuwsgierig en kwam zo op jullie website. Tot mijn grote genoegen met de voorkant van de platenhoes die ik al 40 koester…Op de website schrijven jullie verhalen. Ik wil jullie een leuk verhaal terug schrijven…

In 1971 hoorde ik, als meisje van 16, voor het eerst jullie muziek en was helemaal verkocht. De LP heb ik grijsgedraaid op een simpel platenspelertje, net zo lang tot mijn ouders er gek van werden… Als ik zo nodig het geluid van pannen moest horen, dan hadden zij er ook nog wel een paar… (ik denk dat vooral het wasbord opviel). In het voorjaar van ’71 zouden jullie optreden in een of andere schuur in Abcoude (blijkt op 1 mei te zijn geweest in een manege). Wat er ook gebeurde, ik moest en zou ernaar toe! Maar hoe doe je dat als je 16 bent, geen kant op kunt en uitgaan al helemaal niet aan de orde was gezien het type schoolvrienden waar ik mee omging. Laat staan dat ik naar concerten van ‘langharig, werkloos tuig’ zou gaan…

Uiteindelijk heb ik de boel gigantisch bij elkaar gelogen. In de weekends gingen mijn ouders altijd naar ons huisje in Zeeland. Een mooie mogelijkheid om voor te wenden dat ik die zaterdag moest werken. Dat was goed, zolang ik maar bij zeer betrouwbare vrienden van mijn ouders ging logeren. Dus, op vrijdagavond op mijn brommertje van Amsterdam naar Loenen aan de Vecht.. Op zaterdagochtend in alle vroegte weg, want ‘ik moest immers werken’. De rest van de dag overal en nergens doorgebracht, omdat ik niet naar huis durfde. Stel dat de buren… In Loenen ook de boel enorm voorgelogen; defecte brommer! Ik kon ècht niet helemaal naar Loenen komen; stel je voor dat ik onderweg panne kreeg. Het werd al avond…

En toen was het tijd om naar Abcoude te gaan! Met de LP die ik stiekem had meegenomen in een tas! Ik moest en zou een handtekening! Opgewonden om eindelijk ‘mijn’ band life te kunnen zien, zenuwachtig dat mijn bedrog uit zou komen ging ik naar binnen, ontmoette ik mijn vrienden en we hadden er zin in! Totdat…, ik camera’s zag. Niet van die gewone super-8 apparaatjes, maar enorme, met professioneel ogende types erachter! De paniek sloeg volledig toe: televisie?!?! Geen idee, maar ìk, die geen toppop-programma e.d. oversloeg, zag zichzelf al volop in beeld komen. Natuurlijk zou al mijn bedrog onmiddellijkuitkomen! In blinde paniek ben ik, met de LP onder mijn arm, onder mijn grote Afghaanse jas gaan zitten. Volslagen voor gek verklaard door mijn vrienden, maar ik was niet te bewegen om onder mijn ’tent’ vandaan te komen. De rest van de avond heb ik doorgebracht in een hoek van de manege, onder die grote hete jas, niets gezien van jullie optreden en slechts zeer gefilterd muzie k gehoord. Van een handtekening was natuurlijk geen sprake meer. Ik had gigantisch de pest in…

Ik heb nu zelf een kind van 18, dat concerten bezoekt van types die op Vikingen lijken, maar mij af en toe roept om ‘zo’n mooi stukje’ te laten horen, “want mam, dit vind jij ook echt goed…”. En mam vindt het ook goed, en mam vindt het vooral leuk dat haar zoon een voorliefde heeft voor ‘andere’ muziek. Een paar jaar geleden heeft hij mijn LP ‘gered’ uit een vervelende boedelscheiding en staat hij vooraan zijn rijtje LP’s. En af en toe hoor ik bekende pannen… En nu, op 6 januari, precies op mijn verjaardag, treden jullie op in Dordrecht. De kaartjes heb ik al maanden in huis. Na 40 jaar in de herkansing! Dit keer met mijn zoon en met mijn LP… Want dat is een vraag die ik voor jullie heb: als ik mijn LP van tevoren afgeef bij iemand van Kunstmin, zouden jullie er dan je handtekening op willen plaatsen? Dan haal ik hem later wel weer op. Het heeft dan wel even geduurd, maar het lijkt me echt heel leuk als dat kan. Ik wil absoluut geen aandacht of wat dan ook; ik vertel dit verhaal alleen omdat ik zag dat jullie zo je verhalen hebben, en deze ouwe fan  van jullie ook zo haar fan-story heeft…

Hartelijke groeten, Bernetta Harting

5 november 2010

Uiteraard hebben wij op 6 januari 2011de elpee na bijna 40 jaar alsnog getekend……

admin Verhalen